บทนำ
963 คำ
บทนำ
“ฟังให้ดีนะ ต่อจากนี้ไปฉันจะไม่ทำรายงานให้พวกเธออีกแล้วและก็จะไม่แบ่งสรุปแต่ละวิชาให้พวกเธออ่านด้วย”
ตอนเย็นของวันหลังการเรียนวิชาสุดท้ายสิ้นสุดลง ก่อนที่ไมลีย์จะเดินทางกลับหอพักของตัวเอง เขาก็ถูกกลุ่มนักเรียนหลังห้องที่เป็นนักศึกษาหญิงแฝดสามลากมาคุยที่หลังตึกเสียก่อน เมื่อวันนี้ไมลีย์ได้แสดงอาการต่อต้านพวกเธอด้วยการไม่ทำรายงานของวิชานี้มาส่งให้อาจารย์อีกต่อไป
“ทำไมล่ะ นายคิดว่าตัวเองมีอำนาจต่อรองขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วให้ตายเถอะ… ถ้าเทอมนี้เกรดฉันตกเพราะนาย นายตายแน่” หนึ่งในแฝดพูดจาข่มขู่กันเหมือนอย่างทุกครั้ง ซึ่งมันก็เคยได้ผลอยู่เสมอมา ทว่าต่อจากนี้ไปไมลีย์คิดเอาไว้แล้วว่าเขาจะลองต่อสู้ เพื่อตัวเองดูบ้าง
เพราะเขาเองก็ไม่อยากอยู่ในสภาวะแบบนี้ตลอดไปเหมือนกัน
“นั่นมันคือเรื่องของพวกเธอ เพราะฉันเองก็เหนื่อยที่ต้องทำรายงานให้พวกเธอเหมือนกัน ฉันต้องทำรายงานถึงสามฉบับเลยนะ” ไมลีย์เอ่ย นาทีเดียวกันเขาก็พยายามสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อลดอาการประหม่าของตัวเอง
เมื่อตอนนี้เขากำลังกลัวมาก ๆ ต่อให้ทั้งสามคนจะเป็นผู้หญิง และเขาเป็นผู้ชายก็เถอะ ต่อให้เขาจะได้เปรียบพวกเธอตั้งแต่กำเนิด เพราะเขาเป็นเพศที่มีพละกำลังมากกว่าและแข็งแรงกว่า แต่ยังไงเขาก็มั่นใจว่าตัวเองคงไม่สามารถสู้ทั้งสามคนนี้ได้แน่ เพราะพวกเธอมีจำนวนมากกว่า
“นายจะเหนื่อยหรือไม่เหนื่อย นั่นมันเป็นเรื่องของนาย พวกฉันไม่สนใจหรอกแต่ว่านายลืมที่พวกเราตกลงกันแล้วหรือไง?” แฝดอีกคนเอ่ยขึ้น เหมือนเธอต้องการทบทวนความจำให้กับไมลีย์ เรื่องที่ทั้งสี่ชีวิตทำข้อตกลงร่วมกันทั้งที่ตอนนั้นไมลีย์ไม่ได้เต็มใจที่จะทำข้อตกลงอะไรนั่นเลยแม้แต่นิด
“…”
“อันที่จริงนายไม่มีสิทธิ์มาต่อรองอะไรด้วยซ้ำ เพราะตอนนั้นนายเป็นคนรับปากพวกฉันเองนี่ว่านายจะทำรายงานและคอยส่งสรุปให้ เพื่อแลกกับการที่พวกเราไม่รังแกนาย” แฝดอีกคนพูดต่ออย่างรู้หน้าที่
“แต่ฉันไม่ได้ประโยชน์อะไรจากเรื่องนี้เลยนะ แล้วตอนนั้นฉันก็ไม่ได้ต็มใจที่จะทำข้อตกลงบ้านั่นด้วย” ไมลีย์โต้แย้งกลับไป โดยเขาก็ยังคงพยายามต่อสู้เพื่อตัวเองอยู่ต่อให้เขาจะกลัวแฝดทั้งสามนี่มากแค่ไหนก็ตาม
“นายจะเต็มใจหรือไม่เต็มใจนั่นก็เรื่องของนายอีกเหมือนกัน เพราะยังไงบทสรุปมันก็เหมือนเดิมไม่ใช่เหรอ”
