รักษาได้ไหมหัวใจของลุง

ฟาร์มโคแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ "อ้วก...เหม็นเหมือนขี้เลยว่ะ เกิดจะมาท้องเสียอะไรตอนนี้หยูกยาเขาให้กินบ้างหรือเปล่า น้องวัวถึงได้ขี้เหลวขนาดนี้" ขวัญชีวาดึงแขนออกจากบั้นท้ายแม่วัวพันธุ์ดี ในหนึ่งวันเธอต้องล้วงท้องตัวนั้นเสร็จแล้วล้วงท้องตัวนี้ต่อ อยู่แต่กับขี้ทุกวี่ทุกวันมันช่างเป็นการฝึกงานในฟาร์มสัตว์ใหญ่ที่ทรหดจริงๆ เพื่อนนักศึกษาด้วยกันต้องปลอบโยน เมื่อเห็นขวัญชีวาทำสีหน้าไม่สู้ดี "ตัวสุดท้ายแล้วขวัญ ตัวน้องใหญ่ล้วงไม่ค่อยถนัด" "ขอบใจก้อย แขนเราก็สั้นด้วยแหละล้วงยากชะมัด" "เสร็จแล้ว เสร็จซักที" หญิงสาวดึงถุงมือยาวเท่าแขนออก ล้างมือล้างแขนด้วยน้ำยาที่มีกลิ่นหอมกำจัดกลิ่นไม่พึงประสงค์จนหอมดีแล้ว ขวัญชีวานั่งลงที่เก้าอี้พลาสติกพัดโบกไล่อากาศร้อนจนผมหน้าม้าปลิวไสว นั่งปรับทุกข์กับเพื่อนร่วมรุ่นระหว่างรอเพื่อนอีกกลุ่มทำงานแบบเดียวกัน หยิบยาดมขึ้นมาดมสูดเข้าปอดไปเฮือกใหญ่ รู้สึกโล่งบอกไม่ถูก "ตรวจสุขภาพน้องวัว หนักเหมือนกันก้อยว่าป่ะ" "อืม...หนักแต่ก้อยชอบน้องน่ารักดี" "จบแล้วจะไปทำงานที่ไหนล่ะขวัญ เปิดคลีนิคไหม" "ยัง...ยังไม่ได้คิด ขอกลับไปตั้งหลักที่บ้านก่อน เกาะแม่กินซักเดือนสองเดือนค่อยคิดว่าจะทำอะไรดี" ก้อยจับมือเพื่อนสนิท "เราจะเปิดคลีนิครักษาสัตว์ที่ชลบุรีบ้านเรา ขวัญไปกับเราไหม ไม่ต้องลงทุนอะไรพ่อกับแม่เตรียมไว้ให้หมดแล้ว" ขวัญชีวาคิดหนักนึกถึงทะเลขึ้นมาจับใจ ทั้งชีวิตเกิดมาพร้อมกับภูเขาและต้นไม้ หลายปีถึงได้ลิ้มรสความเค็มของน้ำทะเลสักครั้ง อยากไปก็อยากไปแต่คุณนายแม่คงไม่ยอม "ติดทะเลหรือเปล่า" "บ้านก้อยอยู่พัทยา น้ำทะเลที่นั่นขวัญน่าจะชอบนะ" "เราขอคิดดูก่อน" ขวัญชีวายังไม่ตอบอะไรหลับตาเห็นเกลียวคลื่นซัดสาดเข้าหาฝั่ง ตกเย็นลมโชยเอื่อยๆพร้อมกับกลิ่นความเค็มเข้าจมูก อยากไปใจแทบขาดแล้วขวัญเอ้ย... ผ่านไป3เดือน (มีนาคม) จ.