ลูกข้า ใครห้ามยุ่ง

ตอนที่ 7

ตอนที่ 7

นางจึงได้บอกว่า พวกเขามิเคยเห็นขาอ่อนข้า ไยจะตั้งท้องได้เล่า

แม่สื่อก็เสียหน้ากลับไปใครกล้ามีปากเสียงกับนางกัน แต่คนพวกนี้ยังหน้าด้านอยู่สร้างความรำคาญใจให้นาง

แต่ก็ดีที่พวกเขาอยู่ด้วย ช่วยเหลือนางได้เยอะเหมือนกัน ยามหิวอะไรตอนดึก ๆ จะเป็นท่านอ๋อง ยามปวดท้องเข้าห้องน้ำจะเป็นท่านกุนซือยืนรอด้านนอกเผื่อว่านางล้ม

ท่านรองก็มีฝีมือการทำอาหารชั้นเลิศ องค์ชายสามก็ป่วนนางเสียจนอดที่จะหัวเราะไม่ได้ สตรีสองนางไม่รู้ว่าเป็นใครมาจากไหน พวกนางเพียงแค่เงียบปากแล้วมองดูบุรุษที่หล่อเหลาปานล่มแคว้น

“พี่ชาย มาเหนื่อย ๆ ก็เชิญนั่งพักเถิด เสี่ยวอวี้ ยกน้ำมาให้คุณชายฉู่หน่อย” องค์ชายสามเอ่ยขึ้น เพราะมาที่นี่แล้วยังอยู่ที่นี่ด้วยและอีกอย่างคาดว่าการมาของไท่จื่อแคว้นฉู่จะเป็นความลับไม่น้อย

พวกเขาไม่รู้เรื่องการมาครั้งนี้ แน่นอนว่า หลิวชิงย่อมรู้แน่ .....หรือว่าเขาคือคนที่ทำนางท้องกัน องค์ชายสามได้แต่ครุ่นคิด หากพี่รองรู้เข้ามีหวังจวนของหลิวชิงลุกเป็นไฟแน่

“หึ!!! ดูท่าว่าองค์ชายคงจะเป็นสามีของนาง” ไท่จื่อนั่งลงเคียงข้างกับสตรีตั้งท้อง พลางสำรวจเห็นท้องของนางที่ใหญ่โตผิดปกติ

เสี่ยวอวี้จัดการจะรินน้ำชาใส่ถ้วยให้ แต่เขายกมือขึ้นเหมือนไม่ต้องการ หลิวชิงเมื่อเห็นเขาพูดจาเช่นนั้น แถมยังกล้าดีถากถางนางอีกด้วย

ว่านางมากสามีหรือ มันน่าฟาดเข้าให้เสียจริง

“ไม่ใช่ใครทั้งนั้นแหละ ไม่ใช่ท่านด้วย คุณชายฉู่”

ไท่จื่อ ฉู่หยางเฉิน สีหน้าบูดบึ้งไม่น้อย หลังจากที่ได้ยินถ้อยคำของนางที่เอ่ยว่ามิใช่เขา เหตุใดเขาจึงมา

ก็เพียงแค่อยากมั่นใจว่า คืนนั้นนางนอนกับเขาเพียงคนเดียว สิ่งที่เขาเห็นในรุ่งเช้าของวันนั้นเป็นเพียงแค่ความเข้าใจผิด

แต่แล้วเขาต้องกลับมาคิดทบทวนใหม่ เหตุใดนางจึงบอกว่าไม่ใช่เขา แล้วเป็นใครกัน พวกนั้นก็ไม่ใช่เหตุใดยังอยู่ที่จวนของนาง

“ข้าว่าคืนนี้ท่านไปนอนที่ตำหนักรับรองดีหรือไม่ ให้องค์ชายสามจัดการ” หลิวชิงไม่อยากให้เขาอยู่ใกล้ชิดกับนาง กลัวว่าจะห้ามใจของตนเองไม่ได้

แค่คิดถึงคืนนั้นร่างกายของนางก็ร้อนผ่าว อยากจะร่วมเตียงกับเขาอีกสักคราแต่ติดที่ว่า ยามนี้ท้องของนางใหญ่นัก องค์ชายสามกำลังจะกลับตำหนักเพราะถูกหลิวชิงไล่ทางอ้อม แถมยังตะโกนก่นด่าอย่างเสียดัง

นางเบื่อพระชายาที่มาแหกปากร้องเรียกสามี ช่างเหมือนสัตว์เลี้ยงชนิดหนึ่ง นางคิดเท่าไหร่ก็ไม่ออกว่าเป็นตัวอะไร

องค์ชายสามก็งอนเข้าให้ เขาบอกว่า ‘ข้ากลับก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาหาใหม่’ หลิวชิงไม่พอใจพลางปาองุ่นไปที่เขาอย่างแม่ยำ

เสี่ยวอวี้ป้อนใส่เขาเป็นพลันวัน ไท่จื่อเห็นการหยอกล้อก็อดที่จะรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินไม่ได้ เขาไม่ได้สำคัญกับนางจริง ๆ และอาจจะไม่ใช่บิดาของเจ้าก้อนแป้งก็ได้

“รังเกียจข้าขนาดนี้เลยหรือ” ไท่จื่อเอ่ยขึ้น พลางรู้สึกน้อยใจนักหนา อีกทั้งเขาคิดถึงนางแทบจะคลั่งตาย แต่ดูนางมิใส่ใจเขาสักนิด

