ศาสตร์รักนอกตำรา

ตอนที่ 15 หาเรื่องผิดคน

ถึงแม้ว่าเส้นทางจะเดินทางไปหมู่บ้านสายหมอกนั้นจะมีความอันตรายเป็นอย่างมากน้อยคนนักที่จะเดินทางด้วยเท้าเปล่าเช่นนี้เพียงลำพัง เพราะจะต้องผ่านผืนป่าที่สุดแสนจะอันตรายสถานที่แห่งนี้นั้นแทบที่จะพูดได้ว่าตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างแท้จริงไม่มีใครมีความคิดที่บ้าพอที่จะมาสร้างที่อยู่อาศัยภายในสถานที่แห่งนี้ เพราะภายในผืนป่าแห่งนี้นั้นมีสัตว์ป่าที่ดุร้ายเป็นจำนวนมาก หรือจะเป็นสิ่งที่น่ากลัวไปกว่านั้นก็คือคนด้วยกันเองไม่มีคนปกติดีที่ไหนจะมาใช้ชีวิตอยู่ภายในสถานที่ห่างไกลผู้คนเช่นนี้นอกซะจากกลุ่มคนนอกกฏหมาย เพื่อที่จะปล้นสะดมขบวนสินค้าที่เดินทางผ่านไปมา

“ลูกพี่พวกเราควรที่จะจัดการมันได้ยัง” กลุ่มคนที่ชั่วร้ายแอบติดตามคุณเหลียงมาจากในเมือง เพื่อหมายจะแย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามี ในสายตาของพวกเขานั้นคนผู้นี้เป็นเพียงลูกแกะตัวอ้วนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวที่เลือกเดินทางผ่านสถานที่แห่งนี้ด้วยตัวคนเดียวเห็นทีว่าชีวิตของมันนั้นจะอยู่ได้อีกไม่นานนัก

“ยังก่อน เพียงแค่นี้นั้นมันยังห่างไกลเมืองหลวงไปไม่มากพอ” ผู้เป็นลูกพี่กล่าวออกมาอย่างใจเย็นดูเหมือนว่าการกระทำของพวกมันนั้นจะไม่ใช่เป็นครั้งแรกเพราะดูเหมือนว่าตัวของพวกมันนั้นจะชำนาญการเป็นพิเศษ ราวกับว่าพวกมันเคยดับชีวิตของผู้คนเป็นจำนวนนับครั้งไม่ถ้วน และที่พวกมันรออยู่อย่างใจเย็นนั้นเพื่อให้แน่ใจในระหว่างที่ตัวของพวกมันกำลังจัดการกับเจ้าโง่นี่อยู่นั้นจะไม่มีใครผ่านมาพบเห็นต่อให้เจ้าโง่นี่ส่งเสียงกรีดร้องขอชีวิตก็ตามจะต้องไม่มีใครรับรู้หรือใครได้ยินเป็นอันขาด สายตาของพวกมันในยามนี้นั้นไม่ต่างอะไรไปจากนักล่าที่กำลังคอยตะครุบเหยื่อ

“หึ หึ จงหยุดอยู่นิ่งๆซะ ถ้าตัวของเจ้านั้นไม่อยากตายอย่างทุกข์ทรมาน” ในที่สุดก็ถึงเวลาที่พวกมันจะออกปล้นแล้ว เพราะสถานที่แห่งนี้นั้นนับได้ว่าห่างไกลจากผู้คนอย่างแท้จริง ถือว่าเป็นสถานที่ที่ดีที่สุดที่จะดับลมหายใจของมันผู้นี้ ผู้เป็นลูกพี่ของพวกโจรร้ายส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างเย็นชาเพื่อที่จะให้ตัวของคุณเหลียงนั้นหยุดฝีเท้าและยอมให้พวกมันดับลมหายใจของมันแต่โดยดี

“พวกท่านเป็นใครกัน” คุณเหลียงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความแปลกใจเป็นอย่างมากที่ในยามนี้นั้นตนกำลังโดนกลุ่มชายฉกรรจ์ 5-6 คนปิดล้อมเอาไว้อยู่ สีหน้าและแววตาของพวกมันไม่แสดงถึงความเป็นมิตรเลยแม้แต่น้อย แต่ก็หน้าแปลกที่ตัวของเขานั้นไม่รู้สึกหวาดกลัวต่อเจ้าคนพวกนี้เลย เพราะถึงอย่างไรตัวเขาก็เคยผ่านสมรภูมิสงครามมาก่อนและยังเคยดับชีวิตของฝ่ายศัตรูมาเป็นจำนวนนับครั้งไม่ถ้วน เจ้ามือสมัครเล่นพวกนี้นั้นไม่มีทางที่จะข่มขวัญเขาได้เป็นอันขาด

