‘คุณชาย…เจ้าคิดว่าพวกข้าเป็นผู้ใดรึ?’ ขณะที่โฉมสะคราญโอ้โลมสัมผัส กลิ่นกายเสน่หาช่างยวนเย้าหาใดเหมือน กลีบปากงามหยักยิ้มหวานชวนหวนรำพึง นัยน์ตาหวานซึ้งสะท้อนดวงหน้ารูปงามให้คล้อยตาม
คำพูดของเหล่ายอดพธูสะท้อนก้องไปทั่วห้อง ทว่าเสียงของชายชราผู้วิเศษพลันดังกึกก้องในหัวของมู่จิวซินยิ่งกว่า เสมือนว่าต้องการเตือนสติดวงจิตที่นอนหลับใหลให้ลืมตาตื่นขึ้นเสียที
‘ใจเป็นนายกายเป็นบ่าว’
เพียงคำพูดของชายชราที่ผุดขึ้นมาในหัว นัยน์ตาที่แดงก่ำเพราะพิษร้ายก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนกลับคืนมาเป็นสีนิลดังเดิม มู่จิวซินกวาดสายตามองไปทั่วๆ ห้อง ความรู้สึกหลากหลายต่างประเดประดังทำให้ชายหนุ่มรู้สึกไม่เชื่อในสายตาของตัวเอง เหล่าโฉมสะคราญยังคงนอนยั่วเย้าอยู่เช่นเดิม ทว่าสิ่งที่เปลี่ยนไปคือตัวเขาเอง ที่ตอนนี้กำลังทำท่าทางพิสดารกับโต๊ะไม้ที่อยู่ในห้องเฉกเช่นคนบ้าเสียสติ
เกิดอะไรขึ้น!?
คำถามเริ่มผุดขึ้นในหัวของชายหนุ่ม แ
