ขวัญชีวาอาบน้ำเสร็จแล้วสวมใส่ชุดเมื่อเช้ากลับบ้าน ส่วนชุดสครับให้เป็นหน้าที่ของพนักงานฟาร์มเอาไปซักและฆ่าเชื้อต่อไป เดินออกจากห้องน้ำทั้งที่ผมยังหมาดๆคิดในใจว่าพรุ่งนี้ต้องเอาไดร์เป่าผมมาด้วยจะดีกว่า
พอดีกับบอมที่ตรงดิ่งมาหาเดินผ่านหน้าเจ้านาย ที่ไม่รู้ยืนทำอะไรตรงนี้ ทำทีตรวจตราความเรียบร้อยของโรงเรือน
"คุณหมอตัวเล็กไหวไหมครับ"
ฉันเดินลากขาเหมือนกับว่ามันเจ็บมากเดินขากระเผลกเรียกร้องความสนใจจากเขา รอดูว่าเมื่อไหร่เขาถามเธอบ้างทั้งที่เขานั่นแหละที่ทำให้ฉันเป๋แบบนี้
"ไหวค่ะ...แค่นี้ไกลหัวใจ"
"จะเกาะแขนผมหรือว่าจะให้อุ้มไปส่งที่รถดีครับ" บอมพูดพร้อมกับเกร็งแขนจนกล้ามขึ้นรอให้ฉันเกาะเดิน
"ค่ะ...เกาะก็ดีค่ะขวัญกลัวล้ม"
ในเวลานี้ที่เราสองคนตกลงกันได้ว่าฉันจะเกาะแขนบอมเดินไป ไม่น่าเชื่อว่าเพียงเสี้ยววินาที คนที่เอาแต่ยืนเก๊กทำทีตรวจตรารอบๆโรงเรือน ก็ตรงมาประชิดตัวฉันปัดแขนของบอมออกไป เบี
