EP.10 กอดส่งเข้านอน
1687 คำ
“บ้า ฉันมาติวให้นายนะ ไม่ได้ให้นายมาหื่นใส่”
“หื่น”
“หึ...! ฉันหื่นตรงไหน ฉันแค่อยากจูบเธอ” บ้าที่สุด เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ กล้าพูดได้ไง
ด้านปาลินจากที่หวั่นไหวกับคำพูดหวานๆ ของฟรอสต์ ใบหน้าสวยแก้มแดงด้วยท่าทีเขินอายที่ถูกคนตรงหน้ารุกเข้าอย่างหนัก
“อืม ฉันเข้าใจแหละ เธอยังไม่พร้อมจูบ ก็ไม่เป็นไร วันหน้ายังมี วันนี้ฉันหิวแล้ว จะเลิกติวได้ยัง” ปาลินถึงกับตาโตจู่ๆ ฟรอสต์ก็เอ่ยอย่างตัดบทไม่รู้สึกรู้สากับคำพูดที่ทำฉันหวั่นไหวไม่รู้ตัว ไหนนายนี้ร่างสัญญากับเธอนักหนา ทว่านี้พึ่งจะผ่านไปแค่ 2 ชั่วโมงเอง ละไหนที่เขาจ้างฉันมานี้จะเลิกแล้วเหรอ
“เหลืออีกตั้ง 2 ชั่วโมงนะ”
“ฉันไม่อยากติวแล้ว แต่อยากเดทกับเธอ”
!! อึก !! ปาลิน ดวงตากลมโตแทบถลนออกมาจากเบ้า เดท ฟรอสต์เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
“ว่าไง ปาลินเธอพอจะมีเวลาไปทานมื้อเที่ยงกับฉันไหม” ปกติใช่ว่าจะง้อ อ้อนวอนสาวๆแบบนี้หลอกนะ ถ้าอยู่ที่ไทย ยัยนี้ไม่ได้แอ้มผมหรอก ทว่าอยู่เมืองนอกเมืองนอกผมไม่นิยมแม้จะถูกอกถูกใจต้องตาต้องใจตั้งแต่เท้าเหยียบแผ่นดินออสเตรเลียก็ ปาลินนี้แหละ
“วันนี้ ฉันมีนัดกับเพื่อนแล้ว คงไม่ว่างไปกับนาย”
“ถ้าไม่ติดนัดกับเพื่อน เธอจะไปกับฉันใช่ไหม” ฟรอสต์ยิ้มร้าย ก็อ่อยซะขนาดนี้ ไม่หวั่นไหวก็บ้าแล้วมั้ยวะ
“แต่เธอยังติดฉันอีก 2 ชั่วโมง” ปาลิน ให้ตายสิไหนบอกวันนี้จะเลิกติวกับฉัน
“ฉัน...” เมื่อเธอยังติดชั่วโมงให้กับนักศึกษาเกเร ข้อตกลงในสัญญาเธอต้องทำงานติวให้ครบชั่วโมง เขาถึงจะจ่ายค่าจ้างเธอ ปาลินจำใจไปทานมื้อเที่ยงกับฟรอสต์ ทว่าไม่ใช่ร้านอาหารอย่างที่ชายหนุ่มคิด แต่กับเป็นแคนทีนในมหาลัย
“อืม เอาสิ นายจะทานอะไร ตามสบายเลือกร้านได้เลย”
“เหอะ” เอาวะ ถือว่าต่อให้ก่อน เผลอเมื่อไหร่มีครางยาวอะ ฟรอสต์ได้แต่คาดโทษปาลิน ไม่คิดว่าการจะขย้ำสาวๆต่างประเทศจะยากถึงเพียงนี้ ปกติรู้สึกไม่ข้ามวันได้แล้วนะ
‘ติดใจไอ้ยักษ์เมื่อไหร่ ระวังจะร้องเสียงหลง’ ฟรอสต์ได้แต่คิด
3 ชั่วโมงต่อมา
ด้านปาลิน หลังจากที่ฟรอสต์กลับไปแล้วนั้น วันนี้ฉันมีนัดกับยัยออมขวัญ ทว่าขณะที่ร่างบางเดินมาถึงลานสนามของมหาวิทยาลัยนั้น
“ยัยปา ทางนี้ย่ะ” เสียงที่เรียกมานั้นทำเอาปาลินหันมอง
“แหมๆ ช่วงเที่ยง ฉันเห็นนะ แกทานข้าวกับใคร หล่อมากหล่อเหมือนไม่ใช่คน”
“ถ้าไม่ใช่คนแล้วจะเป็นอะไร ผีเหรอ” ปาลินแกล้งแย่เพื่อนสนิท
“เทวดา นายสวรรค์มากกว่าน่ะสิ ใครแกรีบบอกฉันมาเลยนะ”
“ฟรอสต์ไง ก็คนที่เราไปเจอที่ร้านอาหารวันนี้ นี้แกจำเขาไม่ได้เหรอ”
“โอ้ พระเจ้า นี้นายนั้นจริงเหรอ วันนั้นฉันก็ว่าหล่อออร่ามากแล้วนะ โหวันนี้เขาหล่อสุดๆ ไปเลย หล่ออันตรายทำร้ายมดลูกสาวๆมาก หล่อจนฉันจำไม่ได้ ว่าแต่ทำไมเขามากับแกได้ละ”
