หลังจากสู้รบตบมือกับปีศาจร้ายมาทั้งคืน สรุปเธอก็ต้องนอนดมกลิ่นเหล้าทั้งคืน มาเฟียหนุ่มกอดรัดเธอไม่ยอมปล่อย ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งรัดแน่นยิ่งกว่างูเหลือบเขมือบไก่ซะอีก นานเข้าทั้งกลิ่นเหล้า ทั้งความมึนเพราะฤทธิ์ไข้ทำให้เธอเหมือนคนเมาตามไปด้วยจึงทำใจนอนๆ ไปซะ ไม่เช่นนั้นเธอได้อาเจียนใส่เขาคาเตียงแน่
“อืออ…” แรงตบเบาๆ ตรงแก้มทำให้ณัชชาที่กำลังอยู่บนเตียงตื่นขึ้น ด้วยความงัวเงีย เธอยังแยกไม่ออกว่าแรงตบคือความจริงหรือความฝัน จนกระทั่ง
“จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน”
เสียงที่แสนคุ้นเคยดังขึ้น สมองของณัชชาเริ่มประมวลผลทั้งที่ตายังปิดอยู่
“ตื่น!”
“อะไรของคุณเนี่ย จะปลุกฉันแต่เช้าทำไม ตื่นแล้วก็กลับห้องตัวเองไปซะ มาทำตัวเป็นไก่ขันตอนเช้าทำไม”
“เช้ามากมั้ง แหกตาดูนาฬิกาด้วยนี่มันเที่ยงแล้ว”
“เที่ยงแล้วไง ฉันจะนอนถึงสี่โมงเย็นยังได้เลย”
มาเฟียหนุ่มถึงกับส่ายหัวให้กับความช่างเถียงฉอดๆ ของคนตรงหน้
