งั้นฉันอยู่บ้านให้แม่เห็นหน้าทุกวันเลยดีมั้ย จะได้ไม่ลืมกัน”
“ทำให้ได้เถอะแล้วค่อยมาพูด เราน่ะบ้างานจะตาย” แม่บอกพร้อมตักกับข้าวใส่จานให้
จริงอย่างที่แม่บอกแหละ ให้อยู่เฉยๆ มีหวังขาดใจตายพอดี แม่ก็บอกฉันหลายครั้งแล้วนะให้เพลาๆ บ้าง ใช้ชีวิตแบบเพื่อนคนอื่นบ้าง ปิดเทอมก็เที่ยวเล่นไรงี้ แต่ฉันดื้อเองไงอยากทำงานหาเงินเยอะๆ แม่จะได้สบาย
“แล้วงานใหม่เป็นไงบ้างลูก แม่จะถามหลายครั้งแล้วแต่เราก็กลับดึกเหลือเกิน” แม่ส่ายหัวเล็กน้อย แววตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“ก็ดีนะ ไม่ได้ลำบากอะไร” มันไม่ได้ลำบากกายเลย…ลำบากใจต่างหาก แต่ก็ไม่จำเป็นต้องเล่าใช่มั้ย?
“กลับดึกๆ ดื่นๆ ทุกวันแม่ล่ะเป็นห่วง เดี๋ยวนี้โจรมันเยอะ โดนใครฉุดไปจะทำยังไง” ก็มีแม่นี่แหละที่มองฉันเป็นผู้หญิง แบบผู้หญิงจริงๆ น่ะ ที่มีความเปราะบางและอ่อนหวาน….
“โถ่แม่ อย่างเจ้น่ะใครจะมาฉุดดีไม่ดีไอ้โจรอาจโดนทำร้ายจนตายก็ได้ ดูดีๆ นะแม่ นี่เจ
