เย็นวันนั้น
หน้าตึกคณะเงียบลงเร็วกว่าปกติ
ฝนโปรยบาง ๆ พอให้ถนนเปียก
พัชราก้าวเดินจากอาคารเรียนอย่างแนบเนียน
กระโปรงนักศึกษาพลิ้วเบา ๆ
ชุดเธอดูเรียบร้อย
แต่สายตา...กลับเต็มไปด้วยแผน
รถคันสีดำจอดอยู่ข้างสนามหญ้า
ไม่มีป้าย ไม่มีใครอยู่ใกล้
กระจกฟิล์มเข้มจนมองไม่เห็นด้านใน
เธอก้าวขึ้นรถ
ประตูปิดลงเงียบ ๆ
และทันทีที่เสียงล็อกรถดัง “แกร๊ก”
มืออาจารย์ก็เอื้อมมาจับต้นแขนเธอทันที
“หนูทำอะไรกับผมไว้...รู้ตัวไหม”
พัชราหันมาช้า ๆ
ยิ้มซน
“แค่ทิ้งกลิ่นไว้ให้จำค่ะ…”
ราเมศขบกรามแน่น
เบาะข้างคนขับแคบไปในทันที
เมื่อเธอขยับตัวนั่งคร่อมเขา
กระโปรงดำของนักศึกษาเลิกขึ้นอัตโนมัติ
มือเขาสอดเข้าจับสะโพกแน่น
แท่งเนื้อดันผ้ากางเกงจนแน่นตึงอยู่ใต้ก้นเธอ
“หนูรู้ไหม…ว่ามันยังมีกลิ่นอยู่…”
เขาพูดพลางเอาหน้าแนบกับซอกคอเธอ
สูดลมหายใจแรง
เหมือนหิวกลิ่นเธอมากกว่ากาแฟทุกแก้วในโลกนี้
“งั้นคืนนี้…อา
