“ไม่เด้า**หนูแล้วเหรอคะ?”
เอิงเอยถามเมื่อโดนพ่อเลี้ยงยัดเข้ามาในห้องครัวพร้อมป้อนคำสั่งให้ทำอะไรก็ได้ให้เขากิน แต่เธอก็ไม่ได้อยากจะโดนพ่อเลี้ยงเยหรอก
แค่หมั่นไส้ที่อีกฝ่ายปากดีเสียขนาดนั้น แต่ไม่เห็นจะกล้าทำอะไรเธอ “ไม่แน่จริงดีหว่า”
“เอิง” ไต้ฝุ่นลุกจากเก้าอี้ยืนเต็มความสูงซึ่งพอเดินไปใกล้ลูกสาว เอิงเอยก็ดูเล็กจิ๋วทันที เธอสะดุ้งโหยงเมื่อพ่อเลี้ยงมายืนซ้อนด้านหลัง
“ทำจริงขึ้นมาอย่าร้องไห้ไปฟ้องแม่ล่ะ”
“หนูไม่ใช่คนขี้ฟ้อง”
“แน่แหละ เรื่องที่แม่มีชู้เธอเลยไม่คิดบอกฉันไง ปล่อยให้ฉันเป็นไอ้หน้าโง่อยู่ตั้งหลายปี”
“...” เอิงเอยเถียงไม่ออก
ถึงเธอจะเหมือนผลงานเช่นเอกที่พระเจ้ารังสรรค์ ทว่าพระเจ้าลืมให้สมองและความขยันมาด้วย เธอถึงได้เอาแต่ไปเล่นเกมบ้านเจนนี่
แต่ใครมันจะไปคิดล่ะ ว่าแม่ที่มักจะตามไปด้วย วันหนึ่งจะไปนอนแผ่ให้พ่อเจนนี่ตอก
แต่ต่อให้เธอรู้เรื่องนี้ก่อนเขา เธอก็แค่คนนอกไหม เร