“เขาขอให้ฉันติวเลขให้น่ะ” ที่จริงไม่น่าจะต้องติวนะ พื้นฐานของฟรอสต์ดีอยู่แล้ว เผลอๆ นายนั้นเก่งกว่าฉันอีกนะฉันว่า ถามอะไรก็ตอบได้หมด ไม่รู้จะมาติวให้เปลืองตังเสียเวลาทำไม
“อร้าย...ติวเหรอลูกศิษย์หล่อแบบนี้ ถ้าแกจะส่งต่อมาให้ฉันติวแทนก็ไม่ติดนะ”
“ไม่ย่ะ เขาทำสัญญาแล้ว ฟรอสต์ต้องติวกับฉันเท่านั้น” ปาลินอย่าว่าแต่ยัยออมขวัญหลงเสน่ห์คนเจ้าเล่ห์ อย่างฟรอสต์เลย จมูกโด่งคมสันรับกับเรียวปากได้รูป ฉันก็หลงนะ แต่ที่ไม่แสดงออกต่อหน้าเขา กลัวหลุดไง ปาลินยิ้มกริ่มเบาๆ
“แกยิ้มอะไร นี้อย่าบอกนะว่าจะแอ้มลูกศิษย์ของแก”
“ฉันเปล่านะ”
“ลูกศิษย์อะไรกัน เราอายุเท่ากัน”
“ฉันไม่เคยเห็นแกอินกับผู้ชายคนไหน นี้อย่าบอกนะว่าแกอินกับนายฟรอสต์นั้น” ปาลินไม่ตอบ มือเรียวจับเข้าที่พวงแก้มของตน นี่ฉันหลุดจนยัยออมขวัญจับได้เลยเหรอ น่าอายชะมัด
@หอพักปาลิน
หลายชั่วโมงต่อมา ด้านปาลินหลังจากกลับจากมหาลัย ร่างบางอาบน้ำแต่งตัวชุดนอนพร้อมเข้านอน ปาลินตั้งแต่กลับถึงห้องพัก ใบหน้าอันหล่อเหลาและคำพูดของฟรอสต์ยังวนเวียนภายในหัวฉัน ไม่ว่าจะจูบที่นุ่มนวลแสนละมุน ฉันมิอาจลืมวินาทีที่ฉันเผลอไปจูบกับเขาได้
“ให้ตายสิ แค่จูบเองยัยปา”
!! ตึกตักตึกตึก!! มือเรียวยกขึ้นมาแตะที่หน้าอก กับรู้สึกได้ถึงเสียงหัวใจดวงเล็กๆ เต้นสั่นแรงอย่างไม่เป็นจังหวะ ปาลินนอนกลิ้งบนเตียงนานนับชั่วโมง ทว่ากับไม่มีท่าทีว่าเปลือกตาจะปิดลงสนิท
“นี้ฉันเป็นอะไรคงไม่ได้คิดถึง จูบของนายนั้นใช่ไหม” ปาลินพึมพำขณะที่ร่างบางยังอยู่บนเตียงนอน แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเสียงสมาร์ทโฟนดังขึ้นกลางดึก
Rrrrrrrrr
เบอร์ลงท้าย 935 คุ้นๆนะ
[ฮัลโหล ] ปาลินรีบกดรับสายทันที
[ยังไม่นอน แสดงว่าเธอกำลังคิดถึงฉัน] ด้านฟรอสต์ที่ได้เบอร์ปาลินมาจากน้องสาว น้ำเสียงตื่นเต้นแบบนี้ อย่าบอกว่านอนนะ ผมไม่เชื่อเด็ดขาด
[ใคร]
[เจ้าของจูบ ที่คิดถึงเธอ]
[ฟรอสต์ ฉันเปล่านะ ฉันไม่ได้คิดถึงนาย]
[ถึงน้ำเสียงเธอจะฟังไม่ขึ้น ฉันจะพยายามเชื่อละกัน] เหอะ หลงตัวเองนี้เขาไปมีเบอร์ฉันได้ไงก่อน
[มีอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่มีฉันจะวางแล้วนะ] ปาลินฉันเหลือบมองนาฬิกา นี้ 5 ทุ่มแล้ว เขาไม่นอนหรือไง
[คิดถึง อยากฟังเสียงเธอ] ฟรอสต์ที่หยอดคำหวานมาเช่นนั้น ปาลินถึงกับแก้มแดง
[งั้นแค่นี้นะ จะนอนแล้ว]
[เดี๋ยวก่อนสิ ฉันยังไม่ง่วงค่อยนอนพร้อมกัน ปาลิน]
[หลับยัง]
[ฉันกำลังจะนอน]
[โกหกฉันเห็นไฟในห้องเธอยังเปิดอยู่] ปาลินที่ฟรอสต์เอ่ยมาเช่นนั้นปาลินดวงตาเบิกกว้างด้วยท่าทีตกใจ เขารู้ได้ไง
[นายรู้ได้ไง]
