ลูกข้า ใครห้ามยุ่ง

ตอนที่ 6

ตอนที่ 6

อีกทั้งเขายังกินเต้าหู้นางมาตั้งแต่ตัวเล็ก ๆ บัดนี้นางกลายเป็นของชายอื่น มีหรือเขาจะยอม อุตส่าห์เฝ้าแอบมองมาตั้งนาน

“หากท่านทึกทัก เจ้าพวกนั้นก็คงจะทึกทักไม่ต่างกัน ลูกของข้าเกิดมาโชคดีนัก มีบิดาสี่ห้าคนคงมีแต่คนหัวเราะเย้ยหยันมากกว่าชื่นชมเขากระมัง” หลิวชิงนางยกน้ำผลไม้ขึ้นดื่มแทนสุราสาวใช้สองยกทั้งสุราและน้ำผลไม้มาให้

หลังจากนั้นก็กลับเข้าเรือนนอนไปเพราะมิคุ้นชินกับบุรุษรูปงามทั้งหลาย ใครเห็นก็ต้องหลงใหล โดยเฉพาะท่านอ๋องนั้น รูปงามนัก

“เอาล่ะ ต่อไปข้าไม่ถามเจ้าแล้ว แต่ข้าขอเสนอตัวเป็นพ่อของเด็ก ๆ ก็แล้ว” ท่านอ๋องหวังดี แต่ก็หวังอยากจะครอบครองนางด้วย ใครจะรู้เล่าว่าสตรีผู้นี้หัวใจของนางแข็งอย่างกับเหล็กกล้าเนื้อดี

“ไม่จำเป็น” หลิวชิง ไม่แสแยต่อคำพูดของเขา แม้ว่าจะรู้สึกขอบใจเขาก็ตาม แต่ลูกของนาง

นางยังยืนยันว่าอย่างไรก็จะเลี้ยงพวกเขาเอง เงินทองของนางก็มากมายแทบจะท่วมจวน

อีกทั้งท่านลุงฮ่องเต้ก็พระราชทานรางวัลมากมายนัก ดีที่ไม่พระราชทานสามีมาให้ มิเช่นนางก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

“ฮูหยินเจ้าง่วงหรือยัง กลับเรือนไปนอนเถิด” เจ้ากุนซือตัวดี เห็นท่านอ๋องเกี้ยวท่านแม่ทัพ เขาจึงอดใจไม่ไหว

เขาก็คือหนึ่งในนั้น แต่ท่านอ๋องกลับคิดว่าเป็นตนเอง เข้าข้างตนเอง

“ข้าละระอาใจพวกเจ้าจริง ๆ เหตุใดถึงวุ่นวายนัก มิชอบหรือที่สตรีมิเรียกร้องให้รับผิดชอบ” หลิวชิงคร้านจะพูดกับคนเหล่านี้นัก

พวกเขาไม่อยู่นางก็เหงา ยามอยู่กันครบเช่นนี้ก็ทำให้นางปวดหัวยิ่งนัก ไม่เข้าใจคนท้องหรืออย่างไรกัน

หลิวชิงจึงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง คนที่พูดน้อยอย่างเช่นท่านรองนั้น เมื่อเห็นว่านางทำท่าจะเข้าห้องไปพักผ่อน

เขาก็เข้ามาประคอง แต่ถูกมือหนาของท่านอ๋องปัดท่านรองไม่สบอารมณ์อย่างแรง เพราะท่านอ๋องทำเช่นนี้ช่างไม่ไว้หน้าเสียจริง

แต่ก็คร้านจะชวนทะเลาะกับเขา เพราะท่านแม่ทัพมิชอบเรื่องเช่นนี้

“ชิงเอ๋อร์ เข้าห้องพักผ่อนเถิด” ท่านอ๋องประคองนางแล้วพากลับเข้าห้องนอน

สิบวันถัดมา

การมาเยือนของใครบางคนก็มาเป็นแบบเงียบ ๆ มิได้แจ้งให้ใครรู้ เขามากับองครักษ์เพียงสามคนเท่านั้น ด้วยหัวใจที่คิดถึง

อีกอย่างอยากจะมาให้เห็นกับตาว่านาง ท้องจริงใช่หรือไม่ หากนางท้องกับเขาจริง ๆ เหตุใดนางจึงมิได้เรียกร้องให้เขารับผิดชอบ

นางทำได้อย่างสบายมาก เรื่องนี้ช่างมีลับลมคมในนัก อีกทั้งเขารู้สึกว่าตนเองที่ไร้ค่า ทำให้นางมิเคยสนใจเขาสักนิด

“นายท่านถึงแล้วขอรับ” องครักษ์รีบเอ่ยขึ้น เมื่อมาถึงจวนของท่านแม่ทัพ เรื่องราวนั้นเป็นอย่างไรกันแน่ พวกเขาหารู้ไม่ ร่างผู้สูงศักดิ์ กระโดดลงจากม้าตัวใหญ่

เขาเร่งมาทั้งวันทั้งคือนเพื่อจะมาหานางให้เร็วที่สุด ตอนนั้นเขาเพียงแค่น้อยใจนางเท่านั้น แต่ตอนนี้เขาอยากจะฟังความจริงจากปากของนาง ว่าใช่เขาหรือเป็นคนพวกนั้น

