“ต๊ายตาย ฝนตกฤดูหนาวแน่เลยเพทายกลับบ้านแต่หัววัน” เสียงจีบปากจีบคอของคุณหญิงไพลินดังขึ้นมาทำให้ร่างสูงที่กำลังก้าวเข้ามาในบ้านหยุดชะงัก
“กลับมาขอเงินคุณหญิงไพลินไง…เงินหมดแล้วขอหน่อย”ใบหน้าหล่อเหลาแบมือไปตรงหน้ามารดาทันที
“อยากมีเงินก็ทำงานสิ ฉันละเหนื่อยใจกับแกจริงๆ เกิดมามีชีวิตดีแต่งานการไม่ทำดูอย่างลูกบ้านเจ้าสัววันชัยนู่นเขายังรู้จักทำงานทั้งพี่ทั้งน้อง” คุณหญิงไพลินบ่นก่อนจะเอาลูกชายหัวแก้วหัวแหวนไปเปรียบเทียบกับลูกนักธุรกิจบ้านอื่น
“เจ้าสัววันชัย?” เพทายย้ำชื่ออีกครั้งเพราะรู้สึกคุ้นหูแปลกๆ
“ก็คู่ค้าบ้านเรานั่นแหละ ลูกชายลูกสาวเก่งๆ ทั้งนั้นตอนแรกฉันก็อยากได้หนูเมษามาเป็นลูกสะใภ้นะเสียดายบ้านอื่นไปทาบทามก่อน”
“เมษา ..ทาบทามเป็นลูกสะใภ้?” เพทายคิดออกแล้วเจ้าสัววันชัยคือพ่อของเมษาดังนั้นเรื่องทาบทามเป็นลูกสะใภ้ หมายความว่ายังไงเขาพูดเสียงแผ่วเบาอย่างไม่เข้าใจ หัวใจหดรัดแน่นจนเขาย
