ตอนที่3.เดทแรกของคุณภาส
1640 คำ
ภาสกร...เมื่อคืนเขาเกือบเอาตัวไม่รอด
เกือบโดนแฟนหนุ่มของคู่เดทฆ่าตายคาร้านอาหารเสียแล้ว
วันนี้เขาต้องเอาเรื่องแม่คิวปิดให้ถึงที่สุด
"คุณกี้นะ คุณกี้"
คนโกรธเจ็บใจเมื่อเห็นเบ้าตาเขียวคล้ำของตนเอง
วันนี้เขาต้องสวมแว่นกันแดดอำพรางสายตาทั้งวัน เลื่อนประชุมออกไปเป็นอาทิตย์
ก็เพราะใคร...
@ Keerati Wedding
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น
กีรติที่ยุ่งกับเอกสารกองโต ถูกเรียกจากเลขาหน้าห้องขัดจังหวะ
"จร้า...ฉัตรมีอะไร กี้ยุ่ง"
"คุณภาสกร...ขอพบค่ะ"
กีรติชะงักมือจากเอกสารตรงหน้า
"เชิญคุณภาสกรเข้ามาเลยจร้าฉัตร"
ทันทีที่เลขาสาวคล้อยหลัง ปรากฏชายหนุ่มที่เพิ่งเจอกันเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว วันนี้เขาสวมแว่นกันแดดมาด้วย
หน้าตาดูเอาเรื่อง เหมือนโกรธใครมากีรติยกมือไหว้
"สวัสดีค่ะ คุณภาส" แต่เขาไม่มีอารมณ์จะเสวนาด้วย วางมือบนโต๊ะทำงานหญิงสาว
ก้มหน้าลงให้เห็นกันชัดๆ ถอดแว่นกันแดดออก
"คุณกี้ คุณต้องรับผิดชอบ"
กีรติถึงกับผงะ ตกใจกับเบ้าตาเขียวคล้ำของเขา
"ตาคุณภาส ไปโดนอะไรมาคะ?"
เขารู้...หญิงสาวเห็นเป็นเรื่องตลก เอามือปิดปากกลั้นหัวเราะตั้งหลายครั้ง แต่เขาอายที่สุดนี่เขาเป็นถึง CEO เชียวนะ
"จะ...จะอะไรอีกล่ะ ก็แฟนคุณใบปอของคุณน่ะสิเกือบฆ่าผมตายแล้ว"
ภาสกรนอนไม่หลับทั้งคืนหลังจากดินเนอร์เมื่อวาน เขาเสียหน้ามากอับอายคนทั้งห้องอาหาร
เมื่อตกเป็นมือที่สามแบบช่วยไม่ได้ กำลังทำความรู้จักอยู่ดีๆไอ้แฟนหวงก้างพรวดพราดเข้ามา รัวหมัดใส่เขาสองหมัดติดๆ ดีที่พนักงานของร้านห้ามไว้ทัน
ถ้าไม่อย่างนั้นเขาเอามันตายเหมือนกัน...นึกแล้วแค้นเป็นบ้าแต่เขาก็เอาคืนไปสามหมัด
คนอย่างภาสกรไม่ยอมให้ใครต่อยฟรีหรอก
นี่เขาต้องกลายเป็นคนแย่งเมียคนอื่นไปแล้ว...
"ใบปอขอโทษด้วยนะคะคุณภาสกร"
"ไปเถอะ...กลับไปนอนกอดผัวแล้วอย่าบอกว่าโสดอีกล่ะ"
สองร่างอิงแอบเดินจากไป แต่เขาเสียทั้งเงิน เสียทั้งหน้า
"คุณกี้...คุณต้องรับผิดชอบ"
เขาโกรธจนปากสั่น จ้องเขม็งมาที่หญิงสาว
จะเอาเรื่องให้ได้
กีรติไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน จะขำก็ไม่กล้าขำได้แต่ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
กลัวเขาจะหาว่าซ้ำเติม
แต่ก็ตอบอย่างใจเย็นรู้สึกเห็นใจเขาที่สุด
"ตอนที่ลงเพจ คุณใบปอยืนยันว่าโสดนี่คะ"
แต่เขามันคนพาล เจ็บแล้วต้องหาที่ลงหาที่ระบายถึงจะพอใจ
"ผมไม่รู้...ยังไงคุณก็ต้องรับผิดชอบตาผม"
กีรติขมวดคิ้ว จะให้เธอรับผิดชอบยังไง
ได้แต่มองเบ้าตาเขียวคล้ำแล้วนึกสงสาร
"โดนต่อยเจ็บมากไหมคะ? ไปโรงบาลหรือยังคะเผื่อมีผลกระทบกับสายตากี้เป็นห่วงค่ะ"
ภาสกรโวยวายลั่นห้องเหวี่ยงสูทไว้บนโต๊ะทำงานหญิงสาว
"เจ็บสิคุณถามได้"
"รอกี้แพรบค่ะ"
กีรติเหมือนจะนึกอะไรออก เขาคงจะมาให้เธอปฐมพยาบาลให้ล่ะมั้ง
รีบออกจากห้องทำงานเดินไปที่ห้องครัวหยิบเจลแช่เย็นสวมถุงผ้าไว้ด้านนอกเอามาประคบให้เขาจะได้หายโกรธ
ภาสกรนั่งลงเมื่อได้โวยวายจนหนำใจ มองตามร่างบางที่หายลับออกจากห้อง
สงสัยว่าเธอไปไหน เขายังระบายโทสะไม่พอเลยด้วยซ้ำ
"ไปไหนของเขากันนะ"
