“ลุก!”
เธอขมวดคิ้วเข้าหากันมองใบหน้าหล่อเรียบนิ่ง กำลังสงสัยว่าเขาหมายถึงเธอหรือคนอื่นในโต๊ะกันแน่
“ฉันเหรอ?”
“ไม่ใช่เธอแล้วจะใคร อยู่ไปก็ไม่เจริญอาหาร”
“เดี๋ยว น้ำชา” ชูก้าจับข้อมือบางไว้ เพื่อไม่ให้เธอไปกับพี่ชายในตอนนี้
“ผมไปส่งน้ำชาเองก็ได้ครับ พี่กลับได้เลย”
“หึ!” มือหนายกแก้วไวน์ใกล้มือขึ้น แล้วราดลงบนศีรษะของน้องชายต่างสายเลือด ก่อนจะส่งรอยยิ้มร้ายให้
ปัง! โครม!
ขาแกร่งยกขึ้นถีบเก้าอี้จนล้มลง พร้อมร่างของน้องชายต่างสายเลือดที่ลงไปกองอยู่กับพื้นไม่ต่างกัน
“กูเตือนมึงแล้วใช่มั้ย” ดวงตาคมจ้องมองน้องชายเรียบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยความดุดันและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน แต่ใช่ว่าอีกฝ่ายจะกลัวแม้แต่น้อย ชูก้ายังคงนอนประจันหน้าท้าทายอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าจริงจัง
ผลัวะ!
มาเฟียหนุ่มทนเห็นใบหน้าที่ท้าทายเขาไม่ไหว เดินเข้าไปกระชากคอเสื้อของชูก้า ปล่อยหมัดเข้าไปที่ใบหน้ากวนนั้นหนึ่งที จนอีดฝ่ายหน
