“เนี่ยจองไว้สี่โต๊ะ ไม่รู้มาจริงกี่คน” หนึ่งโต๊ะรับได้ประมาณสี่คน
หลังจากเหมือนแพรนั่งปิ้งย่างกับเพื่อนๆ ยี่สิบนาทีต่อมาเพื่อนคนอื่นก็เริ่มทยอยกันมาเกือบครบแล้ว และสองคนล่าสุดที่เข้ามาพร้อมกันก็ทำให้หัวใจเธอกระตุกอย่างเผลอตัว
“ครูแก้วสวัสดีครับ” เด็กๆ ยกมือไหว้คุณครูที่ปรึกษาตอนมอหก ซึ่งเธอมาพร้อมๆ กับพัชราซึ่งเป็นเพื่อนที่ได้ทุนการศึกษาที่เหมือนแพรตั้งความหวังไว้ แม้จะผ่านมานานแล้ว แต่มันก็รู้สึกสะกิดใจทุกครั้ง
“นี่มากันครบหรือยังเด็กๆ ครูเพิ่งเสร็จธุระที่โรงเรียน เลยมาช้าหน่อย”
“พวกหนูกินจนย่อยแล้วค่ะครู กินพร้อมครูอีกรอบก็ได้ อืม น่าจะเหลือไอ้ฮอตค่ะครู ไม่รู้มาจริงไหม ทักไม่ตอบ”
ตอนที่ครูประจำชั้นมาถึงหลายๆ คนก็เริ่มจะตึงท้องบ้างแล้ว บรรยากาศที่ก้มหน้าก้มตากินเป็นหลักเมื่อครู่ก็เปลี่ยนมาเป็นเริ่มคุยเรื่องเพื่อน
“เป็นไงบ้างเด็กๆ จบไปทำอะไรกันบ้าง” ครูอรทัยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบของเ
