ขอนะครับ...4
1865 คำ
4
มาเก๊า
แกร๊ก…
ประตูห้องนอนเปิดออกพร้อมกับผมที่ก้าวออกจากห้องเสื้อผ้าราคาแพงความเนี๊ยบและหรูที่ต้องดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าเป็นนิสัยผมที่ไม่มีทางแก้ไขได้ ใช้ชีวิตอยู่เหนือผู้คนนับร้อยนับพันผมโตมาแบบนั้นเพราะเป็นหนึ่งในฐานะทายาทเอนัลโด้ โฮ มหาเศรษฐีคาสิโนอันดับหนึ่งในมาเก๊า
ขอแนะนำตัวเองครับผม…
สิคาร์ล โฮ
เรียกเล่นๆ ก็ คาร์ล ทุกคนอย่าพึ่งอิจฉาหรือหมันไส้ผมไป การเป็นลูกของคุณนายที่สี่มันก็ไม่ได้น่าพิศมัยนักนอกจากเป็นลูกเมียน้อยแล้วผมกับแม่ผมยังโดนดูถูกกดขี่อย่างหนักจากสามคุณนายเหตุผลเพราะแม่ผมเป็นชาวต่างชาติ
ไทย (เชียงใหม่) แบบร้อยเปอร์เซ็นต์ครับไม่มีจีนมาเก๊าเจือปน
ชีวิตเด็กลูกครึ่งอย่างผมก็เคยโดนพี่น้องแกล้งแต่ก็ไม่รู้เพราะอะไรผมดันเป็นลูกชายที่ป๊ารักที่สุดครับ
เขาหวงผมมาก ห่วงว่าถ้าผมโตขึ้นจะหนีกลับไปอยู่กับตายายที่เชียงใหม่
มันคงมาจากสองปีที่แล้วที่ผมไปเยี่ยมตายายนานเกินไปจากหนึ่งอาทิตย์เป็นหนึ่งเดือนจนป๊าต้องส่งลูกน้องมาลากผมกลับไปมาเก๊า
แม่ง…
พวกเขามาได้ถูกวัน!
จำได้ว่าถูกลากออกจากโรงแรมในเช้าของวันที่พึ่งผ่านความสัมพันธ์ที่แนบแน่นกับเจ้ามิ้วน้อยที่ผมยังไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อสิ่งที่จำได้คือร่างกายที่ร้อนแรงของเขาเท่านั้น ความดื้อรั้นสายตาเกรี้ยวกราดและการซบอ้อนของเขาซึ่งเดาทางไม่ได้มันไม่ต่างจากแมวหนุ่มเอาแต่ใจที่ตกผมจนกลายเป็นทาสแต่ผมกลับทิ้งเขา…
หายไปโดยไม่ทิ้งอะไรไว้ให้เขาสักอย่างไม่ใช่ว่าผมไม่อย่างทิ้งข้อความหรือเบอร์โทรแต่ผมโดนลากออกไปจากห้องไงป่านนี้มิ้วน้อยคงเกลียดขี้หน้าหรือไม่ก็ลืมทาสอย่างผมไปแล้วครับ
แต่ผมไม่ลืมหรอกนะ
อะไรที่เป็นของผมมันก็จะต้องเป็นตลอดไปจองเอาไว้แล้วด้วยคำว่า ‘ชอบ’ ผมพยายามสืบหาในทุกช่องทางที่ทำได้แต่ก็ไม่ได้อะไรสักอย่างผมอยากกลับไปเชียงใหม่มากแต่ตอนนี้แค่เหยียบสนามบินยังทำไม่ได้เลยครับเพราะงั้นผมเลยเริ่มแผนการใหม่ด้วยการไว่วานหลานชาย
ไหนว่าพี่น้องรังเกียจผมไง?
มันก็ใช่…
แต่หลานคนนี้แตกต่างออกไปเพราะเขาเป็นลูกครึ่งไทยเหมือนกันโดนอะไรมาคล้ายๆ กันผมเลยสนิทกับหลานคนนี้แม้จะเป็นลูกของตั่วเฮียก็ตาม
เดินเลี้ยวเข้าไปในเรือนกระจกไม่สนใจคนติดตามของป๊าที่ยังเดินตามหลังมาติดๆ
นั่งลงบนเก้าอี้สีขาวที่ตั้งอยู่กลางสวนมองหลานชายที่กำลังนั่งจิบชาอังกฤษดูสบายใจสายตาทอดมองออกไปชื่นชมความงามของดอกไม้เมืองร้อนในสวนที่ควบคุมอุณหภูมิไม่ให้ต่ำกว่ายี่สิบห้าองศา
แม่ผมชอบดอกไม้ครับ
“ไงมานานรึยัง?” ถามออกไปพร้อมรินน้ำร้อนลงถ้วย
“ไม่ครับนั่งมองดอกไม้พวกนี้ก็เพลินดี” เขาหันมายิ้มให้ผมดูจากสายตาก็คงคิดถึงไทยเหมือนๆ กัน
ผมกับหลานคุยกันเป็นภาษาไทยแม้ภาษาผมจะไม่เข้มแข็งเท่าไหร่สู้หลานไม่ได้ที่ทั้งฟัง พูด อ่าน เขียนได้ดีเพราะแม่เขาเป็นครูครับแม่ผมเคยให้ผมไปเรียนกับพี่สะใภ้แต่ตอนนั้นผมไม่ตั้งใจเรียน
ตอนนี้คงจะต้องเปลี่ยนให้มิ้วน้อยสอนผม…
“คราวนี้ไปกี่วัน?”
“น่าจะสักอาทิตย์ครั้งนี้ผมตั้งใจจะไปหาเพื่อนเก่าด้วยจะให้เขาช่วยหาเจ้าแมวน้อยของอา”
“เพื่อนเก่า?” แปลกใจเพราะเขาไม่เคยพูดถึงมาก่อน
“ครับ ผมพึ่งนึกได้ว่าตอนเด็กๆ น่ะผมสนิทกับเพื่อนคนนี้มากเคยทำอะไรประหลาดๆ ด้วย” พูดจบหลานผมก็อมยิ้ม “มาย้อนคิดดูพ่อเขาน่ากลัวเหมือนพวกมาเฟียเลยครับตอนเด็กๆ ผมกลัวเขามากแต่ตอนนี้เขาอาจเป็นประโยชน์กับเรา”
“หวังว่าจะเป็นข่าวดีอย่างน้อยก็ขอให้เขาช่วยดึงภาพจากกล้องวงจรปิดของโรงแรมมาได้ทุกอย่างก็น่าจะง่ายขึ้น”
“ผมก็ไม่รู้อยู่ดีว่าคนไหนรูปที่อาแอบถ่ายเจ้าแมวน้อยมันไม่ค่อยชัดครับ”
“งั้นนายก็หาภาพอาสิเจ้านี่!”
“จริงสิผมนี่โง่จริงๆ”
“นี่ฉันใช้คนผิดอยู่รึเปล่า”
“โถ่…อาคาร์ล”
“เอาเถอะ! ถ้าออกจากมาเก๊าได้เมื่อไหร่อาก็ไม่พึ่งเราหรอก” พูดจบก็หันไปมองลูกน้องป๊าอย่างถอดถอนใจ
ไม่ใช่ไม่เคยหนีนะครับผมพยายามอย่างมากในช่วงปีแรกแต่ก็ไร้ประโยชน์หนีมาไกลสุดคือสนานบินแล้วก็ถูกหิ้วกลับใช้ไม้อ่อนไปคุกเข่าขอโทษป๊าก็ไม่ได้ผล ให้แม่ไปอ้อนป๊าก็ไม่ยอมผมเดาว่าการที่เขาเจอผมนอนกอดผู้ชายในโรงแรมมันคงเป็นสิ่งที่ทำให้เขากังวลมาก
ลืมไปรึเปล่าว่าอยู่มาเก๊าผมก็สามารถทำได้เพียงแต่ที่ผ่านมาป๊าไม่เคยได้รู้เท่านั้น
พลาดมากๆ พลาดทุกอย่าง ทุกวันนี้ก็พยายามคิดหาช่องทางมาต่อรองเพื่อให้ป๊ายอมให้ผมกลับไปไทยอยู่ครับทุกลมหายใจมีแค่เจ้ามิ้วน้อยกับงานเท่านั้น
