Blood 13 กลับมา
1066 คำ
นี่ฉันจะต้องมาตายเเบบนี้จริงๆเหรอ...
ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย
ทำไมตัวฉันมันช่างน่าสงสารเหลือเกิน
ร่างกายของฉันมันรู้สึกเบาจัง เหมือนฉันกำลังจะล่องลอยไปในที่ที่ห่างไกล โบยบินเข้าสู่ความมืดที่ฉันหวาดกลัว
...
งั้นเหรอ เป็นเเบบนี้เองสินะ เเบบนี้นี่เอง
“ไง” เสียงเเข็งๆที่ดูเยือกเย็นดังมาจากมุมมืด
ฟิโอน่าไม่ตอบอะไรกลับไป
“ข้ารู้ว่าเจ้าได้ยิน มันจะไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอที่เมินกันเเบบนี้น่ะ”
“อ่า..ไง”
“เจ้าเป็นมนุษย์ที่เย็นชาที่สุดเท่าที่ข้าเคยคุยด้วยเลยนะ”
“งั้นเหรอ” ฟิโอน่าตอบด้วยเสียงที่อิดโรย
สิ่งที่ฟิโอน่าเห็นนั้นมีเเต่ความว่างเปล่าที่มืดสนิท เธอเเปลกใจที่ตัวเธอนั้นไม่ได้กลัวความมืดนี้เหมือนเมื่อก่อน
“อย่าพูดด้วยเสียงเหมือนคนจะสิ้นลมเเบบนั้นสิ”
“อย่ายุ่งน่า ยังไงฉันก็ตายไปเเล้วนิเดี๋ยวอีกไม่นานฉันคงจะได้ไปเจอเพื่อนรักของฉันเเล้วละ”
“....เพื่อนรักที่เจ้าสังหารไปน่ะเหรอ”
ฟิโอน่าไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเธอเพียงชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะพยามควานไปรอบๆ
“น่ารำคาญจริงๆ จะไปไหนก็ไป” ฟิโอน่าพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดพร้อมมือที่ควานไปรอบๆ
“...เฮ้อ ข้าอุตส่าห์เคยช่วยเจ้าใช้เรื่องการใช้พลังเวทเเท้ๆ เเต่เจ้ากับทำเเบบนี้เสียได้ ช่างน่าอดสูยิ่งนัก” เสียงปริศนาถอนหายพลางบ่นด้วยความน้อยใจ
“นี่ เจ้าเสียงฉันอยู่ที่ไหนน่ะ”
เสียงปริศนาเงียบสักครู่ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เจ้านี้น้า เจ้าอยู่ที่นี้มา10นาทีเเล้ว ทำไมเจ้าเพิ่งมาถามเอาป่านนี้ ความรู้สึกช้ารึไงกัน”
“บ้ารึเปล่า 10นาทีของฉันมันเเปบเดียวเองนะ สำหรับนายคงไม่นานขนาดนั้นมั้ง” ฟิโอน่ากอดอก ร่างกายของเธอค่อยๆลอยเคว้งไปในความมืดที่ดูจะไม่มีจุดจบ
“นั่นก็จริงของเจ้า สำหรับตัวข้าที่อยู่มายาวนานก่อนจะมีมนุษย์ถือกำเนิดมา การที่ข้ามาบ่นเรื่องเล็กๆอย่างเช่นเวลาอันน้อยนิด มันคงน่ารำคาญสำหรับเจ้างั้นสินะ”
“ฉันยังไม่ได้พูดอะไรที่บ่งบอกว่าฉันรำคาญนายเลยนะ หยุดทำตัวเหมือนเด็กถูกทิ้งได้เเล้ว” ฟิโอน่ารู้สึกรำคาญเล็กน้อย
“ใจร้ายจังเลยนะเจ้าน่ะ...ว่าเเต่เจ้าจะไม่ถามข้าหน่อยเหรอว่าตัวตนของข้านั้นคืออะไร”
“ไม่อะ ฉันไม่อยากรู้เเละไม่ต้องการที่จะเข้าใจนายด้วย ขอบใจ”
“เเต่ข้าอยากบอกเจ้านะ รับฟังข้าหน่อยสิ” เสียงปริศนาเริ่มเซ้าซี้ขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่อยากฟัง ฉันจะนอนละ ปล่อยให้วิญญาณอย่างฉันได้อยู่อย่างสงบเถอะ...”
ว่าเเต่จุดหมายปลายทางของฉันอยู่ที่ไหนกันนะ ฉันรู้สึกสงสัยจริงๆว่าฉันจะไปไหนต่อหลังจากฉันตายไป อืมม..
