You're My Blossom Poison ปิ๊งรักพี่ชายขี้อ้อน

‘รับผิดชอบมาเลยค่ะ’                ประโยคบ้า ๆ ที่หลุดออกมาจากปากผู้ชายหน้าหวานทำให้คนฟังถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย บรรยากาศหวานเลี่ยนในร้านเค้กทำให้หญิงสาวที่นั่งหน้าเบื่อโลกถึงกับจะอ้วกออกมา เธอเป็นพวกไม่ชอบอะไรที่หวาน ๆ เกินไปแล้วสิ่งที่น่ารำคาญสำหรับเธอที่สุด ก็ไอ้ผู้ชายสติเพี้ยนที่พร่ำเพ้อเรื่องบ้าบอกับเธอมาเกือบชั่วโมง                เป็นเวลากว่าอาทิตย์แล้วที่มนุษย์หน้ามึนตามรังควานจนอยู่ไม่เป็นสุข เพียงเพราะเรื่องงี่เง่าที่หญิงสาวเข้าไปมีส่วนพัวพันด้วย เธอไม่คาดคิดมาก่อนเวลาว่าเหตุการณ์มันจะชวนหัวเช่นนี้                ‘นายเลิกไร้สาระสักทีแล้วก็เลิกตามได้แล้วป่ะ โคตรรำคาญเลยว่ะ’ สาวสวยสุดห้าวพูดออกมาอย่างหงุดหงิด ปกติเธอก็ไม่ชอบขี้หน้าเขาอยู่แล้ว ยิ่งโดนตามวอแวแบบนี้มันทำให้ชีวิตวุ่นวายมาก                ‘ไม่ค่ะ จนกว่าเธอจะรับผิดชอบ’ ชายหนุ่มหน้าหวานยืนกรานที่จะให้เธอรับผิดชอบ                แต่มันเรื่องอะไรล่ะ??!!                ‘มันใช่เรื่องของฉันมั้ยวะถามจริง?’                ‘นี่มันเกี่ยวกับเธอเต็มๆ เลยค่ะ ฉะนั้นเธอต้องรับผิดชอบค่ะ’                คำตอบของมนุษย์เพศชายที่หน้าสวยกว่าหญิงทำให้เธอปวดประสาทยิ่งนัก เธอเป็นประเภทที่ไม่ชอบอะไรที่วุ่นวายโดยเฉพาะกับคนที่เกลียดขี้หน้า                ‘ฉันไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้นแหละ ปัญญาอ่อน!’ หญิงสาวลุกออกจากโต๊ะอย่างอารมณ์เสีย                เธอเริ่มคิดผิดที่มาเจอเขา….มันเป็นความผิดพลาดอย่างแรงเพราะต้องทั้งชั่วโมงมีแต่เรื่องบ้าบอ ไร้สาระและปัญญาอ่อนเป็นที่สุด! เธออุส่าห์ออกมาเจอก่อนเข้างานเพื่อเคลียร์ให้มันจบ ๆ ไปแต่ผลสุดท้ายมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น            มาให้เสียเวลาจริง ๆ                      ‘แน่ใจนะว่าคะถ้าจะเลือกแบบนี้?’ ยังไม่ทันที่เธอจะเดินพ้นโต๊ะก็โดนชายหนุ่มดึงมือเอาไว้                เธอรีบสะบัดมือออกอย่างขยะแขยงรู้สึกคันยิบ ๆ เหมือนโดนเหลือบไรเกาะ เธอเริ่มจะหมดความอดทนเต็มทีอีกอย่างต้องรีบกลับไปทำงานด้วย ทำไมไอ้ผู้ชายหน้าหวานไม่ยอมเข้าใจสักที                ‘นายจะอะไรนักหนาวะ ฉันจะรีบกลับไปทำงาน!’                ‘พี่ว่าเราไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอกค่ะ ไม่มีงานให้ทำแล้ว…’ คำพูดของเขาทำให้เธอขมวดคิ้วจนเป็นปมนอกจากพูดอะไรไร้สาระแล้วยังพูดไม่รู้เรื่องอีกด้วย                ‘หมายความว่าไง!’                