ที่เรียนใหม่
996 คำ
ตอนที่ 8
ที่โต๊ะอาหาร
มาร์ทา และป้าเฮเลนช่วยกันจัดโต๊ะไว้อย่างเรียบร้อย อาหารเช้ามีไข่คน แพนเค้ก และนมร้อนกลิ่นหอมละมุนพร้อมทั้งกาแฟที่กลิ่นหอมอบอวลไปทั่วห้อง
วิเวียนนั่งเงียบ ๆ อยู่ฝั่งตรงข้ามแดเนียล เธอแอบมองเขาทุกครั้งที่เขาเงยหน้า มือหนาที่จับถ้วยกาแฟนิ่ง มั่นคง และสายตาคมที่ดูเหมือนจะอ่านใจเธอออก
“โรงเรียนที่ฉันจะพาเธอไป เป็นโรงเรียนเอกชนในเครือของมูลนิธิที่ฉันให้ทุนอยู่ทุกปี เธอไม่ต้องกังวลเรื่องอะไรทั้งนั้น”
“ค่ะ” เธอตอบเบา ๆ
“ขอบคุณนะคะ อาแดน” รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา
“เรียกฉันว่าแดเนียลเฉย ๆ ก็ได้ เอาตามที่เธออยากเรียก”
คำพูดนั้นทำให้วิเวียนนิ่งงัน หัวใจเต้นแรงอีกครั้ง เขารู้ได้ยังไงกัน เธอแค่พึมพำไม่ได้อยากเรียกแบบนั้นจริง ๆ สักหน่อย
โรงเรียนเอกชนเซนต์เบลมอนต์
รถลีมูซีนสีดำหรูจอดตรงหน้าประตูโรงเรียน ผู้คนหันมามองทันทีเมื่อเห็นชายในชุดสูทสีเข้มเดินลงจากรถ เขาเดินเคียงข้างไปกับเด็กสาวลูกครึ่งผมสีดำที่ดูโดดเด่นไม่แพ้กัน
ที่นี่คือโรงเรียนเอกชนชื่อดัง โรงเรียนที่แดเนียล บริจาคเงินสนับสนุนทุนการศึกษาปีละหลายล้านปอนทันทีที่เขาเดินเข้าสำนักงานใหญ่ ผู้บริหารสถานศึกษาถึงกับรีบลุกขึ้นต้อนรับด้วยความนอบน้อม
“คุณวินเซอร์! ไม่คิดว่าจะมาเองเลยนะคะ”
“ผมอยากพาหลานสาวมาสมัครเรียนด้วยตัวเองครับ” เขาตอบเสียงเรียบแต่เปี่ยมอำนาจ ขั้นตอนดำเนินไปอย่างรวดเร็ว เพราะไม่มีใครกล้าปฏิเสธชื่อเสียงของเขา
ช่วงพักกลางวัน วิเวียนเดินเล่นอยู่ลานโรงเรียน เพื่อนกลุ่มหนึ่งห้องเดียวกันเดินเข้ามาทัก
“เฮ้!!!...เธอชื่ออะไรนะ วิเวียนเหรอ เมื่อเช้านี้ พวกฉันเห็นเธอมากับคุณแดเนียล” เด็กสาวคนหนึ่งพูดพลางยิ้มเย้ย ๆ
“เธอเป็นอะไรกับเค้าเหรอ?”
