“เจ้าชายคีนอฟ พระองค์รู้จักเขาดีทีเดียวเพคะ” น้ำเสียงเปลี่ยน สรรพนามเรียกขานอีกฝ่ายเปลี่ยน ห่างเหินไร้ความสัมพันธ์เคยเป็นของกันและกัน พิรวีเองแม้จะใช้คำราชาศัพท์ไม่เก่งแต่เธอจะพยายามใช้ เพราะนับจากนี้เขาคืออดีตอันปวดร้าวสำหรับเธอ เธอจะทิ้งไว้ ณ ตรงนี้ จะไม่คิด จะไม่คำนึงถึงเขาไม่ว่าเวลาใด
“ใครกัน อย่าบอกนะว่าหมอ” ผู้ชายแสนดี แสนน่ารัก คือความรักของพิรวีงั้นหรือ เจ้าชายคิดตาม
“พระสหายของพระองค์นั่นล่ะเพคะ หมอจอมยุทธ เจ้าชายคีนอฟ มีสิทธิ์เข้าไปเล่นรอบแจ็กพอต” พิรวีเล่นชวนหัว ยิ้มด้วยหัวใจหม่นหมอง “คราวนี้จะปล่อยให้หม่อมฉันไปกับคนรักของหม่อมฉันได้หรือยังเพคะ”
“แต่เธอเป็นเมียฉัน”
“ผัวเมียเขาก็เลิกกันได้ หม่อมฉันยังไม่ได้แต่งงานกับพระองค์ ฉะนั้นหม่อมฉันถือว่าตัวเองโสดจะเลือกใครย่อมได้ หม่อมฉันได้เลือกแล้วเพคะ” บอกไปด้วยความเจ็บปวด ถ้าไม่ได้