เชียงราย ขวัญชีวาที่เรียนจบเป็นสัตวแพทย์หญิงเต็มตัว หอบหิ้วกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ลงจากรถขนส่งกวาดสายตามองหารถพ่อ คิดว่าพ่อน่าจะรอรับอยู่ก่อนแล้ว แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ หญิงสาวหน้าตาน่ารักในชุดเอี๊ยมยีนส์สีเข้ม ผมยาวประบ่าปลิวไสว จากพัดลมตัวจิ๋วคล้องอยู่ที่คอ ใช้มือบังแสงแดดที่ส่องตาแดดยามเที่ยงแบบนี้ร้อนเอาการอยู่เหมือนกัน กระชับหมวกแก็ปอีกครั้งล้วงสมาร์ทโฟนออกมาโทรหาพ่อ "ตั้งแต่ปีหนึ่งจนปีสุดท้ายหกปี พ่อก็ยังสายได้ตลอด" ขวัญชีวารำพึงรำพันกับตนเองใช้มือบังแดดต่อไป หรี่ตาหลบแสงแดดรอฟังปลายสายกดรับ เมื่อพ่อรับสายเธอจึงถามด้วยความร้อนรน "ฮัลโหล...พ่อมาถึงหรือยังคะขวัญรออยู่หน้าขนส่งนะคะ" ผู้เป็นพ่อที่กำลังถอดล้อให้ช่างเอาไปปะ รู้ดีว่าลูกสาวคนโตอารมณ์เสียเพราะรอนานแน่ๆ "พ่อฝากคุณปิติเขาไปรับน่ะลูก พอดีรถพ่อยางรั่ว" "อ้าว! ทำไมพ่อไม่บอกหนูรอตั้งนาน" "คุณปิติอะไรของพ่อหน้าตาเป็นยังไงคะ แล้วเขาจะรู้ไหมว่าหนูเป็นหนู" "พ่อส่งรูปให้คุณปิติดูแล้วอีกเดี๋ยวคงถึง เขาเป็นเจ้าของฟาร์มหมูใกล้บ้านเราไงลูก" ขวัญชีวาคิดตาม ใกล้บ้านมีฟาร์มขนาดใหญ่อยู่หนึ่งฟาร์ม กำลังจะขอดูรูปเขาบ้างเผื่อเขาจะหาเธอไม่เจอ พ่อก็กดวางสายไปแล้ว "เอ๊า พ่อ...นึกจะวางก็วาง ยังไม่อนุญาตซักหน่อย" หญิงสาวจึงมองหาที่นั่งเหมาะๆรอคุณปิติอะไรของพ่อมารับ ว่างๆไม่รู้จะทำอะไร ก็นั่งไถสมาร์ทโฟนไปพลางๆดูไอจีของเพื่อนแต่ละคน แหงล่ะ...เพื่อนฉันต่างมีเป้าหมายในชีวิตกันหมดแล้ว ยัยก้อยเปิดคลีนิครักษาสัตว์ ยัยเฟิร์นทำงานบริษัทยักษ์ใหญ่ด้านปศุสัตว์ครบวงจร และใครอีกล่ะ ปุริมเจ้าชายหมอสุดหล่อทายาทโรงพยาบาลสัตว์ชื่อดังในกรุงเทพฯ เขาก็ต้องรับช่วงต่อจากครอบครัวอยู่แล้วอย่างไม่ต้องสงสัย ส่วนเธอยัยขวัญขอพื้นที่ข้างร้านแม่ ขายอาหารหมาอาหารแมวขายแข่งกับอาหารคนไปก่อนดีมั้ง ถ้ารุ่งค่อยเปิดคลีนิคเล็กๆน่าจะดี ฉีดวัคซีนหมาแมว ทำหมันอะไรไปเพลินๆ คิดว่าน่าจะเวิร์คแหละว่าไม่ได้เด้อสู... ไม่แน่อาหารแมวอาจจะขายดีกว่าอาหารคนของแม่ก็ได้ ฉันชอบใจในความคิดของตนเอง อยากจะหัวเราะออกมาดังๆคนแถวนี้ก็หาว่าบ้าอีก ก็นั่งไถสมาร์ทโฟนฆ่าเวลาไปก่อน "หนูๆ ใช่ลูกลุงกำนันไหม?" ฮะ! ฉันเงยหน้าจากสมาร์ทโฟน มองมือใหญ่และเจ้าของมือนั้น ถึงกับต้องอ้าปากค้าง ทรงลุง...ของแท้โคตรหล่อเลย ป๊าด!