EP.22 #ความพ่ายแพ้
1101 คำ
กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งภายในโพรงปาก ฉันกัดปากตัวเองแรงมากแค่ไหน… ฉันรู้ดี เพื่อกักกั้นเสียงอันน่าอายเหล่านั้น ต่อให้ต้องมากกว่านี้ฉันก็จะทำ… ฉันไม่มีทางยอมแพ้ผู้ชายสารเลวคนนี้แน่!
“สารเลว…” ฉันกัดฟันด่า สองตาปิดแน่น ฝ่ามือเจ็บแสบเพราะมัวแต่จิกปลายเล็บลงบนผิวเนื้อตัวเองอยู่ตลอด เรียวลิ้นร้อนของเขายังคงทำหน้าที่ต่อไม่ยอมลดละ เขาขบเม้มและดูดดึงราวกับหิวกระหายมันซะเหลือเกิน
“...อืม”
นับพันครางรับเสียงพร่าขณะละริมฝีปากออกจากความอวบอิ่มทั้งสองข้างของฉัน เขากดจูบลงต่ำไล้ริมฝีปากกรุ่นร้อนไปตามลอนท้องแบนราบก่อนจะหยุดลงบนจิวสะดือรูปปีศาจตัวเล็กซึ่งเป็นสิ่งที่ฉันหวงแหน เขาชะงักสายตาจับจ้องอยู่อย่างนั้นคล้ายกับแปลกใจ
“ปีศาจงั้นเหรอ… หึ เหมาะกับเธอดีนี่ ไอวี่”
“พอสักที… ขยะแขยงได้ยินไหม?!” ฉันตะโกนก้องพยายามสะบัดมือให้หลุดจากการจับกุม แต่ดูเหมือนมันจะไร้ผลสิ้นดี ผู้ชายร่างสูงอย่างนับพันแรงน้อยซะที่ไหน!
“ขยะแขยง? แน่ใจ? โดนแทงแรง ๆ สักทีสองทีอาจจะติดใจก็ได้นะเออ”
“สารเลว! ในหัวนายมันมีแต่เรื่องเลว ๆ”
“ปากเสีย… เดี๋ยวจะ…ให้ร้องเลย” นับพันเว้นคำเอาไว้ให้ฉันคิดเอง ฉันรู้นะว่าเขาหมายถึงอะไรน่ะ คนชั่ว ๆ ก็มีแต่ความคิดชั่ว ๆ ในหัวนั่นแหละ!
“ไอ้… อ๊ะ! มันเจ็บนะ!!” ฉันตวาดเสียงดังเมื่อรู้สึกเจ็บแสบบริเวณต้นขา นับพันถลกกระโปรงฉันขึ้นสูงอย่างไร้ความปรานีก่อนจะกระชากกางเกงซับในสีดำออก ฉันเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด เชื่อเถอะว่ามันจะต้องเป็นรอยแดงแน่ ๆ!
“อวดเก่งนักใช่ไหม… คราวนี้เธอได้ครางสมใจแน่!”
อึก…
วินาทีต่อมาหลังจากสิ้นประโยคสารเลวนั่น ร่างกายทั้งร่างของฉันก็รู้สึกชาไปทั่วทุกส่วนโดยเฉพาะส่วนล่างที่กำลังถูกปลายนิ้วแข็งกระด้างรุกรานเข้ามาด้วยความรุนแรง ไร้ซึ่งความอ่อนโยน การกระทำของเขาสร้างความเจ็บปวดให้ฉันจนถึงกับร้องไม่ออก
เขาทำเกินไปแล้วนะ… มันเกินไปแล้วจริง ๆ !
“ให้ตาย… ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะ ‘แน่น’ ขนาดนี้ สงสัยไอ้อาร์มี่ไม่ค่อยใช้งานสินะ”
ฉันจับใจความไม่ค่อยได้ว่านับพันพูดอะไรออกมาบ้าง ตอนนี้มันหูอื้อ ตาลายไปหมด ยิ่งปลายนิ้วร้ายนั่นเคลื่อนไหวเข้าออกรัวเร็วเท่าไหร่ ลมหายใจฉันก็จวนเจียนจะขาดตายเท่านั้น
ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ… อาร์มี่… ช่วยฉันด้วย...
“มะ… ไม่! พะ… พอแล้ว”
ฉันพยายามยกสองมือขึ้นผลักดันฝ่ามือนับพันออกจากส่วนล่างของตัวเอง แต่นับพันกลับยิ่งกดลึกมันเข้ามามากกว่าเดิม แถมยังใช้ปลายนิ้วโป้งทรมานกันจนฉันเผลอร้องออกมาในที่สุดพร้อมกับร่างกายสั่นสะท้านไปตามสัมผัสน่ารังเกียจของผู้ชายสารเลว
“อะ… อ๊า”
หัวสมองฉันขาวโพลน… มันเหนื่อย… มันน่าอาย… สัมผัสอันน่ารังเกียจที่ฉันไม่สามารถฝืนมันได้เลย… น่าสมเพชชะมัด!