“…”
“เมื่อกี้อาจารย์บอกว่าเขาจะให้เวลาพวกฉันอีกหนึ่งวัน เพราะงั้นคืนนี้นายก็รีบปั่นรายงานให้พวกฉันซะ”
“บอกแล้วไงว่าไม่ทำ” ไมลีย์ปฏิเสธอย่างดื้อรั้น
“ไอ้บ้าเอ๊ย! นี่แกอยากให้พวกฉันลงไม้ลงมือจริง ๆ ใช่ไหม!” หนึ่งในแฝดไม่พูดเปล่า แต่เธอยังง้างมือขึ้นเหมือนจะลงไม้ลงมือกับไมลีย์อีกด้วย ซึ่งนั่นก็ทำให้ไมลีย์ที่กำลังหันซ้ายหันขวา แล้วสายตาของเขาก็ดันไปเจอกับใครคนหนึ่งที่กำลังอยู่ฝั่งตรงข้ามกันเข้าพอดีต้องรีบพูดเพื่อเอาตัวรอดโดยพลัน
“ธ—เธอก็ลองตบดูซี่ ถ้าเธอลงมือกับฉัน ไจโรคงไม่ปล่อยพวกเธอไว้แน่” ไมลีย์พูดเสียงดังลั่น ทำเอาแฝดที่ตั้งท่าจะทำร้ายร่างกายเขาถึงกับชะงักมือทันควัน
“แกหมายความว่ายังไง ไจโรมาเกี่ยวอะไรกับเรื่องของพวกเรา” แฝดคนหนึ่งถามทั้งคิ้วขมวด เมื่อเขากำลังกล่าวถึงไจโร อีแวนสันพ่อหนุ่มสัญชาติอังกฤษที่เป็นคนดังของมหาลัยนี้
แน่นอน… อีกฝ่ายกำลังยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของถนนพอดี ไมลีย์จึงถือโอกาสแอบอ้างชื่ออีกฝ่ายเสียเลย
“ก็เพราะว่าฉันเป็นแฟนกับเขาน่ะสิ” แม้ไมลีย์จะรู้อยู่เต็มอกว่าสิ่งนี้มันจะสร้างปัญหาให้เขาในภายหลัง แต่เพื่อให้ตัวเองรอดพ้นจากสถานการณ์นี้ไปได้ เขาก็จำเป็นที่จะต้องพูดออกไปอย่างนั้นและว่าต่อด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
“ถ้าพวกเธอไม่เชื่อก็ลองหันไปมองที่ฝั่งตรงข้ามนั่นสิ เขากำลังจับตามองพวกเธออยู่ ถ้าเขาเห็นว่าพวกเธอแตะต้องฉันแม้แต่ปลายเล็บ เขาไม่ปล่อยพวกเธอแน่ เพราะเขาเป็นคนบอกให้ฉันมาพูดเรื่องนี้กับพวกเธอเอง ก่อนที่เขาจะลงมือทุกอย่างด้วยตัวเเอง” ไมลีย์ร่ายยาว และหลังจากที่เขาพูดออกไปอย่างนั้น แฝดทั้งสามคนก็มองไปทางฝั่งตรงข้ามของถนนทันที
ซึ่งมันก็ไม่รู้ว่าเป็นโชคดีของไมลีย์หรือว่าเป็นโชคร้ายของไจโรกันแน่ ที่มันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่อีกฝ่ายเลื่อนสายตามองมาทางนี้พอดี จนทำให้มันดูเหมือนว่าไจโรกำลังจับตามองการกระทำของแฝดทั้งสามคนอย่างใกล้ชิดเหมือนอย่างที่เขาพูดจริง ๆ
“ฝากไว้ก่อนเถอะ” เพียงแค่เห็นอย่างนั้น แฝดที่ตั้งท่าจะทำร้ายร่างกายของไมลีย์ในตอนแรกก็รีบชักมือลงทันที ทำเอาคนที่เกือบจะได้เจ็บตัวแอบลอบพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
- ผู้เขียน
