น้ำเพชรร่วงลงไปกองอยู่ที่พื้นอย่างคนหมดแรง แผ่นอกแคบขยับขึ้นลงอย่างคนเหนื่อยหอบ ใบหน้าสวยก้มหน้าลงมองสภาพตัวเองจากเงาที่สะท้อนผ่านกระจก ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาทำให้เธอรังเกียจแม้กระทั่งร่างกายของตัวเอง พลันหันไปมองเสื้อผ้าที่ตัวเองใส่มาก็ขาดจนแทบนำกลับมาใส่คืนไม่ได้แล้ว โชคชะตาชีวิตชักเล่นตลกกับเธอไม่หยุด
“มึงช่วยหาชุดผู้หญิงมาให้กูที่สนามแข่งที” รามิลเอ่ยกับคนในโทรศัพท์ ก่อนจะวางสายแล้วเดินไปนั่งอยู่ที่โซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่กลางห้อง
“ถ้าไม่อายคนข้างนอกก็นั่งอยู่ที่เดิม แต่ถ้ายังเหลือยางอายอยู่ก็เดินมาเอาเสื้อฉันคุม” พูดพร้อมกับโยนเสื้อแจ็คเก็ตไปให้เธอที่เอาแต่นั่งร้องไห้อยู่ที่พื้น จากนั้นก็คว้าเอาบุหรี่ขึ้นมาสูบแล้วมองเธอไม่ห่าง
น้ำเพชรได้แต่เม้มปากตัวเองไว้แน่นเพื่อข่มอารมณ์ ก่อนจะตัดสินใจค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น แล้วเดินตัวเปล่าไปที่เสื้อแจ็คเก็ตตัวยาวที่เขาโยนมาให้
มือเรียว