Rrrrr Rrrr                ระหว่างที่หญิงสาวสุดห้าวกำลังทำหน้างงก็มีเสียงเรียกเข้าเป็นเพลงร็อควงดังบรรเลงขึ้น เธอรีบกดรับโทรศัพท์ทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นนายจ้างโทรเข้ามา                ‘ห้ะ ว่าไงนะเฮีย!’ เธอตะโกนดังลั่นจนคนในร้านหันมามองเป็นตาเดียวกัน                วินาทีนี้เธอไม่สนอะไรอีกแล้วนอกจากสิ่งที่ได้ยิน เธอเพิ่งถูกไล่ออก! เฮียเจ้าของร้านอาหารที่เธอไปทำขอยกเลิกจ้างเธอและบอกว่าตั้งแต่วันนี้ไม่ต้องมาทำงานแล้ว เธอสอบถามถึงสาเหตุของเรื่อง…ทำไมต้องไล่ออกทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิด                แต่เหตุผลที่เฮียบอกทำให้เธอถึงกับช็อค! ใครกันที่ปล่อยข่าวว่าเธอพวกขโมยไว้ใจไม่ได้โดนไล่ออกมาหลายที่แล้ว!! นี่มันดิสเครดิตกันชัด ๆ ฉันฟังอย่างไม่สบอารมณ์แต่พอจะเถียงออกไปเฮียก็ชิ่งวางสายเสียก่อน                ‘เฮียๆ เดี๋ยว เห้ย!! อะไรกันวะเนี่ย!!’ เธอบ่นสบถอย่างหงุดหงิดแล้วสายตาก็พลันเหลือบไปมองผู้ชายตรงหน้า…..อะไรกัน! ทำไมหมอนี่ถึงนั่งยิ้มอย่างสะใจแบบนั้นล่ะ อย่าบอกนะว่า…..                ‘เฮอร์ริเคน!! นายใช่มั้ย! ไอ้บ้า ไอ้เลว!’ เธอหมายใจจะต่อยหน้าสวย ๆ นั่นให้แหกด้วย กำปั้นเล็ก ๆ ถูกเหวี่ยงขึ้นมาอย่างเร็วแต่ก็ช้ากว่าเป้าหมายเพราะเค้าคว้ามือมารับหมัดเธอได้ทัน หนำซ้ำยังดึงเธอเข้ามาใกล้ ๆ ตัวอีกด้วย                ‘เห้ย! ปล่อยนะเว้ยไอ้บ้าเคน!’ คนเด็กเล็กที่โดนจับดิ้นพล่านเหมือนหมาโดนน้ำร้อนลวก                ‘จะรีบไปไหนล่ะ ว่างแล้วไม่ใช่หรอคะ’                ‘นาย ไอ้คนเฮงซวย!’ เพราะเขาทำให้เธอตกงาน หญิงสาวคิดว่าด่าแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำแต่เธอก็ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าคนหน้ามึนแบบนี้ดี                ‘ถึงเธอจะเป็นทอมแต่ก็ต้องพูดเพราะ ๆ รู้มั้ยคะ’                ชายหนุ่มค่อนข้างมั่นใจในความคิดตัวเองว่าเธอเป็นทอมแน่ ๆ ป่วยการที่เธอจะเถียงว่าไม่ใช่เพราะยังไงเขาก็เข้าใจแบบนี้มาแต่แรก แถมไอ้เหตุการณ์บ้า ๆ นั่นมันก็ทำให้เขาฝังใจไปแล้วว่าเธอเป็น!                ‘จะพูดยังไงมันก็เรื่องของฉันป่ะวะ นายแม่งวุ่นวาย…ปล่อยได้แล้วโว้ย’ ยิ่งเธอดิ้นผู้ชายหน้าสวยก็ยิ่งจับเธอไว้แน่นกว่าเดิม                ‘ถ้าเธอยังพูดแบบนี้ต่อให้เป็นทอมพี่ก็จะทำนะคะ…..’                ‘ทำ…ทำบ้าอะไร?!’                ‘ก็ลองพูดไม่เพราะอีกสิคะ น้อยหน่า….’ เขาท้าทายเธอ…..                หญิงสาวเจ้าของชื่อมองเขาอย่างไม่เกรงกลัวสักนิด ในเมื่อกล้าท้าเธอก็กล้าพูด!!                ‘ไอ้เคน บ้าคนสันดานเสีย! ไอ้….!!!’ น้อยหน่าเบิกตากว้างอย่างตกใจรีบหันหน้าหนีทั้งที่ยังพูดไม่จบ                นั่นเพราะ ‘เคน’ เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้หมายจะจูบสั่งสอนเธอโดยที่ไม่สนว่าเธอจะเป็นเพศไหน เขาแค่อยากจะทำให้เด็กดื้อปากไม่ดีได้รู้สำนึกว่าเขาไม่ใช่คนเธอจะมาเล่นหัวเล่นหางได้                ‘หลบทำไมล่ะคะ เมื่อกี้ยังปากเก่งอยู่เลย’                ‘ไอ้….’                ‘อ๊ะๆ พี่พึ่งเตือนไปนะคะ’                ‘ไอ้พี่เคน! ปล่อยเดี๋ยวนี้!’ น้อยหน่ากัดฟันพูดอย่างเครียดแค้น เธอไม่คิดว่าจะต้องมายอมเชื่อฟังผู้ชายแบบเขา ผู้ชายตุ้งติ้ง มุ้งมิ้งในแบบที่เธอแสนจะเกลียดชัง                ‘ปล่อยแน่ค่ะ แต่เธอต้องตกลงก่อน’                ‘นายจะ…’                ‘พี่เคนค่ะ ไม่ใช่นาย’ เขาพูดกับเธออย่างคนเป็นต่อ รอยยิ้มของผู้มีชัยฉายชัดอยู่บนใบหน้า                ‘เออ ๆ พะ…พี่เคนจะอะไรนักหนา มันมีคนใหม่ไปแล้ว’ เธอเรียกชื่อเขาอย่างกระดากปาก                ‘พี่รู้ค่ะ เธอถึงต้องรับผิดชอบไงคะ’                น้อยหน่าถอนหายใจเป็นรอบที่ล้านแปด ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เธอจะไม่ยอมทำแบบนั้นอีกแน่ ๆ การที่ต้องมายุ่งเกี่ยวกับเฮอร์ริเคนมันทำให้เธอประสาทแตก แต่ดูเหมือนเคนจะไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย เขากลับดูสนุกที่ได้แกล้งได้เอาคืนคนตัวแสบจอมพยศเข้าแล้ว                ‘เรื่องอะไร ฉันไม่มีเวลามาเล่นด้วยหรอกนะ’ เธอมองเขาอย่างขุ่นเคือง เพราะผู้ชายคนนี้ทำให้เธอเพิ่งจะตกงาน!!                ‘ตามใจค่ะ’ เขาบอกพร้อมกับปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระ                น้อยหน่ารีบลุกอย่างไวอยู่ใกล้เขาแล้วเธอเหมือนคนหายใจไม่ค่อยออก  เคนลุกขึ้นเหยียดตัวมองเธออย่างกวน ๆ เหมือนมีแผนการที่ชั่วร้ายอยู่ในใจ                ‘ขอให้ได้งานใหม่ไว ๆ นะคะ อ่อแล้วก็เตรียมใจไว้ได้เลย พี่จะตามรังควานจนเธอไม่เป็นอันทำอะไรเลยล่ะ’ เขาทิ้งคำพูดขวนสยองเอาไว้ก่อนจะเดินจากไปอย่างสบายอารมณ์                น้อยหน่าทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง เธอยอมแลกทุกอย่างเพื่อซื้อเครื่องไทม์แมนชีนสักเครื่องแล้วย้อนกลับไปวันนั้น เธอจะเลือกนอนตีพุงอยู่ที่บ้านไม่ไปตามคำขอของน้องสาวตัวดีที่เอาเธอเป็นข้ออ้างจนมีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น ความสงบสุขของเธอหายไปแล้ว เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่ออาทิตย์ก่อน…..มันเป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง                ฉันอยากฆ่านาย…..ไอ้พี่เคนบ้า!!!