“หลาน” วิเวียนตอบอย่างสุภาพ
“หลานเหรอ?” อีกคนหัวเราะเบา ๆ
“อย่ามาโกหกเลย ฉันอยู่ที่นี่มาสามปีไม่เห็นเค้าว่าเค้าจะมีหลานสักคน”
เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้นรอบตัว กลิ่นอายการดูถูกสะท้อนขึ้นไปในอากาศ พวกนั้นไม่เชื่อ เพราะบอกว่าเธอคล้ายคนเอเชียมากกว่า
วิเวียนกำมือแน่น แต่ยังคงเงียบ ไม่อยากมีปัญหาในวันแรก แต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะเริ่มพูดหาเรื่องเธอ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“พอได้แล้วแอมเบอร์ ลูซี่!!!” ทุกคนในกลุ่มหันไปมองชายหนุ่มร่างสูงในชุดนักเรียน ผมยุ่งเล็กน้อยกับรอยยิ้มกวน ๆ บนใบหน้า
“พีเจ!!!...นายมายุ่งอะไรด้วยนี่มันเรื่องของสาว ๆ” เด็กสาวในกลุ่มเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ
“คุณแดเนียลให้ทุนฉัน เขาคือผู้มีพระคุณ เพราะฉะนั้นพวกเธอห้ามรังแกคนของเขาเด็ดขาด”
บรรยากาศชะงักทันที พวกนั้นหน้าเสีย ก่อนจะแยกย้ายกันไปอย่างเสียฟอร์ม เพราะเกรงกลัวอำนาจของพีเจ
“ขอบคุณนะ พี่เจ” วิเวียนเงยหน้ามองเขา พีเจยักไหล่
“ไม่เป็นไร ถ้าเธอมีปัญหากับพวกนั้น เรียกฉันได้ทุกเมื่อ” เขายิ้มให้เธอด้วยแววตาอบอุ่นปนซุกซน
หลังเลิกเรียนพีเจไปส่งวิเวียนถึงประตูทางออกของโรงเรียน แท้จริงแล้วพีเจคือลูกชายของมาร์โก ซึ่งมาร์โกสั่งลูกชายเอาไว้ว่าให้พีเจคอยดูแล วิเวียนเป็นอย่างดี
รถลีมูซีนคันเดิมมารอรับวิเวียน มาร์โกในชุดสูทสีดำเปิดประตูให้เธออย่างสุภาพ
“คุณหนู วิเวียน เชิญนั่งรอในรถสักครู่นะครับ”
“แล้วคุณแดเนียลล่ะคะ” เธอถามอย่างสงสัย
“คุณแดเนียลยังไม่เลิกงานครับ เย็นนี้ท่านมีประชุมสำคัญ”
วิเวียนพยักหน้าช้า ๆ แต่ในใจกลับรู้สึกหงุดหงิด มาร์โกเดินเข้าไปหาพีเจในโรงเรียน เขาไม่ค่อยลงรอยกับพ่อเท่าไหร่ เพราะว่าพีเจนั้นอยู่กับแม่ มาร์โกหย่าขาดกับภรรยาตั้งแต่ลูกชายยังเล็ก ๆ
“ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ พีเจ?” เสียงทุ้มต่ำของมาร์โกเต็มไปด้วยอำนาจ แม้จะไม่ดังแต่ก็มีแรงกดดันในตัวเอง พีเจปรายตามองพ่อเพียงแวบเดียว
“กำลังจะกลับ แต่ไม่ใช่บ้าน” เขาตอบเรียบ ๆ พลางแกว่งกุญแจเล่นไปมาบนนิ้วมือ
“จะพากันไปเที่ยวเตร่ที่ไหน?” คำพูดของมาร์โกทำให้พีเจชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะหยันเบา ๆ
“ผมจะไปติวหนังสือกับเพี่อน”
“วันนี้คุณหนูวิเวียนเป็นอย่างไรบ้าง”
“ก็ดี ไม่มีใครรังแกเธอ”
“ดี!! แกต้องดูแลคุณหนูวิเวียน อย่าให้เพื่อนคนไหนมารังแกรู้มั้ย”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ผมยอมทำตามคำสั่งคุณแดเนียล แต่ไม่ใช่คำสั่งของคุณ” มาร์โกกัดกรามแน่น ดวงตาคมเข้มจ้องลูกชายที่ยืนเชิดหน้าอย่างท้าทาย
“พีเจ!!”
“แกไม่รู้อะไร โลกของแกกับฉันมันต่างกัน”
“คุณเลือกงาน เลือกเจ้านายมากกว่าครอบครัว นั่นใช่มั้ยคือโลกของคุณ” มาร์โกหลับตาลงช้า ๆ ราวกับถูกมีดกรีดใจ
“มันไม่ได้เท่ห์อย่างที่แกคิด...พีเจ มันมีแต่ความสูญเสีย”
“ดูคนรอบ ๆ ตัวของคุณแดเนียลสิ”
“เขาแข็งแกร่ง มั่นคง ใคร ๆ ก็เคารพ” พีเจสวนกลับทันที ดวงตาเป็นประกายขึ้นเมื่อเอ่ยถึงชื่อแดเนียล
“เพราะแกยังไม่รู้... ว่าความแข็งแกร่งของเขาต้องแลกมาด้วยอะไร” พีเจนิ่งไปชั่วอึดใจ
“ผมไม่สน ว่ามันต้องแลกด้วยอะไร!!!”
พีเจพูดจบ ก็บิดกุญแจสตาร์ทรถออกไปทันทีอย่างไม่แยแส เสียงเครื่องยนต์คำรามก้องไปทั่ว ทิ้งให้ผู้เป็นบิดามองตามด้วยความอึดอัด
- ผู้เขียน