บ้านเราพัฒนาแล้ว ทรงลุงถูกใจหาแบบนี้ที่ไหนไม่มีอีกแล้ว หัวใจหญิงสาวเต้นระริกแทบจะออกมานอกอกข้างซ้าย ได้แต่อ้าปากค้าง สมาร์ทโฟนแทบหล่นจากมือ พิจารณาใบหน้าของผู้ชายตรงหน้า คิ้วเข้ม ผิวขาว ตัวสูง เท่ห์ เท่ห์อย่างบอกไม่ถูก เกิดมาก็เพิ่งเคยพบเคยเจอคนแบบนี้ ยื่นจมูกดมกลิ่นหอมจากผู้ชายดีกว่ากลิ่นขี้วัวเป็นไหนๆ "หนูเป็นลูกลุงกำนันใช่ไหม? ถ้าไม่ตอบพี่ไปแล้วนะ" ขวัญชีวารู้ตื่น รีบลุกขึ้นยืนจับกระเป๋าเดินทางเตรียมตัวกลับบ้าน ขืนชักช้าต้องโดนตาลุงทิ้งแน่ๆ ดูทรงแล้วไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ "ใช่...ใช่ค่ะ หนูขวัญลูกกำนันภูมิค่ะ" ชายหนุ่มตรงหน้าเท้าสะเอวมองหญิงสาวตัวสูงแค่ไหล่ ไหนว่าลูกสาวลุงกำนันเรียนจบสัตวแพทย์ อายุ24 หรือ25ไม่ใช่เหรอ แต่เนี่ยอะไรหญิงสาวคนนี้ นี่มันเด็กมัธยมปลายชัดๆ หรือไม่ก็ยังเป็นนักศึกษาอยู่จึงย่อตัวถาม ดึงแว่นกันแดดเสียบไว้ที่คอเสื้อ ปิติหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาดูก็มีส่วนคล้ายอยู่บ้าง แต่ก็ถามเพื่อความแน่ใจ เพราะรูปที่ลุงแกส่งมาไม่ตรงปกเท่าไหร่ รูปในโทรศัพท์เป็นสาวสวยน่ารักแต่เด็กคนนี้ยังกะโปโลอยู่เลย "ใช่หรือเปล่าเราน่ะโกหกจับส่งตำรวจนะ ลูกลุงกำนันเขาเป็นสัตวแพทย์นะ" ขวัญชีวายืดตัวให้สูงขึ้น แอบเหลือบมองผู้ชายทรงเท่ห์ เสื้อยืดสีขาวรัดรูปกับกางเกงยีนส์สีเข้มรองเท้าผ้าใบแอบแบรนด์เนมอีกด้วย "หนูนางสาวขวัญชีวา ลูกสาวกำนันภูมิตัวจริงเสียงจริงค่ะ" "เออ...ใช่ก็มาซักที ผมมีธุระอีกหลายที่ถ้าไม่ใช่ลุงภูมิผมไม่เอากลับบ้านด้วยหรอก เต็มหรือเปล่าก็ไม่รู้" พูดยังไม่ทันจบเขาก็ลากกระเป๋าเดินทางจากไป ขายาวๆ เดินแพรบเดียวไปไกลลิบ ขวัญชีวาที่มัวมองแผ่นหลังน่าซบ ขาสั้นๆจึงต้องซอยจนแทบวิ่งถึงจะตามทัน "ผู้ชายอะไรปากจัดเดี๋ยวแม่จะจูบให้หายซ่าเลย" "ละ...ลุงรอด้วย" "เดินเร็วๆหน่อยยัยขาสั้น" ขวัญชีวานึกโมโหทรงลุงของตัวเอง"ถ้าวันไหนมาจีบให้ไปเป็นป้าเมื่อไหร่ จะเล่นตัวให้น่าดูเลย" คอยดูขวัญชีวาคนจริงบ้าง... ออนไรท์ ขอแนะนำตัวพระเอกคนแรกของซีรีส์ หวานใจDaddy ลุงปิติของขวัญชีวาแม่สาวสัตวแพทย์ช่างฝัน ที่ตั้งท่าจีบลุงตั้งแต่วันแรกแบบนี้ อย่าลืมกดเข้าชั้นกันนะคะ