กลัว…
เหมือนกันว่าเขาจะไปคบคนอื่นแต่ถึงคบจริงผมก็จะทำให้เขากลับมาเป็นของผม
สิคาร์ล โฮ มันคนเอาแต่ใจครับ
ผ่านไปเกือบสัปดาห์
หลานผมมันยังไม่กลับมาเลยครับที่หนักกว่านั้นคือติดต่อไม่ได้ผมก็รอต่อไปด้วยความกังวลใจวันนี้หาเรื่องเอาใจป๊าลงมาดูลูกค้าที่คาสิโนหลัก ในบรรดาลูกชายสามคนจากลูกทั้งหมดสิบสามคนผมเป็นคนสุดท้องและอยู่ติดกับป๊าช่วยดูแลหน่วยรักษาความปลอดภัยที่คาสิโนหลักป๊ายังคงกุมอำนาจบริหารคาสิโนและโรงแรมในเครือทั้งหมด เฮียทั้งสองป๊าก็แบ่งให้ช่วยกันบริหารสาขาย่อย
เดินอยู่ที่ห้องบาคาร่าแน่นอนว่ายังมีลูกน้องป๊าตามประกบเหมือนเคยผมโตมาในแหล่งอบายมุขถูกสอนให้เล่นตั้งแต่สิบขวบความสามารถที่ถูกฝึกจนชำนาญคือการเล่นพนันให้เก่งทุกประเภทและที่มากกว่าคือความสามารถที่ต้องสังเกตุกลโกงของลูกค้าได้ แหล่งอมายมุขมันย่อมเป็นศูนย์รวมของเซียนทั้งหลาย มิจฉาชีพในคราบไฮโซก็เห็นบ่อยจนแยกได้ว่าใครจริงใครปลอมคนธรรมดาที่หวังมาขุดทองก็มากคนที่ผีพนันเข้าสิงจนยึดเป็นอาชีพหลักกินนอนที่นี่ก็มี
คาสิโนแห่งนี้ตอนรับลูกค้าตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
ผมกวาดตามองรอบๆ มุ่งตรงไปทางออกซึ่งจะไปเจอกับโถงกว้างเป็นลานตู้สล็อตด้านซ้ายเป็นจุดแลกเงินด้านขวาเป็นประตูทางเข้าคาสิโน
เดินอ้อมมาทางฝั่งซ้ายตรงขึ้นไปชั้นลอยซึ่งเป็นโซนอาหารบุฟเฟต์สำหรับลูกค้าที่มาเล่นบวกเข้าพักกับทางคาสิโนเดินผ่านไปเลี้ยวขวาก็จะตรงไปที่ห้องควบคุม
ภายในห้องนี้มีจอหลายสิบจอที่จะสลับสับเปลี่ยนกันจับภาพจากโซนต่างๆ ไล่ตั้งแต่ทางเข้าโรงแรมแยกเข้าประตูคาสิโน โถงน้ำพุลานตู้สล็อตจุดแลกเงินห้องเล่นต่างๆ นับกล้องวงจรปิดทั้งตัวโรงแรมก็เกินร้อย มองภาพหน้าจอที่ตอนนี้อยู่ตรงลานสล็อต โถงน้ำพุและประตูทางเข้า
ไล่มองไปทีละจอช้าๆ ยังไม่มีความผิดปรกติใดๆ ทุกอย่างดำเนินต่อไปเหมือนทุกวันไล่มาจนสะดุดตากับจอล่าง
“หลบไป!” ผมผลักให้พนักงานที่นั่งขวางลุกออกไป
กดซูมไปในจุดที่กำลังสนใจแต่เป้าหมายเดินพ้นกล้องตัวเดิมไปแล้วเปลี่ยนจอใหม่ดึงเข้าจอหลักขยายภาพความละเอียดชัดระดับ4HD
ตึก ตึก ตึกๆ …
ใจผมเต้นถี่สายตาจับจ้องไปที่ผู้ชายกลุ่มหนึ่งซึ่งกำลังเดินอยู่ตรงลานสล็อตมุ่งตรงไปที่ลิฟต์
ไม่ผิดแน่! ...
