หลังจากที่แทนพูดจบ
ไม่มีเสียงใดออกจากปากเขาอีก
เขาขี่รถมอเตอร์ไซค์พาเธอกลับบ้านเงียบ ๆ
มือที่เคยจับเอวเธอแน่น ๆ กลับเปลี่ยนเป็นแค่สัมผัสเบา ๆ
เหมือนว่าเขากลัว...จะทำให้เธอ “อึดอัด”
แต่จริง ๆ แล้ว
...มีนา “อึดอัดอยู่แล้ว” ตั้งแต่ยังไม่ทันกลับถึงบ้าน
เธอเดินเข้าห้อง แล้วล็อกประตูแน่น
พิงหลังกับบานไม้ หายใจแรง
ก่อนจะปล่อยน้ำตาไหลอีกครั้ง
“เราไม่ได้ชอบพี่นที...”
“ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ”
“แต่ทำไมถึงจัดการมันไม่ได้ ทำไมถึง...อ่อนแอขนาดนี้”
เธอเดินไปนั่งที่เตียง
มองร่างตัวเองในกระจก หัวฟู ใบหน้าแดง รอยดูดบนอกยังไม่หาย
ร่องรอยจากแทน ยังเต็มตัว
แต่เธอกลับกลัวว่าเขาจะเป็นฝ่าย “ทิ้งเธอ” ไปก่อน
เธอซุกหน้าลงกับหมอน
ที่เมื่อคืนถูกกระแทกไม่หยุด…วันนี้กลับเย็นชา
ไม่มีใครกอดเธอ ไม่มีมืออุ่น ไม่มีเสียงกระซิบหื่น ๆ ข้างหู
เธอหลบในห้องอย่างตั้งใจ เพราะ...
“ถ้าออกไปเจอแทนตอนนี้...
หน