“มิใช่เช่นนั้น จวนของข้าช่างเล็กนัก มิอาจจะต้องรับขับสู้ไท่จื่อแคว้นฉู่ให้ดี” หลิวชิง รู้สึกว่านางอาจจะพูดจาทำให้เขาไม่เข้าใจหรืออย่างไรกัน

แต่นางก็พูดจามิได้อ้อมค้อมนี่นา เหตุใดเขาจึงได้โกรธและน้อยใจยิ่งกว่าคนท้องเล่า นางแปลกใจไม่น้อย

“แล้วคนพวกนี้เหตุใดอยู่ที่จวนของเจ้าได้ แล้วข้าอยู่ไม่ได้เล่า” เขาถามขึ้นอีก ที่รู้ว่าไม่ได้มีเพียงแค่องค์ชายสาม ยังมีกุนซือ ท่านรอง และท่านอ๋อง ที่อยู่ในจวนนี้ด้วย

“ท่านอยากจะนอนร่วมกับพวกเขาหรือ ได้” คนพวกนี้นอนห้องเดียวกัน ก็ช่างจะตีกันทุกวัน น่าเบื่อหน่ายไม่น้อย

วันนี้จัดการองค์ชายได้ ไม่นึกว่าไท่จื่อยังโผล่มาร่วมผสมโรงอีก ช่างเหนื่อยหน่ายจริง ๆ มิได้สงสารคนท้องบ้างหรือ

นางอยากอยู่เงียบ ๆ เพียงคนเดียวสักพักไม่ได้หรือไร

“ข้าจะนอนห้องเดียวกับเจ้า” เขาว่า ห้องของนางเท่านั้น เขาอยากจะกอดอยากจะหอมนางให้ชื่นใจให้สมกับความคิดถึง ที่ห่างนางมานาน

“ฝันไปเถิด ข้ามีคนนอนด้วยแล้ว” หลิวชิงรีบพูดขึ้น ขืนให้เขาไปนอนกับนางสิ จะเกิดอะไรขึ้นอีก

จะทำให้นางอดใจไม่ไหวไม่จู่โจมเขาเข้าให้จะทำอย่างไร ลูกในท้องเกิดแท้งขึ้นมาเล่า จะตามหมอทันหรือไม่ เพราะคืนนั้น เขาและนางไม่มีใครยอมใคร

เขาสู้ นางสู้ สู้จนหมดแรงไปข้างหนึ่ง กว่าจะกลับห้องได้ ต้องหอบร่างที่บอบช้ำเพราะผ่านศึกรักมาหลายครั้งหลายครา

รสรักที่เขามอบให้นาง มันเร่าร้อนและร้อนแรงไม่น้อยทำให้นางติดใจทีเดียว แถมเขายังอึดทึกและทนยิ่งนัก ราวกับมิเคยพานพบสตรีมาก่อน

“ใคร ใครกล้ามานอนที่ห้องกับเจ้า” เขาวางตัวแสดงเป็นสามีของนาง แต่ไม่ถามนางสักคำว่าอยากได้สามีหรือไม่

ก็เห็น ๆ อยู่ว่านางเอ่ยปากบอกว่าเขาก็ไม่ใช่อีกคน อดทนรอให้นางคลอดแล้วค่อยกลับแคว้นคงจะดีไม่น้อย

“สาวใช้ของข้า” หลิวชิงลุกขึ้นจากตั่งไม้ตัวยาว มีสาวใช้เข้ามาประคองเมื่อเห็นว่านายสาวทำท่าจะเข้าห้องแล้ว

พวกนางเพียงยืนอยู่เงียบ ๆ มิกล้าเอ่ยถ้อยคำอันใดให้ขัดหู จริงอยู่ที่ว่าท่านแม่ทัพใจดี และใจกว้างเหมือนแม่น้ำ

ไม่ว่าจะเป็นเครื่องประดับ เสื้อผ้า สาวใช้จวนอื่นยังอิจฉาพวกนางไม่น้อย บางคนยังคิดว่าพวกนางเป็นคุณหนูตระกูลหยางเสียด้วยซ้ำไป

เพราะมีป้ายของตระกูลหยางห้อยอยู่ที่เอวของพวกนาง เป็นท่านแม่ทัพสั่งทำขึ้นให้พวกนางสองคน เกรงว่าพวกนางจะถูกรังแกหากเห็นป้ายหยกนี้ ใครกล้าแตะต้องเชียว

“ให้พวกนางออกมานอนข้างนอก ข้าจะนอนเตียงเดียวกับเจ้า” ไท่จื่อรีบเอ่ยขึ้น เขาอยากจะกอดนางแล้วถามเรื่องสำคัญ ลูกของเขาหรือไม่

“เพ่ย!!! อย่าคิดว่าเป็นไท่จื่อ แล้วจะมาข่มเหงข้าได้นะ นี่มันลูกของข้า หาใช่ลูกของท่านไม่” หลิวชิงรู้ทัน ใช่เป็นลูกของเขา แต่เรื่องอะไรที่จะต้องบอก

บอกแล้วได้อะไรมีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือ อย่างไรเสียไท่จื่อก็มีสาวงามมากมายนางคิดเช่นนั้น

อีกทั้งยังไม่ได้อภิเษกไท่จื่อเฟย อย่างไรเขาก็ต้องอภิเษกอยู่ดี แต่จะขังนางเอาไว้ในวังเพียงแค่....นางท้องลูกมังกร เช่นนั้น นางยอมเป็นสตรีไร้ยางอาย แบกท้องคนเดียวไร้สามีดีกว่านัก