Chapter 2.1 | ทางเลือก
1061 คำ
เสียงเพลงดังกระหึ่มพร้อมกับแสงสีที่สาดส่องไปทั่ว ในตรอกเล็กๆ ย่านกลางกรุงนั่นคือแหล่งบันเทิงยามค่ำคืน ต่างหลอกล่อให้เหล่าฝูงพี่เสื้อราตรีออกมาร่ายรำกันอย่างสนุกสนาน ผิดกับเด็กสาวที่ยืนอยู่หน้าสถานบันเทิงด้วยหัวใจอันแสนอ้างว้าง ไม่รู้จะไปทางไหนดี แม้แต่บ้านที่ใครๆ ชอบพูดว่าหากไม่มีที่ไปก็ให้กลับบ้าน แต่สำหรับคนดี บ้านไม่ใช่ที่พึ่งพิง บ้านก็แค่เป็นที่ซุกหัวนอนเท่านั้น ซึ่งตอนนี้เธอไม่มีมันแล้ว
“อีหนูทำไมมายืนทำอะไรตรงนี้ ไม่กลับบ้านกลับช่อง ถ้าตำรวจมาตรวจร้านก็ซวยกันหมดหรอก”
เสียงแหบแห้งของหญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาเอ่ยทักจากด้านหลัง เธอใส่ชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าพร้อมกับกับกางเกงสีเดียวกัน ดูจากการแต่งกาย คาดเดาว่าเธอคนนี้คงเป็นพนักงานทำความสะอาดให้กับร้านนี้อย่างแน่นอน
“หนูมาสมัครงานค่ะ ใช้ร้าน Popcorn bar หรือเปล่าคะ”
“ใช่...ว่าแต่เราสิบแปดแล้วเหรอ ถึงจะมาสมัครงานน่ะ”
“ใช่ค่ะ หนูติดต่อพี่เปียไว้แล้ว เขาบอกให้มาสัมภาษณ์งานได้เลย” ป้าแม่บ้านดูลังเลใจอยู่ไม่น้อย เพราะดูจากรูปร่างหน้าตาเด็กคนนี้แล้ว ไม่น่าจะเกินสิบแปด ไหนจะการแต่งตัวของเจ้าหล่อน บ่งบอกว่าไม่น่าจะมาสมัครงานที่นี่ได้เลย
“ถ้างั้น เดี๋ยวป้าพาเข้าไปแล้วกัน แต่เราไม่โกหกป้าแน่นะเรื่องอายุน่ะ รู้ไหมว่าถ้าเด็กต่ำกว่าอายุสิบแปดเข้ามา ร้านนี้จะต้องโดนปิด แล้วป้าก็จะต้องตกงาน” ป้าแม่บ้านอธิบายเธอ เธอแก่แล้ว หากตกงานตอนแก่ก็ไม่รู้ไปสมัครงานที่อื่นเขาจะรับไหม
คนดีพยักหน้างึกๆเป็นคำตอบ ก่อนจะหยิบบัตรประชาชนจากกระเป๋าสะพายยื่นให้ป้าแม่บ้านดูเป็นการยืนยันว่าเธออายุยี่สิบเอ็ดปีเต็มแล้ว สามารถจะทำงานหรือเข้ามาสถานบันเทิงแห่งนี้ได้โดยไม่ผิดกฎหมาย แต่ดูเหมือนว่าอีกคนไม่ค่อยจะเชื่อสักเท่าไหร่
ป้าแม่บ้านพาคนดีเดินมาที่หลังร้าน ก่อนจะพาเธอเข้าไปรอในห้องรับรองเล็กๆ ที่เอาไว้ใช้เป็นห้องสัมภาษณ์งาน เธอสั่งให้คนดีรออยู่ที่ห้อง โดยที่เธอจะไปตามหัวหน้ามาให้ ห้องสี่เหลี่ยมโล่งๆ มีเพียงเก้าอี้งานวัดเก่าๆ วางระเกะระกะ กลิ่นเหม็นอับจากควันบุหรี่คละคลุ้งทั่วห้องจนต้องเอามือมาปิดจมูก คนดีไม่ค่อยชอบกลิ่นบุหรี่เท่าไรนัก แต่ตอนนี้เธอทำได้เพียงแค่อดทนไปก่อน เธอเลือกเก้าอี้สีแดงตัวที่สมบูรณ์ที่สุดหย่อนกายลงนั่ง ก่อนจะควักมือถือขึ้นมาดูเวลาบนหน้าจอ
ตอนนี้เวลาใกล้จะห้าทุ่มแล้ว ปกติเวลานี้เธอต้องเข้านอนแล้วด้วย หวนคิดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ พลันรู้สึกน้อยใจที่หลังจากโอนเงินก้อนสุดท้ายไปให้แม่ของเธอ อีกฝ่ายกลับไม่โทรหาหรือแสดงความเป็นห่วงเธออีกเลย แต่ช่างมันเถอะ...ต่อให้ไม่มีเรื่องนี้เข้ามาคนดีก็ไม่คิดจะอยู่บ้านหลังนั้นไปตลอดอยู่แล้ว สู้มาตายเอาดาบหน้าเสียยังดีกว่า