ประตูบานใหญ่หน้าจวนเปิดแง้มเอาไว้ เขาถือวิสาสะเดินเข้าไปด้านในอย่างองอาจ แต่แล้วก็ได้ยินเสียงที่ดังออกมาจากข้างใน เป็นเสียงของสตรีที่ทะเลาะกันเรื่องแย่งบุรุษผู้หนึ่ง

“องค์ชายกลับตำหนักเถิดเพคะ อย่างอยู่ที่นี่เลย”พระชายารองวันนี้เป็นอีกวันที่นางเดินทางมาตามสามีของนางกลับพระตำหนัก เพียงแค่อยากอยู่ใกล้ชิดกับเขาให้มาก

นางหวังว่าสักวันหนึ่งอาจจะตั้งครรภ์เหมือนหยางหลิวชิงก็เป็นได้ ยามนั้นสามีจะได้ดูแลนางให้ดีกว่านี้

หลิวชิง นั่งที่ตั่งไม้ตัวยาวพลางเอนกายพักผ่อนและรับผลไม้จากสาวใช้

เสี่ยวอ้ายค่อย ๆ ป้อนผลองุ่นให้นายสาวอย่างใจเย็น เสี่ยวอวี้นั้นคอยโบกพัดไล่ความร้อนให้นายสาวเช่นเดียวกัน

พวกนางหาได้สนใจเสียงนกน้อยที่ร่ำร้องเรียกให้สามีกลับรังรักไม่ และนั่นทำให้คนท้องรู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจไม่น้อย

“ข้าไม่กลับ เจ้าจะมาหาทำไมกัน กลับไปเถิดชายา ข้าอยากอยู่ที่นี่ดูแลนาง” องค์ชายสามมองไปที่หลิวชิงเพื่อขอความช่วยเหลือ

แต่กลับถูกกำปั้นของนางยกขึ้นทำท่าเหมือนจะซัดเขาเข้าให้ เมื่อเห็นเช่นนั้นเขาจึงได้ยืนกรานว่าไม่กลับ

“องค์ชายไม่กลับ ข้าก็ไม่กลับ” พระชายารองอยากจะทึ้งมวยผมของสตรีคนนั้นเสียเหลือเกิน หากไม่ติดว่านางเป็นถึงแม่ทัพ

ป่านนี้คงจะถูกพระชายารองผู้ที่เอาแต่ใจลงมือฟาดเข้าที่ใบหน้าไปแล้ว

“องค์ชาย สตรีคนนี้มีดีอะไรนักหนา ท่านถึงได้ละทิ้งพวกข้ามาเสพสมกับสตรีท้องโตเช่นนี้” พระชายาเอก นางนั่งอยู่ก่อนพระชายารองจะเข้ามา

เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างเรียบง่าย แต่ทว่าหัวใจของนางนั้นปวดร้าวเหลือเกิน น้ำเสียงที่ดูจะสั่นเครือไม่น้อย

“นางมีดี ดีมากกว่าที่พวกเจ้าคิดก็แล้วกัน” องค์ชายสามเอ่ยขึ้น ส่งยิ้มให้หลิวชิง นางไม่เพียงยิ้มตอบกลับแถมยังปั้นหน้านิ่งอยู่เช่นนั้น

“มาถึงไยไม่เข้ามา หรือจะรอให้ข้าที่ท้องโตออกไปต้อนรับเล่า” หลิวชิงรู้ดีว่าใครมา แต่เขาไม่แสดงตัวเพียงแค่ยืนฟังพวกสตรีทั้งหลาย

คนที่ถูกพูดถึงหน้านิ่งเดินเข้ามาอย่างองอาจนัก สีหน้านั้นดูราบเรียบเหมือนเช่นเคย นางคุ้นชินดีกลิ่นกายของเขาที่นางหลงใหล

อีกทั้งยังชอบนักยามที่เขาแสดงสีหน้ามิพอใจอีกฝ่าย โดยแสร้งตีสีหน้าเฉยชาเช่นนี้

“เจ้าคงจะมีความสุขไม่น้อยสินะ มีองค์ชายสามมาอยู่ที่จวนด้วยเช่นนี้” ไท่จื่อเอ่ยประชดประชัน เขามิพอใจนัก

“ข้ามีความสุขไม่น้อย แล้วท่านเล่ามีความสุขหรือไม่ ที่จวนของข้ามิเคยขาดชายสักคน วันนี้อยู่กันพร้อมหน้าทีเดียวละ ท่านอยากจะพบพวกเขาหรือไม่เล่า” หลิวชิงก็ประชดเข้าให้ ทำนางท้องมิถามสักคำว่าเป็นเช่นไร

ยามมาพบหน้าก็เอ่ยวาจาดูถูกถากทางเช่นนี้ มิรักษาน้ำใจกันสักนิด มันหน้าให้ตอกกลับเสียจริง ๆ พลางนึกว่าคนเช่นหรือที่จะเป็นบิดาของเจ้าก้อนแป้งของนาง

ไม่มีทางเสียหรอก

บุรุษทั้งสี่นั้นอยู่ที่นี่เพราะพวกเขามาร่ำสุรามิกลับจวนกลับตำหนัก หนักเข้าก็พากันมาสิงอยู่นี่เสียเลย มารดาของท่านรองหรือก็ส่งมาสื่อมาสู่ขอนาง

เพราะว่าบุตรชายของเขาทำนางท้อง นางรึก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้