“ที่ที่เจ้าอยู่ ณ ตอนนี้ ข้าเรียกมันว่า ที่ว่างของเล็บพระผู้เป็นเจ้า”
“เอ่ออ..เล็บเนี่ยนะ? เอาจริงดิ เป็นชื่อที่ห่วยมากรู้ตัวไหมนิ” ฟิโอน่าสายหน้าหลังจากที่ได้ยินชื่อนั้นไป
“ข..ข้าขอโทษ ก็ข้าไม่ถนัดตั้งชื่อนี่น่า เอาเป็นว่าที่เเห่งนี้คือ ช่องว่างที่ไร้ขอบเขตที่ไม่สามารถมีใครเข้ามาได้ ยกเว้นข้ากับตัวเจ้า...”
“เอ๋! งั้นเเสดงว่านายก็เป็นพระเจ้างั้นเหรอ? น่าตกใจเเฮะ” ฟิโอน่ามีสีหน้าที่ตกใจก่อนจะใจเย็นอย่างรวดเร็ว
“ขอโทษด้วยที่ข้าต้องบอกว่าข้าไม่ใช่ท่านผู้นั้น ข้ามิอาจเปรียบได้กับพลังอันมากล้นของท่าน เเต่ท่านไม่ค่อยทำงานสักเท่าไหร่ ส่วนมากก็จะอยู่เฉยๆ คอยเฝ้าดูวัฏจักรของเหล่าสิ่งที่ท่านสร้างขึ้นมา ให้เป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น เเต่จากที่ข้าเห็นตัวเจ้านั้นช่างน่าสงสารเหลือเกิน ข้าอยากจะช่วยเจ้านะ เเต่ข้ามิอาจเเหกกฏของท่านผู้นั้นได้ เเละการที่เจ้าอยู่ในห้องนี้หมายความว่าเจ้านั้นยังไม่ตาย เเละเจ้ายังมีที่ให้กลั..”
*คร่อก..ฟี้~*
ฟิโอน่าที่กำลังหลับด้วยใบหน้าที่น่าเอ็นดู
“เจ้า!!” เสียงปริศนาตะโกนออกมาเสียงดัง น้ำเสียงของเขาดูโกรธมากๆ
“อ๊ะ..อ่า อ่า อืม เเล้ว...นายเล่าถึงไหนนะ มันยาวเกินฉันง่วงอะ”
“เฮ้ออ! งั้นข้าจะสรุปให้ฟัง เจ้าอยู่ที่นี้อีกเเค่ชั่วอึดใจ เดี๋ยวเจ้าก็ต้องกลับไปในที่เจ้าเคยอยู่”
“งั้นเหรอ ดีใจนะเนี่ย สุดๆเลย อ๋อใช่ฉันลืมถาม นายคือใค...” เสียงของฟิโอน่าหายไปกลางคัน
เอ๊ะ? เสียงฉันทำไมไม่ดังออกมา เเล้วทำไม ตัวฉันถึงค่อยๆจางลงเเบบนี้
“คงถึงเวลาของเจ้าเเล้วสินะ เเล้วเจอกันใหม่นะฟิโอน่า มาหากันบ่อยๆด้วยละ ข้าจะรออยู่ที่นี่เสมอ”
ดะ..เดี๋ยวสิ นี่มันเรื่องอะไรกัน มันจะกระทันหันไปไหมเนี่ย
“อ๋อข้าลืมบอกเจ้า ชื่อของข้า...คือ Βέντα”
.............................
.....................
................
..........
.......
....
..
“เฮื้อก!! เเฮ่กเเฮ่กเเฮ่ก!! นี่มัน..” ฟิโอน่าเอามือคลำรอบตัวก่อนจะรีบลงจากเตียงที่มีเเต่รอยเลือดเต็มไปหมด
เเสงเเดดยามเจ้ากระทบลงบนเสื้อของฟิโอน่ามีคราบเลือดเต็มไปหมด บนเตียงที่ยับยู่ยี่ พร้อมเลือดที่สาดกระเซนไปทั่วทั้งห้อง ทำเอาหัวใจของฟิโอน่าตกไปอยู่ตาตุ่มเลยทีเดียว
“นี่ฉัน...ยังไม่ตายจริงๆเหรอเนี่ย เเล้วร่างกายของฉันก็ยังดูปกติดี น่าตกใจจริงๆ”
เอ๊ะ...ว่าเเต่เจ้านั้นชื่ออะไรนะ ทำไมฉันถึงฟังไม่รู้เรื่องเลย
อ๋อใช่ขอโทษทีข้าลืม ข้าดันเผลอบอกชื่อโดยใช้ภาษาของข้าน่ะ ข้ามีชื่อว่า เวดต้าหรือจะเรียกข้าว่าเซบรายน์ก็ได้ หรือจะเรียกว่า เวดต้า เซบรายน์ทีเดียวเลยก็ดี เเต่ๆ
“โอ๊ย! น่ารำคาญจริง! กลับไปอยู่ในเล็บได้เเล้วไป!!” ฟิโอน่าจะโกนออกไปด้วยความรำคาญสุดๆ
...เจ้านั้นช่างใจจืดใจดำเสียจริง
เห้อ ชักรำคาญเจ้าเวดต้าซะเเล้วสิ อยากจะซัดเข้าที่หน้าสักหมัดจริงๆ หึยย!!
- ผู้เขียน
