"บ็อบบี้ก็มีมือทำไมเธอยังป้อนล่ะคะ" พี่เคนไล่ต้อนอย่างไม่ลดละ...
อยากให้ฉันป้อนนักใช่มั้ย?!
"บ็อบบี้มันเป็นแมว แต่พี่ไม่ใช่!!" ฉันบอกพร้อมกับผลักจานขนมเค้กให้ เป็นการย้ำเตือนว่า 'กินเองนะ'
"งั้นพี่ยอมเป็นแมวของเธอก็ได้ค่ะ...เมี๊ยวว" ฉันทำตาโตอ้าปากค้างเพราะไอ้พี่เคนมันเล่นลงลงไปนอนคุดคู้อยู่กับพื้นแล้วทำท่าเหมือนแมว!!!
ไอ้ปัญญาอ่อนเอ้ย!!!
ฉันแทบจะหันหน้าหนีในทันทีเพราะสายตาไม่อาจทนเห็นภาพที่อุบาทว์แบบนี้ได้ ให้ตายเหอะ! ผู้ชายอะไรวะโคตรมุ้งมิ้งจุ้งจิ้งจนอยากจะอ้วก!!
“พอเหอะพี่เคน น่าเกลียดว่ะ” ฉันนิ่วหน้าใส่ นึกอยากให้สาวๆ ที่หลงใหลในตัวเขามาเห็นภาพแบบนี้จัง สงสัยคงวิ่งหนีกันป่าราบแน่ๆ
“น่าเกลียดอะไรคะ พี่รู้ว่าเธอชอบ” พี่เคนเลิกทำท่าแบ๊วๆ แล้วกลับมานั่งในท่าปกติ
แต่อะไรวะที่หมายถึง ‘เธอชอบ’
“พูดบ้าอะไร ใครชอบ…” ฉันแทบจะแข็งเป็นหินทันทีที่เปล่งเสียงออกไป เพราะอีพี่เคนมันยื่นหน้าเ