"คุณกี้ เอาไปทำอะไรคะ?" เลขาถามอย่างสงสัย
กีรติกระซิบกระซาบกับเลขา อยากขำแรงๆแต่เกรงใจคนโดนเม้าท์
"ประคบตาคุณภาสกร เมื่อวานโดนแฟนคุณใบปอต่อยตาเขียวเลย"
เลขาสาวถึงกับตาโตด้วยความตกใจ
"คุณใบปอที่สวยๆพนักงานแบงค์ใช่ไหมคะ? "
"ใช่จ้ะฉัตร เดี๋ยวแบนแอคเคานต์ด้วยนะ"
"ได้ค่ะคุณกี้...ฉัตรจะจัดการเดี๋ยวนี้ค่ะ"
กีรติถือถุงเจลเดินเข้าไปหาคนเจ้าอารมณ์
ให้เขาไปนอนที่โซฟารับแขกอีกมุม
ด้านที่ติดกับกระจกบานใหญ่ มีแต่ส่วนขาที่โผล่พ้นออกมา
"คุณภาส เอนหลังบนโซฟานะคะ กี้จะประคบเจลให้ค่ะ"
ภาสกรเขาทำตามว่าง่าย ที่เขาแบกหน้ามาถึงที่นี่ก็เพราะสิ่งนี้ยอมทำตามหญิงสาวเอนตัวบนโซฟา
"นอนตรงนี้ใช่ไหมครับ?"
"ใช่ค่ะ" กีรติย่อตัวลงใช้มือรองรับศรีษะให้พอดีกับหมอน
"โอเคค่ะ หลับตานะคะ กี้จะวางแผ่นเจลบนเปลือกตาแล้วนะคะ"
"ครับ เอาเลยครับ"
ภาสกรสูดดมกลิ่นกายหอมกรุ่น ยามเมื่อมือนุ่มสัมผัสตัวเขา รู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าวนเข้าวนออก ใจเขาเต้นตูมตาม ยิ่งกว่าวันแรกเสียอีก
"คุณภาสนอนตรงนี้ก่อนนะคะ กี้จะหาคนใหม่ให้ค่ะรับรองได้ไม่ผิดคิวอีกแน่ค่ะ"
"ครับ...คราวนี้ดูให้ดีนะครับผมไม่อยากโดนต่อยอีก"
กีรติยิ้มมุมปาก นึกเอ็นดูคนบาดเจ็บ
"ไกลหัวใจค่ะ แค่นี้ไม่ถึงตายเสียหน่อย"
ภาสกรขบกรามแน่นถ้าคุณย่ารู้ เขาต้องโดนบิดหูจนขาดแน่ๆ
อีกไม่กี่วันก็ต้องไปกินข้าวกับคุณย่าแล้ว เขากังวลว่าจะหายทันหรือเปล่าเท่านั้น
"กี่วัน ตาผมถึงจะหาย"
"ไม่รู้ค่ะ กี้ไม่ใช่หมอตา"
เธอช่างยอกย้อนกระตุ้นต่อมโมโหอีกแล้ว
"คุณกี้...คุณจะทำยังไงก็ได้ ให้ตาผมหายทันวันอาทิตย์นี้"
กีรติถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า เบื่อหน่ายคนเจ้าอารมณ์
"ประคบเจลทุกวัน รับรองหายทันแน่นอนค่ะ คุณภาส"
"อืม...ผมจะเชื่อละกัน"
ยังไม่ทันที่เขาและเธอทะเลาะกันต่อ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
"คุณกี้คะ...คุณแอนดี้ขอพบค่ะ"
กีรติลังเลนิดหน่อยมองคนที่นอนบนโซฟาเงียบไปแล้ว
หยิบเสื้อสูทไปคืนเขามองคนที่นอนนิ่งไม่พูดไม่จา
"สงสัยจะหลับไปแล้วล่ะมั้ง หลับแล้วก็ดีไม่หนวกหู"
"จร้า...เชิญคุณแอนดี้ค่ะ"
เลขาสาวหายวับไป พร้อมกับมีหนุ่มลูกครึ่งไทยฝรั่งหน้าตาดีเข้ามาแทนที่
"สวัสดีค่ะ...คุณแอนดี้"
"สวัสดีครับคุณกี้"
แอนดี้นั่งลงที่เก้าอี้ด้านตรงข้ามกับหญิงสาว
สายตาดีเห็นผู้ชายนอนเหยีนดยาวสองขาโผล่พ้นโซฟาออกมา
เขาหน้าเสียคิดว่าตอนนี้หญิงสาวมีคนรู้ใจแล้วแน่ๆ
"ผมมารบกวนหรือเปล่าครับ"
ภาสกรที่นอนประคบเจล เขายังไม่หลับเสียหน่อยทำทีเป็นนิ่งแอบเสียมารยาทฟังการสนทนา ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป
กีรติแก้ไขสถานการณ์เก่ง
"อ้อ...คุณเขามาติดต่อหาแฟนเหมือนคุณแอนดี้แหละค่ะ พอดีมีเอ็กซิเดนท์นิดหน่อย นอนประคบเจลอยู่ค่ะ"
"เหรอครับ...คุณกี้"
ภาสกร...เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรตอนนี้ เขารู้แต่เพียงว่า
กีรติช่างต้อนรับทุกคนเสมอภาค เท่าเทียมกันหมดแบบนี้เองหรอกหรือ ตอนแรกเขาคิดว่าตัวเขา คุณภาสจะพิเศษกว่าใครเสียอีก
"คุณแอนดี้โอเคกับคุณเส้นไหมแล้วใช่ไหมคะ?"