“หึ… เธอแพ้ฉันแล้วนะไอวี่” นับพันถอดถอนฝ่ามือออกไปพร้อมกับเหยียดยิ้มอย่างผู้ชนะ สีหน้าเขามันช่างสารเลวสิ้นดี!
นี่น่ะเหรอ…? ความพ่ายแพ้ที่เขาพยายามยัดเหยียดให้กับฉัน...
“น่ารังเกียจ…” ฉันพยายามเปล่งเสียงหอบเหนื่อยของตัวเองออกมาช้า ๆ ทีละคำ สายตาจับจ้องทุกการกระทำในวันนี้เอาไว้ให้มากที่สุด ซึมซับความรู้สึกอันน่าโสมมนี้ไว้ให้นานที่สุด… เพราะหลังจากนี้ไปฉันจะไม่มีความรู้สึกอันน่าสมเพชนี้อีก!
“...”
“ขยะแขยง…” ฉันขยับตัวลุกขึ้นนั่ง สองมือค่อย ๆ ใส่เสื้อผ้าด้วยมืออันสั่นเทา กระโปรงถูกดึงลงมาปกปิดร่องรอยโสมมบนต้นขาของตัวเอง ฉันไม่อยากจะมองมันเลยสักนิด… ยิ่งมองก็ยิ่งรังเกียจ
ปึง ๆ ๆ
“ไอวี่! เธอเป็นอะไรหรือเปล่า? เกิดอะไรขึ้น?!” เสียงเอะอะโวยวายหน้าประตูดังขึ้นขณะที่ฉันจัดแจงเสื้อผ้าตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว นับพันเหยียดยิ้มก่อนจะเท้าแขนคร่อมตัวลงบนเคาท์เตอร์อีกครั้ง คราวนี้ฉันจ้องกลับด้วยสายตาเย็นชา
“เรื่องที่ฉันจะเจรจากับเธอ… เอาไว้วันหลังจะแวะมาคุยด้วยใหม่นะ”
“...”
“วันนี้ฉันสนุกพอแล้ว ฉันไปล่ะ”
นับพันขยิบตาให้ฉันหนึ่งทีก่อนจะยืนเต็มความสูง เขาทำท่าจะหมุนตัวเดินออกไป แต่เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้จึงหันกลับมา และเขาก็ทำเรื่องสารเลวด้วยการก้มลงมาใกล้พร้อมกับใช้ฝ่ามือทั้งสองประกบข้างแก้มฉันแล้วกดจูบลงมาหนัก ๆ ฉันรีบผลักเขาออกก่อนตวัดฝ่ามือใส่หน้าเขาสุดแรง
เพี๊ยะ!
“ไอ้เลว…”
“หึ… ตบฉันอีกแล้วนะไอวี่” นับพันเช็ดเลือดมุมปากอย่างไม่ค่อยใส่ใจก่อนเหยียดยิ้มร้าย “ไว้ฉันจะแวะมาเอาคืน… ทบต้นทบดอกเลย”
“...”
“เตรียมตัวเตรียมใจเป็นของฉันไว้ได้เลย!”
ปึง!
ประตูถูกเปิดออกด้วยฝีมือของอาร์มี่ ทันทีที่เขาเห็นสภาพของฉัน หมอนั่นก็ตรงเข้ามาซัดหมัดใส่นับพันด้วยความรวดเร็ว น่าเสียดายที่ผู้ชายสาวเลวนั่นหลบได้ อาร์มี่หมุนตัวกลับแล้วชี้หน้าเขาอย่างอาฆาต
“มึงทำเหี้ยอะไรไอ้พัน!! ไอวี่เป็นผู้หญิงของกูนะ!!”
“เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนน่ะอาจจะใช่… แต่หลังจากนี้ไม่ใช่แล้ว” นับพันเหยียดริมฝีปากขณะจ้องตาสู้กับอาร์มี่ สายตาฟาดฟันแสนดุเดือดของทั้งคู่ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีเลยสักนิด
แต่ถ้าถามว่าฉันแค้นและอยากเอาคืนนับพันไหม? แน่นอนว่าแค้นมาก! และสิ่งที่เขาทำกับฉันในวันนี้ ผู้ชายสารเลวนั่นต้องได้รับบทเรียนอย่างสาสม!
“มึงต้องการแบบนี้จริง ๆ ใช่ไหมไอ้พัน ความเป็นเพื่อนระหว่างมึงกับกู จะให้มันจบลงตรงนี้เลยใช่ไหม?”
“เอาที่มึงสบายใจเลยไอ้อาร์มี่ เพราะยังไงซะ…” นับพันละสายตาจากอาร์มี่มาทางฉัน เขาเหยียดยิ้มเล็กน้อย แววตาชั่วร้ายสิ้นดี!
“…”
“ยัยนั่นต้องเป็นของกู”
- ผู้เขียน