“กร๊าก ฮ่า ฮ่า ลูกพี่เจ้าคนผู้นี้มันจะซื่อบื้อเกินไปแล้ว ตัวของมันในยามนี้นั้นกำลังอยู่ในวาระสุดท้ายของชีวิตมันยังไม่รู้สึกตัวอีกลูกพี่ข้าคิดว่าพวกเราควรที่จะรีบดับลมหายใจของมันโดยไวเถอะ ช่างน่าเวทนานัก จิ๊ จิ๊ ฉั่ว….”

ในขณะที่เจ้าลูกกระจ๊อกผู้นี้กำลังหัวเราะเยาะในความโง่ของคุณเหลียง อยู่ๆที่ส่วนหัวของมันถึงกับขาดกระเด็นอย่างไม่รู้ตัวท่ามกลางสายตาของบรรดาเหล่ามิตรสหาย พวกมันแต่ล่ะคนในยามนี้ได้แต่หัวเราะค้างเท่านั้นหลังจากนั้นไม่นานพวกมันแต่ล่ะคนค่อยๆหุบปากลงอย่างช้าๆ จากสีหน้าท่าทางที่แสดงถึงความได้ใจบัดนี้สีหน้าของมันกับเปลี่ยนแปลงเป็นหวาดกลัวในทันทีเพราะทุกสิ่งทุกอย่างนั้นดูเหมือนมันจะรวดเร็วไปหมดจนพวกมันแต่ล่ะคนปรับสภาพอารมณ์ของตนเองไม่ทัน

“บ้าหน่า..ลูกพี่เขาตายแล้ว เจ้าบัดซบนี่มันฆ่าสหายของพวกเรา” จริงอยู่ที่ตัวของพวกมันในยามนี้นั้นบังเกิดความรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมากที่อยู่ๆเพื่อนของตนก็กลับกลายเป็นเศษเนื้อไปแล้วทั้งที่คนตรงหน้าต่างหากที่สมควรจะเป็นซากศพ แต่ที่ตัวของพวกมันสามารถกลับมามีใจสู้ได้อีกครั้งเพราะทางฝ่ายของตนนั้นมีคนมากกว่า มีหรือที่จะจัดการตัวของมันเพียงคนเดียวไม่ได้

“ฆ่ามัน ฆ่ามันให้ได้ อย่าให้มันมีชีวิตรอดเป็นอันขาดพวกเราจะต้องแก้แค้นให้กับสหายของพวกเรา” ผู้เป็นลูกพี่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเดือดดาลเป็นอย่างมาก นี่มันเป็นภาพที่ผิดจากที่ตนขาดคิดไปหมดมันผู้นี้สมควรที่จะเป็นเศษเนื้อไปจนถึงจะถูกหรือไม่ตัวของมันจะต้องส่งเสียงกรีดร้องออกมาเพื่อที่จะขอความเมตตาจากพวกตน หลังจากนั้นพวกตนก็จะบดขยี้ความหวังในการมีชีวิตของมันแล้วก็ปลิดชีพของมันซ่ะ แต่นี่มันอะไรกันยังไม่ทันที่ตนจะได้จินตนาการภาพที่สุดแสนจะหอมหวานแต่ในยามนี้ลูกน้องของตนกลับกลายเป็นซากศพไปแล้ว

“เป็นพวกเจ้าเองที่รนหาที่ตาย” คุณเหลียงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สุดแสนจะเย็นชา จริงอยู่ที่ตัวของเขาผู้นี้ก็ไม่ใช่คนที่มีสติปัญญาที่ดีเลิศอะไรมากนัก แต่ในการที่ตนเคยเป็นพลทหารออกศึกสงครามมาก่อนและสามารถที่จะมีชีวิตรอดกลับมาได้ทำให้ตัวของเขานั้นสามารถล่วงรู้ได้ว่าใครคิดดีคิดร้ายกับตน

