“พ่อปล่อยหนู”
“ใครอนุญาตให้มึงมาเรียน”
ไต้ฝุ่นหนุ่มวัยสี่สิบแต่หน้าตาไม่บอกเช่นนั้น แม้หัวจะยุ่งคล้ายว่าลุกจากที่นอนก็ตรงมาที่นี่ ยังดูหล่อเหลาจนใครๆ ต่างก็เหลียวมอง
ไต้ฝุ่นสะบัดคอไล่ความเมื่อยล้า พร้อมกับลากร่างเล็กลงจากตึกเรียนไปที่รถหรู
“พ่อคะ กระเป๋าหนูไม่ได้เอาลงมา”
“ช่างแม่งสิ”
“แต่ของสำคัญๆ หนูอยู่ในนั้นนะ”
“เดี๋ยวกูให้ลูกน้องมาเอาให้ ส่วนมึงตามกูกลับบ้านได้แล้ว กูหิวข้าวจนไส้จะขาดแล้ว”
“แล้วทำไมไม่ให้แม่อีสทำให้ค่ะ”
เอิงเอยพูดถึงเชฟที่ไต้ฝุ่นเจ้าของบริษัทโรงพิมพ์และผลิตสินค้าจ้างมาทำอาหาร
“กูจะไล่ออกให้หมดบ้าน แล้วให้มึงไปทำแทน ค่าจ้างกูไม่เกี่ยง เอาไปหมดตัวเลยก็ได้”
“นี่หายเมายังคะ?”
“แค่นั้นไม่ทำให้กูเมาหรอก”
“แต่สภาพหนูคิดว่าพ่อตุยไปแล้วนะ”
“เอิงเอย!” ไต้ฝุ่นง้างมือ ทว่าที่นี่คนเยอะเกินไป “หึ เดี๋ยวกูจะตบไปด้วยเย็ดไปด้วย”
“ยังไม่สร่างเมาก็ไปนอนต่อเถอะค่ะ”
“ได้สิ
