เลขาซ่าส์สุดที่รัก

ตอนที่ 4/1 พบพี่ชาย

“ทำไมทำแบบนี้เนี่ยพี่นนท์ ดูสิ” ญานินรีบบ่นพี่ชาย ภูชิตเห็นคู่ปรับทำใบหน้าตึงก็ยิ่งได้ใจ มือหนารีบวางบนบั้นท้ายงามงอนพร้อมกับออดอ้อนหญิงสาวยั่วๆ

“นั่นสิ ป่าเถื่อนจริงๆ เธอว่ามั้ย?” ภูชิตยังไม่หยุดเติมเชื้อไฟ

“เจ็บมั้ยคะ?” เธอเอ่ยถามขณะมือประคองแก้มเขาไว้ ทำให้นนทรีนึกหมั่นไส้มากขึ้นไปอีก

“เจ็บสิถามได้ เช็ดเบาๆ นะ อูย…อูย…”

“นี่ๆ ไอ้คุณเจ้านาย จะอ้อนน้องสาวฉันอีกนานมั้ย โคตรหมั่นไส้เลยว่ะ ฉันน่าจะต่อยหน้านายสักสี่ห้าหมัดจะได้สลบไปเลย” นนทรีกระแทกก้นลงกับโซฟาแรงๆ

“พี่นนท์ทำไมใจร้อนแบบนี้คะ ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะคะ” ญานินแวดใส่พี่ชายด้วยความไม่พอใจ

“จะกลับบ้านหรือยัง พี่มารับแล้วนะ” นนทรีเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อให้น้องสาวอารมณ์ดีขึ้น

“นายกลับไปเลย ฉันกับญานินจะไปบ้านคุณอาปรเมศ” ภูชิตรีบออกปากไล่ ด้านนนทรีเมื่อได้ยินถึงสถานที่ที่ภูชิตจะไป ผู้กองหนุ่มก็รีบดีดตัวลุกขึ้นทันที

“ไปบ้านนายปรเมศเหรอ? ไปด้วยสิ ฉันจะขับรถให้ก็ได้” นนทรีรีบอาสาอย่างกระตือรือร้น ภูชิตมองผู้กองหนุ่มอย่างสงสัยที่อีกฝ่ายยอมลดตัวมาเป็นคนขับรถให้เขา

“เราไม่ได้ไปเที่ยวนะคะพี่นนท์ เจ้านายจะไปคุยเรื่องงานนะคะ” ญานินเห็นท่าทางตื่นเต้นแบบแปลกๆ ของพี่ชายก็รีบเอ่ยเตือนทันที

“พี่ก็ไม่ได้จะอะไร แค่อยากจะขับรถให้ก็เท่านั้นเอง อีกอย่างพี่ไม่ไว้ใจไอ้คุณเจ้านายของเราเท่าไหร่หรอก ดูอย่างเมื่อกี้นี่สิ ถ้าพี่มาไม่ทัน มันคงกัดปากเราไปแล้ว” นนทรีพูดน้ำเสียงห้วนๆ พลางสบตาคมวาวของภูชิตอย่างท้าทาย

“พี่นนท์อ่ะ ไม่พูดด้วยแล้ว” หญิงสาวเดินหน้างอออกจากห้อง ปล่อยให้สองหนุ่มยืนเผชิญหน้ากันต่อ ภูชิตมองนนทรีพลางคิดถึงคำพูดของบิดา

“อยากไปเพราะมีจุดประสงค์อื่นหรือเปล่า?” ภูชิตเอ่ยถาม

“ไม่มี๊! แค่อยากไปเป็นก้างขวางคอนาย ไม่ให้รังแกน้องสาวฉันเท่านั้นเอง…” นนทรีเอ่ยกวนๆ แต่ภูชิตยังคงใจเย็นเดินไปหยิบกุญแจรถแล้วโยนให้อีกฝ่าย

“ไปแล้วก็อย่าเดินเพ่นพ่านล่ะ ฉันขี้เกียจแก้ต่างถ้าเกิดอะไรขึ้น” ภูชิตเอ่ยอย่างเป็นนัยๆ คล้ายจะเข้าใจในเจตนาของอีกฝ่าย

“อืม…” นนทรีพยักหน้ารับแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ

หมอนี่ไม่ได้นั่งแท่นผู้บริหารเพราะมีพ่อเป็นเจ้าของอย่างเดียวจริงๆ แต่มันก็มีมันสมองอ่านเกมได้ขาดอยู่นะเนี่ย…

