เวลา 4 ทุ่ม
“เข้ามาค่ะ” เธอแง้มประตู เหลียวซ้ายแลขวาว่าไม่มีใครแล้วจึงดึงนับพันเข้ามาในห้อง
“สุดท้ายช่อก็ใจอ่อนกับผม”
“ใจอ่อนกับผีเจ้าป่าเจ้าเขาสิคะ ขืนปล่อยให้คุณยืนทุบประตูห้องช่อในยามวิกาลแบบนี้ต่อไป คนอื่นๆ ได้ตื่นกันขึ้นมาดูแน่ ว่าเกิดอะไรขึ้น”
“ผมไม่เห็นแคร์” เข้ามาได้เขาก็ตรงขึ้นเตียง นอนประสานมือที่ท้ายท้อยแล้วยกขาขึ้นไขว้กัน ทำเหมือนว่านี่แหละ คือห้องของเขาเอง
“คนอย่างคุณจะไปแคร์อะไรล่ะคะ เห็นแก่ตัวได้ทุกเรื่อง... ลุกออกมาจากเตียงช่อเลยนะคะ” ช่ออัญชันออกแรงดึง แต่เขาไม่ขยับสักนิด
“ผมเหนื่อย เมื่อย ง่วง ขอนอนเอาแรงหน่อยนะครับ”
“ไม่ได้ค่ะ ไปนอนที่อื่น” หญิงสาวยังคงออกแรงดึงต่อไป
“ก็ถ้าให้เข้ามาแล้วเอาแต่ไล่ จะให้เข้ามาตั้งแต่ทีแรกทำไมล่ะครับ” นับพันชักหงุดหงิด เธอไม่รู้หรอกว่าวันนี้เขาเหนื่อยแค่ไหน แล้วต้องทำอะไรมาบ้าง นี่ถ้าไม่รัก คงไม่ยอมขนาดนี้ แต่ก่อนช่ออัญชันกล้าขัดใจเ