ผมรีบออกไปจากห้องควบคุมลงบันไดหนีไฟที่สามารถไปถึงลิฟต์ได้เร็วสุด กระโดดลงมาที่พักบันไดก่อนวิ่งลงไปผลักประตูทางหนีไฟและวิ่งต่อไปอีกนิดเดียวก็จะถึงลิฟต์แล้วครับเริ่มเห็นว่าคนกลุ่มเดิมกำลังหายเข้าไปในลิฟต์ตัวกลาง
“แม่ง!” สบถพร้อมเอามือตบประตูลิฟต์เมื่อมาถึงแล้วมันไม่ทัน
อีกนิดเดียวเท่านั้น
นิดเดียว!
“แฮ่ก แฮ่ก….” หายใจเหนื่อยหอบจ้องตัวเลขที่กำลังวิ่งสูงขึ้นไป
นี่มัน…
ผมเริ่มไม่เข้าใจเมื่อลิฟต์ตัวกลางพาคนกลุ่มนั้นขึ้นไปที่ห้องพักชั้น luxury suite
“ฮู่ว…” พ่นลมหายใจพร้อมขยับสูทแก้เก้อเมื่อกี้คือเสียอาการมาก
ลืมทุกอย่างว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหนมันตื่นเต้นและดีใจคนที่ตามหามาตลอดสองปีอยู่ๆ ก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าทำไมผมจะไม่ดีใจล่ะ
“เกิดอะไรขึ้นครับ?”
“ไม่มีอะไร” ตอบกลับลูกน้องนิ่งๆ เดินย้อนกลับไปยังห้องควบคุมเพื่อจะไล่กล้องดูห้องที่พวกเขาเข้าพัก
ผลักประตูเข้ามาในห้องทำงานทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความสบายใจหยิบมือถือออกมาเปิดคลิปที่ไปโหลดมาจากไฟล์วงจรปิด ข้อมูลทุกอย่างของคนกลุ่มนั้นที่ผมหาได้มีเพียง
ชาง กาญจณัติ
ที่เป็นผู้ลงชื่อเข้าพักห้อง luxury siute ไว้ห้าคืนนี่มันก็เหลืออีกสองคืนเท่านั้นอยากรู้เหลือเกินว่าพวกเขาเป็นอะไรกัน
จ้อง…
ขยับนิ้วแตะลงไปที่คนในจอเบาๆ แผนในหัวก็วิ่งวนเป็นฉากๆ ว่าผมจะจัดการกับเขายังไง
“อีกนิดเดียวเราจะได้เจอกันแล้วนะ”
หวังว่า…
การมากับคุณลุงกระเป๋าหนักจะไม่ใช่เรื่องชู้สาวที่ผมแอบคิดกังวลอยู่ใช่มั้ย
ทุกอย่างในตัวเขาเปลี่ยนไปการแต่งตัวที่สวมใส่ของมีราคาผมจำได้ดีว่าคืนนั้นเขาใส่เสื้อผ้าราคาถูกๆ มันเลยระแวงว่าการเข้าพักห้องราคาหกพันกว่าดอลลาร์ (ฮ่องกง) มันจะเหมือนพวกเด็กเสี่ยที่ถูกพามาเปิดหูเปิดตาถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ผมคง…
ช่างมันดิ! ...
ต่อให้คนที่อยู่เคียงข้างเขาป็นใครผมก็จะทำให้เจ้ามิ้วน้อยกลับมาเป็นของผม…
ก็บอกแล้วว่าเป็นคนเอาแต่ใจ
“เจอกันพรุ่งนี้นะเจ้ามิ้วน้อยของฉัน…” ยิ้มให้กับคนในมือถือที่มั่นใจว่าเขานั้นคือคนเดียวกันแน่ๆ
- ผู้เขียน