ไม่นานเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น คนดีรีบเช็ดน้ำตาก่อนจะเงยหน้ามองผู้มาเยือน หญิงวัยประมาณยี่สิบปลายๆ เธอสวมสายเดี่ยวกางเกงยีนขาดเผยให้เห็นบริเวณต้นขาขาวดูเซ็กซี่ ใบหน้าสวยคมแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางหนาเพื่อปิดริ้วรอยของอายุ ผมยาวเต็มหลังสีน้ำตาลเข้มดัดเป็นลอนปลาย เดินเข้ามาก่อนจะหยิบเก้าอี้พลาสติกที่อยู่ใกล้มือมานั่งตรงข้ามกับหญิงสาว
“หนูคนดีที่โทรหาเจ๊เมื่อตอนหัวค่ำใช่ไหม”
เปีย ควบตำแหน่ง HR และเจ้าของร้าน Popcorn bar เอ่ยถามหญิงสาว ตาเฉี่ยวสำรวจมองคนมาใหม่อย่างชั่งใจพร้อมกับก้มดูใบสมัครที่คนดีกรอกไว้
“คะ ค่ะ” รู้สึกประหม่าจนพูดตะกุกตะกัก สองมือเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ หัวใจเต้นรัวเหมือนกับตอนที่เธอโดนสัมภาษณ์ตอนขอทุนการศึกษาจากมหาวิทยาลัยก็ไม่ปาน
“ยี่สิบเอ็ดจริงเหรอ” ถามย้ำด้วยความสงสัยเช่นเดียวกับป้าแม่บ้าน
เป็นอีกครั้งที่คนดีต้องหยิบบัตรประชาชนยื่นให้ดู เปียรับมาพร้อมกับก้มดูบัตรและเงยหน้ามองหน้าคนดีเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง หลายครั้งที่เธอต้องปวดหัวกับคนที่มาสัมภาษณ์ หลายคนอายุไม่ถึง บ้างปลอมแปลงเอกสารเพื่อหวังมาเข้าทำงานกับเธอ สุดท้ายโดนจับได้ก็ต้องไล่ออกไปอยู่ดี
“ทำไมถึงอยากมาทำงานที่นี่” ยิงคำถามใส่คนตัวเล็ก เพราะดูจากรูปร่างภายนอกของคนดี เธอดูเหมือนไม่เคยเที่ยวสถานบันเทิงเลยด้วยซ้ำ อีกทั้งเสื้อผ้าหน้าผมที่เหมือนคนแต่งตัวไม่เป็นอีก
“หนูพึ่งออกจากบ้านมาค่ะ เลยมาหางานทำ อีกอย่างหนูไม่มีที่ไปด้วย เห็นใบสมัครบอกว่าที่นี่รับคนพร้อมกับที่พักฟรี” คนดีตอบตามตรงพร้อมกำมือตัวเองแน่น เอาจริงๆ ถ้ามีทางเลือกดีกว่านี้เธอก็คงไม่ทำ แต่ตอนนี้ทางเลือกของเธอไม่ได้มีมากนัก หญิงสาวจึงจำเป็นต้องคว้าโอกาสเอาไว้เสียก่อน
“รู้ใช่ไหมว่างานนี้คืองานอะไร” ถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
คนดีไม่ได้ตอบก่อนจะพยักหน้าเบาๆ งานที่เธอมาสมัครก็คือการเชียร์แขกให้ซื้อเครื่องดื่มต่อแก้ว หรือเรียกง่ายๆ ก็คือเด็กนั่งดริ๊งก์ หน้าที่ของเธอขอแค่เรียกแขกกระเป๋าหนักให้ยอมจ่ายก็เพียงพอแล้ว
แต่ความยากของงานนี้ก็คือ การที่เธอไม่เคยดื่มแอลกอฮอล์มาก่อน แต่พอคิดถึงเม็ดเงินที่จะได้ ทำให้ข้อกังวลนี้ถูกปัดตกไป
“งั้นดี อย่างแรกเราถอดแว่นแล้วก็ถอดเสื้อออกให้เจ๊ดูหน่อย”
“คะ ค่ะ”
“อยากได้งานทำหรือเปล่า ถ้าอยากก็ถอดออกซะ เจ๊ไม่มีเวลามาสัมภาษณ์เราทั้งคืนหรอกนะ”
- ผู้เขียน
