“กินหน่อยลูกช่วงนี้ป๋าเห็นเมษาดูซึมๆ”
“ขอบคุณค่ะ”
ฉันยิ้มให้คุณป๋าก่อนจะตักอาหารเข้าปากอย่างเอาใจเพราะกลัวว่าท่านจะคิดมากผ่านมาสามวันแต่เหมือนสามปีจิตใจมันห่อเหี่ยวมากจากที่มีคนค่อยกวนประสาทแต่สองสามวันนี้กลับเงียบกริบ
กินข้าวได้ไม่กี่คำฉันก็เขี่ยของกินบนจานเล่นอีกครั้งจิตใจไม่สงบสุขจนแทบไม่อยากจะทำอะไรเลย
“เมษาเป็นอะไรรึเปล่าลูก”
“เปล่าคะ ขอโทษนะคะที่ทำให้คุณป๋าเป็นห่วง”
“หนูคือแก้วตาดวงใจของป๋านะเมษาไม่สบายใจอะไรแค่ป๋ามองตาก็รู้แล้ว”
ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มแน่นนัยน์ตากลมโตสั่นระริกความอบอุ่นเอื้ออาทรของบิดาทำให้ร่างบางอยากร้องไห้ขึ้นมาทำไมเธอต้องทำให้บิดาเป็นทุกข์เพื่อผู้ชายเพียงคนเดียวด้วย
“แต่ถ้าไม่สบายใจเมษาจะไปหาคุณแม่ที่นิวยอร์กไหมถือโอกาสไปพักผ่อนด้วย”
“นิวยอร์กหรอคะ ก็น่าสนใจนะ”
“ถ้าพร้อมก็มาบอกป๋านะหรือจะโทรหาคุณแม่ก็ได้”
“ค่ะ เดี๋ยวเมษาโทรหาคุณแม่”
ฉันพยักหน้ารับการไปเที