"อย่าบอกนะคะว่าวันนี้จะมาเลือกชุดแต่งงาน
ทำไมไม่พาคุณเส้นไหมมาด้วยกันคะ กี้จะช่วยเลือกเต็มที่ค่ะ "
แอนดี้ถอนหายใจออกมาสีหน้าไม่ดี
"เกือบดีแล้วครับ"
"อ้าว..."
แต่ภาสกรเขารู้ว่าผู้ชายคนนี้มันไม่บริสุทธิ์ใจหรอกจึงแกล้งขัดจังหวะ
"คุณกี้ครับ เจลไม่เย็นแล้วครับ"
"ขอโทษนะคะ คุณแอนดี้"
กีรติรีบลุกจากเก้าอี้ตรงไปหาภาสกร ย่อตัวลงข้างตัวเขาจับแผ่นเจลออกมา
"เดี๋ยวกี้เปลี่ยนให้ใหม่นะคะ กี้มีหลายอัน"
หญิงสาวจากไปแล้ว เขาได้แต่นอนอมยิ้มอย่างผู้ชนะมองเงาสะท้อนของอีกคน
"ไม่หล่อเท่าไหร่ ไอ้ฝรั่งขี้เก๊ก"
ส่วนแอนดี้ก็ไม่ลุกจากเก้าอี้ ได้แต่ชำเลืองมองคนที่นอนอยู่ อยากรู้เหมือนกันว่าเขาคือใคร
สองคนมันจะมามุขเดียวกันไม่ได้หรอก แอนดี้เอ๋ย
ไม่นานเสียงรองเท้าส้นสูงใกล้เข้ามา เขานอนนิ่งรอให้หญิงสาวปรนนิบัติ
"อ่ะ...ค่ะอันนี้เย็นเฉียบค่ะ คุณภาส"
กีรติดูแลความเรียบร้อยของเจลอันใหม่อีกครั้งเดินไปนั่งเก้าอี้ตัวเดิม
"ต่อค่ะคุณแอนดี้"
แอนดี้ทำหน้าเศร้าเหมือนเสียใจ ยื่นมือจับมือนุ่มที่วางบนโต๊ะ
"ผมกับคุณเส้นไหมไม่รอดครับ ผมอยากรบกวนให้คุณกี้แนะนำให้ใหม่ได้ไหมครับ?"
หญิงสาวชักมือกลับนุ่มนวล
"กี้...เสียใจด้วยนะคะ"
กีรติ...วันนี้มีแต่เรื่องปวดหัวปวดตับเอกสารยังกองเต็มโต๊ะ
"ได้ค่ะ...แต่กี้ขอเวลาหน่อยนะคะช่วงนี้กี้ยุ่งมากจริงๆค่ะ"
ส่วนภาสกรเขาดึงแผ่นเจลออก ลอบมองสองคนคุยกันทันได้เห็นว่าไอ้หน้าฝรั่งทำเนียนตีหน้าเศร้าจับมือนุ่มของเขาไปแล้ว
มือที่เขาได้แต่มอง ยังไม่ได้แม้แต่แตะ...
เขาก่นด่าในใจ...ไอ้คนฉวยโอกาส
แอนดี้มองใบหน้าหวานที่ดูเครียดๆ ไม่อยากอยู่รบกวน จึงขอลากลับ
แต่ก่อนกลับเขาแอบชำเลืองมองคนที่นอนบนโซฟาอีกครั้ง
"ใครกัน?"
ออนไรท์
- ผู้เขียน