ตู๊มมมมม ตู๊มมมมมม ยามที่อาวุธของพวกมันปะทะหักหารกันกลุ่มของเจ้าโจรร้ายพวกนี้นั้นรู้สึกว่าข้อมือของตนนั้นมันชาด้านไปหมดการโจมตีของเจ้าคนร่างยักษ์ผู้นี้นั้นเต็มไปด้วยความหนักหน่วงหน้ากลัว พวกมันก็หลงคิดได้ว่าเขาผู้นี้นั้นเป็นเพียงแค่ชาวบ้านธรรมดาเสียอีก

อ๊ากกกกกก หนึ่งในพวกมันนั้นถึงกับถูกฟันข้อมือของมันจนขาดมันส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความโหยหวนน่าสมเพช พร้อมกับชักดิ้นไปมาด้วยความเจ็บปวดทุกทรมานอย่างถึงที่สุด

ฉั่ว!!! คุณเหลียงฟันไปที่จุดตายของมันหลังจากนั้นไม่นานเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดก็เงียบหายไปเพราะตัวของมันในยามนี้นั้นได้ถูกส่งไปที่โลกหน้าแล้ว

พรึบ พรึบ

“เหว่อ…อภัยให้ข้าด้วยอย่าทำข้า ไว้ชีวิตโสโครกของข้าด้วย” ดูเหมือนว่าผู้ที่จะเป็นนายใหญ่ของพวกมันในยามนี้นั้นจะหมดใจสู้แล้วเมื่อพบเห็นลูกน้องของมันตกตายไปถึงสองคนตัวของมันในยามนี้นั้นถึงกับโยนอาวุธคู่กายของตนทิ้งในทันทีพร้อมกับคุกเข่าขอร้องชีวิตอย่างคนไร้ศักดิ์ศรี มันเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่าหากปะทะกันอีกไม่กี่ทีตัวของมันจะต้องถูกส่งไปที่โลกหน้าแน่ มีเพียงแต่ที่จะต้องคุกเข่าขอร้องชีวิตเท่านั้นที่ตนจะรอด

“ลูกพี่ ท่านทำอะไร แล้วสหายของเราที่ตายไปล่ะ ท่านจะไม่แก้แค้นมันหน่อยเหรอ” ลูกน้องที่เหลืออยู่ของมันกล่าวถามออกมาด้วยความไม่เข้าใจมันคิดไม่ถึงเลยว่าลูกพี่ของมันนั้นจะขี้ขลาดตาขาวมากถึงเพียงนี้

“รีบคุกเข่าลงซิว่ะ เจ้าบัดซบเอ้ย ถ้าเจ้ายังไม่อยากตาย” ผู้เป็นลูกพี่ดุด่าลูกน้องของตนราวกับหมูกับหมา มีหรือที่ลูกน้องของมันจะไม่ทำตามเพราะพลังฝีมือของมันนั้นนับว่าอ่อนด้อยกว่าลูกพี่ของมันมากนัก ในสถานการณ์เช่นนี้มีเพียงแต่ทำตัวไร้ศักดิ์ศรีแบบลูกพี่ของมันเท่านั้นถึงจะรอด

พรึบ พรึบ ลูกน้องที่เหลืออยู่รีบคุกเข่าร้องขอชีวิตในทันที ทางด้านตัวของคุณเหลียงเองก็จ้องมองพวกมันด้วยความดูถูกเหยียดหยามอย่างถึงที่สุดจริงอยู่ที่ตนเองนั้นเคยเป็นทาสมาก่อนแต่พฤติกรรมของเจ้าพวกนี้นั้นมันต่ำยิ่งกว่าทาสเสียอีก

“จงไสหัวไปซ่ะ แล้วอย่าให้ข้าได้พบหน้าอีก” คุณเหลียงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเย็นชาอย่างถึงที่สุด เพราะถึงอย่างไรตัวของเขาก็เกลียดการฆ่าฟันนัก ที่ทำไปเมื่อครู่ก็เพื่อเป็นการป้องกันตัวเองเท่านั้นเมื่อพวกมันได้ยินเสียงสวรรค์พวกมันจึงรีบหนีไปจากสถานที่แห่งนี้ในทันทีเพราะกลัวว่าคนผู้นี้นั้นจะเกิดความรู้สึกเปลี่ยนใจ