นนทรีทำหน้าที่สารถีโดยการบังคับน้องสาวมานั่งด้านหน้า ทำเอาภูชิตที่นั่งหน้านิ่งอยู่ด้านหลังเพียงลำพังต้องรู้สึกขัดใจนิดๆ คนขับรถผิวปากเป็นเพลงอย่างถูกใจที่ได้แกล้งคนที่ยื่นใบสมัครเป็นน้องเขย เพียงไม่นานรถก็ขับมาเทียบกับคฤหาสน์หลังใหญ่ ประตูอัลลอยใหญ่ก็ค่อยๆ เลื่อนออก นนทรีมองคฤหาสน์เบื้องหน้าสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะเคลื่อนรถขับไปตามถนนที่ทอดยาวจนไปถึงหน้าห้องโถงอันโอ่อ่า เมื่อรถจอดหน้าทางเข้า วิราณีก็รีบออกมายืนรอ พอเห็นว่าภูชิตไม่ได้มาเพียงคนเดียวใบหน้าสวยก็บึ้งตึงทันที ด้านนนทรีที่ทำหน้าที่คนขับ ชายหนุ่มรีบลงจากรถมาเปิดประตูให้เจ้านายอย่างนอบน้อม

“ภู ทำไมต้องพาแม่นี่มาด้วยคะ งานนี้เฉพาะคนในครอบครัวนะคะ” เมื่อภูชิตก้าวลงจากรถ วิราณีก็รีบเข้าไปเกี่ยวแขนชายหนุ่มทันที ส่วนญานินหญิงสาวยืนอยู่ด้านหลังเจ้านายนิ่ง

“ญานินเป็นเลขาฯ ก็ต้องไปทุกที่ที่ผมไป อีกอย่างพ่อคุณต้องการคุยกับผมเรื่องงานไม่ใช่เหรอ?” ชายหนุ่มรีบยกงานมาอ้าง เพราะนั่นเป็นจุดประสงค์หลักของสองพ่อลูกที่เรียกเขามาในวันนี้

“ใช่ค่ะ ท่านรอคุณอยู่ที่ห้องค่ะ” วิราณีออกแรงฉุดภูชิตเข้าไปด้านใน

“นายรออยู่แถวๆ นี้ล่ะ และอย่าไปเดินเล่นเพ่นพ่านล่ะ” ภูชิตรีบหันไปสั่งคนขับรถเฉพาะกิจเสียงเข้ม

ด้านวิราณีที่ไม่เคยเห็นใบหน้านนทรีมาก่อน เธอจึงเอ่ยถามอย่างแปลกใจ “ภูเปลี่ยนคนขับรถใหม่เหรอคะ?”

“ครับ คนเก่าไม่สบายก็เลยให้ลูกชายมาแทน ไปเถอะครับเดี๋ยวพ่อคุณจะรอนานนะ” ภูชิตรีบตัดบทและดึงความสนใจของวิราณีเพื่อไม่ให้เธอรู้สึกผิดสังเกต

“สู้ๆ นะนิน” นนทรีชูสองนิ้วให้น้องสาวอย่างให้กำลังใจ

“…” ญานินพยักหน้าและคลี่ยิ้มบอกให้พี่ชายรู้ว่าแค่นี้เธอเอาอยู่แน่นอน

“มีอะไรเรียกพี่นะ พี่จะอยู่แถวๆ นี้แหละ” นนทรีมองไปรอบๆ ด้านญานินเองก็ตามเข้าไปในห้องโถง นายปรเมศมองเลขาฯ สาวที่เดินตามหลังภูชิตด้วยความสงสัย

“นี่ญานินเลขาฯ ของผมครับ ผมพาเธอมาด้วยเพราะบางครั้งเธอก็ต้องทำงานแทนผมครับ” ภูชิตมองใบหน้านวลเนียนแล้วเรียกให้หญิงสาวมานั่งข้างๆ ซึ่งสร้างความไม่พอใจให้วิราณีไม่น้อยเลยทีเดียว

“ดี! สามารถฝึกคนทำงานแทนเราได้ก็จะไม่เหนื่อยมาก” ปรเมศพูดพลางมองประเมินญานินอย่างพิจารณา

“ไม่ได้เรื่องเลยค่ะคุณพ่อ วีร่าจะให้ภูหาเลขาฯ คนใหม่ แต่คุณลุงคชากลับไม่ยอม ไม่รู้ใครบางคนไปโปรยเสน่ห์อะไรไว้” วิราณีแดกดันเลขาฯ สาวอย่างญานินก่อนที่เธอจะนั่งลงข้างๆ บิดา

“…” ด้านญานินเองพยายามนิ่งเงียบควบคุมอารมณ์ของตนเอง หญิงสาวพยายามทำเป็นหูทวนลม

“อาเข้าเรื่องงานเลยนะ เรื่องสินค้าที่อาจะให้ไปส่งที่น่านน้ำสากลไปถึงไหนแล้ว อาอยากใช้บริการของภูเพราะเราเป็นคนกันเอง คงไม่มีอะไรยุ่งยาก”

“ผมปรึกษากับคุณพ่อแล้ว ท่านเองก็ไม่อยากจะทำลายระเบียบที่วางไว้ แต่เรือสินค้าที่จะผ่านเส้นทางนั้นน้ำหนักเหลือพอสมควร ผมสามารถบรรทุกสินค้าให้ได้ แต่คงไม่หมดนะครับ”