[ลงมาฉันรอที่ข้างล่าง ร้านสเต็ก] เมื่อเป็นเช่นนั้นปาลินถึงกับวิ่งลงจากเตียงนอน ร่างบางชะเง้อคอมองไปด้านล่าง สายตาสะดุดเข้ากับร่างสูงใบหน้าอันหล่อเหลายืนโบกมือเรียกเธอ
ด้านปาลินที่ตกอกตกใจฟรอสต์มาหาเธอถึงหอพัก รู้ตัวอีกทีร่างบางในชุดนอนไม่ใส่ชั้นในก็มายืนสั่นต่อหน้าคนหน้าหล่อเสียแล้ว ให้ตายสิ นี้ฉันลงมาสภาพแบบนี้ได้ไงทั้งที่อากาศด้านนอกหลักสิบต้นๆ แต่ฉันกับไม่หยิบเสื้อคลุมมา จะหันกลับก็ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อตอนนี้เธอเผชิญหน้ากับเขา
“นายมาทำไม”
“หัวใจสั่งให้มา” ด้านฟรอสต์ให้ตายสิ ปาลินในชุดนอนลายกวางน้อย สายตาผมบอกว่าตอนนี้เธอโนบรา เชี่ยเล่นเป็นหัวชี้หน้าหล่อๆ ผมแบบนี้ ดึงดูดอารมณ์ชิบหาย
“มาถึงนี้มีอะไรหรือเปล่า”
“คิดถึง อยากเจอหน้าเธอ”
“ถ้านายจะมาพูดมั่วๆ แบบนี้ ฉันกลับแล้วนะ” ปาลินที่เริ่มจะทนไม่ไหว ร่างบางจะหันหลังกลับห้อง ทว่าในจังหวะนั้น
!! พรึ่บ !! กับถูกคนตัวสูง ถือวิสาสะดึงเข้ามากอดขณะที่คนตัวเล็กไม่ทันตั้งตัว
!! ตึก !! หน้าผากเล็กกระแทกเข้าหน้าอกคนตัวสูง เขากอดเธอ อ้อมกอดที่เธอไม่เคยได้สัมผัสมานานหลังจากที่แม่เสีย
!! อึก...!! ปาลินใบหน้าสวยชะงักนิ่งค้าง แต่นั้นก็ไม่ปฏิเสธที่ฟรอสต์กอดตน
“ลงมาหาฉันสภาพแบบนี้ได้ไง ไม่หนาว ปาลินฉันหนาวจะแย่” ฟรอสต์เอ่ยปากสั่น เพราะยิ่งดึกลมหนาวยิ่งพัดแรงกระทบกับหน้าหล่อๆ ของเขา
“หนาว แล้วนายมาทำไม”
“มาดูหน้าเธอก่อนนอน” ฟรอสต์เอ่ยขณะที่แขนทั้งสองข้างโอบคนตัวเล็กฟรอสต์เริ่มกระชับกอดฉันแน่นมากขึ้น จนฉันรู้ถึงความผิดปกติ หน้าอกไร้บราฉันเสียดสีเข้ากับเรือนร่างเขาไปมา นี้ไม่ใช่กอดเพื่อความอบอุ่นแล้วนะฉันว่า ร่างกายฉันตอนนี้เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดเราสองคนเข้าหากัน มันเหมือนแม่เหล็ก
“ปล่อยก่อนสิ ดึกแล้วฉันง่วงนอนแล้วนะ” แต่แล้วฟรอสต์กับทำในสิ่งที่ปาลินไม่คาดคิด ร่างสูงปล่อยคนตัวเล็กให้เป็นอิสระ
!! พรึ่บ !! จากนั้นก็ถอดเสื้อโค้ทสีน้ำตาลเข้มสวมให้กับเธอ
“เจอกันครั้งหน้า เธอค่อยเอามาคืนฉัน” เอ่ยจบร่างสูงก็เดินออกไป ปาลินฉันจะเรียกเขาไว้ก็ไม่ทันเสียแล้ว นัยต์ตาคู่สวยจับจ้องคนตัวสูงเดินไปจนกระทั่งลับตา เมื่อพ้นสายตาฟรอสต์แล้วนั้น
ปาลิน สูดกลิ่นน้ำหอมที่ติดเสื้อของฟรอสต์ จนเต็มจมูก
“อืม หอมมาก” คนบ้าอะไร นอกจากจะทะลึ่งแล้ว ยังตัวห๊อมหอมอีก สั่นหมดแล้วใจฉัน ปาลินเดินระบายยิ้มเข้าหอพักด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกดี
“ปาลิน...ฉันสนใจเธอ” คำพูดของฟรอสต์มันยังคงวนเวียนในหัวของฉัน ร่างบางได้แต่เดินระบายยิ้มกลับห้องพัก
“กอดส่งเข้านอนงั้นเหรอ” ร่างบางพึมพำคล้ายคนละเมอ ก็รุกหนักขนาดนี้ ไม่หวั่นไหวก็บ้าแล้วฉัน
- ผู้เขียน
