มื้อค่ำในร้านอาหารหรู
พัชรานั่งฝั่งตรงข้ามกับหมอภัทร์
ผู้ชายเรียบร้อย ใจดี ยิ้มง่าย
เขาพูดเก่ง
คุยเรื่องอนาคต แพลนชีวิต
แต่ในหัวของเธอกลับเต็มไปด้วย…
แท่งเนื้อที่เคยแนบแน่นเมื่อคืน
กับเสียงครางต่ำที่กระซิบว่า “ผมอยากจำน้องของหนูตลอดไป…”
เธอยิ้ม
แต่ใจลอย
มือถือส้อม แต่ปลายเล็บจิกแน่น
จนแม่ต้องเอื้อมมือมากุมมือเธอไว้ใต้โต๊ะ
“พัช…ลูกโอเคไหม”
“หนู…แค่เหนื่อยนิดหน่อยค่ะแม่”
แม่พยักหน้า
ไม่ได้ถามซ้ำ
แต่สายตานั้น…อ่านออกจนหมด
ในรถระหว่างทางกลับ
แม่ไม่พูดอะไร
แต่พอจอดหน้าบ้าน เธอจับมือลูกสาวไว้แน่น แล้วพูดเบา ๆ
“ตอนแม่อายุเท่าหนู…
แม่ก็เคยเลือกคนที่ไม่มีใครเห็นด้วย”
“แต่หัวใจแม่มันสั่งแบบนั้น…”
พัชรานิ่ง น้ำตาซึม
“แม่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร…”
“แต่ถ้าลูกคิดว่าเขารักลูกจริง…
แม่จะไม่กีดกัน…”
เธอเงยหน้าขึ้น
สบตาแม่
เธอโผเข้าไปกอดแม่แน่น
เวลาสี่ทุ่มเศษ
เสียงจักจั่นดังเป็นจัง
