จงอางหวงไข่(ดุตัวพ่อ)

แม่หนูปาริชาติ

ผ่านพ้นเรื่องราวร้ายๆที่ร้านเสื้อผ้าเศรษฐีไกรสรสั่งให้ไอ้เข้มพาปาริชาติกลับมาที่คฤหาสน์ของตนเองในยุคนั้นความเจริญรุ่งเรืองก็ไม่ได้มากมายนักใครที่มีรถยนต์ขับก็ถือว่าร่ำรวย

ต่างมีคนนับหน้าถือตาอย่างเศรษฐีไกรสรเขาร่ำรวยมาด้วยความสามารถและทรัพย์ที่พ่อแม่เคยทิ้งเอาไว้ให้แต่ก็พ้วงด้วยบุญบารมี

เขานับถือครูบาอาจารย์ที่วัดแห่งหนึ่งเคยไปสักเอาไว้จนเต็มตัวใครเห็นก็ต้องเกรงขามแค่มองหน้าก็ยังต้องหลบสายตาที่ดุคมเข้มเหมือนกับพญาเสือจ้องมอง

เมื่อมาถึงคฤหาสน์หนูน้อยปาริชาติที่ผ่านเจอเรื่องราวมากมายในวันนี้และเพิ่งจะเลิกเรียนมาเหนื่อยๆเธอจึงปล่อยหลับบนอกแกร่งของเศรษฐีไกรสร

เขาจึงอุ้มปาริชาติด้วยสองมือของเขาเองเดินผ่านหน้าคนงานนับสิบคน ทุกคนจ้องมองมาที่ทั้งสองพร้อมกับพูดไปต่างๆนานาในสถานะที่ไม่ชัดเจนของปาริชาติ

แต่ไม่ว่าปาริชาติจะอยู่ในสถานะอะไรทุกคนก็ไม่กล้าอาจเอื้อมแตะต้องเธอเพราะเศรษฐีไกรสรหวงปาริชาติยิ่งกว่าไข่ในหินนับตั้งแต่วันที่พาเธอมาจนถึงตอนนี้ก็ตามใจเธอทุกอย่างส่วนปาริชาติก็เป็นเด็กเรียบร้อยน่ารักและเตรียมตัว

"ดูนั่นสิบุญของแม่หนูปาริชาติเนาะ ปกติท่านเศรษฐีไม่เคยให้ใครเข้ามาเหยียบคฤหาสน์หลังนี้เลยสักครั้ง ยกเว้นคุณพวงพยอมเจ้าประจำที่โดนไล่ตะเพิดแต่ก็ยังมา ฮิ ๆ"นางนวลพูดขึ้นขณะที่กำลังทำความสะอาดสวนอยู่กับป้าแขก

"แต่แม่หนูน้อยคนนี้ท่านเศรษฐีดูแลประคบประหงม อย่างกับไข่ในหินไม่รู้ว่าถ้าโตเป็นสาว .จะหวงเหมือนจงอางหวงไข่. หรือเปล่าหน้าตาแม่หนูปาริชาติสวยซะขนาดนี้"

ป้าแขกแม่บ้านอีกคนนึงพูดกับนางนวลที่กำลังช่วยกันทำความสะอาด ป้าแขกคือคนที่คอยช่วยทำความสะอาดตกแต่งสวนเธออยู่กับสามีของเธอที่นี่มาเป็นเวลาร่วมสิบปีหันมาพูดกับเหล่าบรรดาแม่บ้านที่กำลังเก็บกวาดใบไม้กันอยู่

"เอาทำความสะอาดกันเข้ามัวแต่ยืนนินทาเจ้านายอยู่นั่นแหละ" ป้าหน่อยแม่บ้านอาวุโสของบ้านได้ยินก็รีบเดินเข้ามาดุทันที

"ไม่ได้นินทาสักหน่อยจ้ะป้า ก็แค่ชื่นชมความน่ารักของแม่หนูน้อยปาริชาติ ไม่รู้ว่าทำยังไงถึงได้ชนะใจท่านเศรษฐีไกรสรของเราได้ ใครๆ ก็รู้ว่าท่านใจแข็งเหมือนหินผา"นางนวลหันมาตอบป้าหน่อยแม่บ้านประจำบ้านอย่างทันควันเช่นกัน

"ก็จริงอย่างที่นางนวลมันว่านะพี่หน่อย ไม่รู้ว่าแม่หนูน้อยปาริชาติ ทำบุญด้วยอะไรดูสิขนาดหลับอยู่บนตักยังต้องอุ้มเลยไม่ต้องปลุกให้เดิน เท้าแทบจะไม่แตะพื้น" ป้าแขกหันมาผสมโรงกับนางนวลเป็นตี่เป็นขลุ่ย

"สงสัยไม่อยากจะทำงานกันละมั้ง งั้นออกจากงานแล้วไปนั่งคุยกันเลยดีไหม เดี๋ยวฉันจะเรียนนายท่านให้" ป้าหน่อยหันมาเอ็ดแล้วยื่นคำขาดแบบเรียบนิ่งทำให้ป้าแขกกับนางนวลวิ่งกระเจิดกระเจิงรีบเอาถุงขยะใส่ใบไม้แล้วหิ้วไปทิ้งคนละทิศละทางทันที

"ว๊าย..!ป้าไม่ต้องขนาดนั้นหรอกจ้ะ ฉันก็อยากทำงานอยู่นะ" นางนวลพูดจบก็วิ่งคว้าไม้กวาดโกยขยะใบไม้แยกกับป้าแขกไปคนละทาง

ป้าหน่อยที่เห็นท่าทางของเราควรใช้ของเจ้านายตัวเองก็ถึงกับส่ายหัวไปมาเพราะแต่ละคนก็เอาแต่พูดถึงเรื่องของแม่หนูน้อยปาริชาติ

ส่วนนางตาลวัน ๆ ก็เอาแต่ชะเง้อคอมองท่านเศรษฐีไกรสรทุกวันเหมือนหมาเห่าเครื่องบินทำอย่างไรก็คงเอื้อมไม่ถึงยิ่งวันนี้เห็นว่าท่านเศรษฐีอุ้มแม่หนูน้อยปาริชาติเข้าไปบนตึกใหญ่นั่นก็ยิ่งสูงไฟแค้นอยากจะครอบครองท่านเศรษฐีเข้าไปอีกเป็นเท่าตัวนางจะอ่อยอย่างไรท่านเศรษฐีก็ไม่สน

"คอยดูเถอะ ท่านเศรษฐีจะต้องเป็นของฉันสักวันหนึ่ง"

นางตาลที่แอบอยู่หลังพุ่มไม้มองเห็นทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตั้งแต่ได้ยินเสียงของรถท่านเศรษฐีมาจอดหน้าคฤหาสน์ไม้สักทุกวัน นางจะมาแอบดูว่าท่านเศรษฐีจะกลับมาเมื่อไหร่ทำอะไรนางตาลจะรู้หมดแต่ก็ไม่อาจอาจเอื้อมแตะต้องเศรษฐีไกรสรได้แม้แต่ปลายเส้นผม

ทางด้านเศรษฐีที่อุ้มแม่หนูน้อยปาริชาติขึ้นมาที่ชั้นสองแล้วก็อุ้มเธอเข้าไปนอนบนห้องของเธอบนเตียงกว้างขนาดใหญ่ที่เขาจัดสั่งทำขึ้นมาใหม่

เพราะทุกคืนเขามักจะมานอนกับปาริชาติเพียงแค่เปิดประตูกันข้างที่สั่งทำพิเศษสามารถทะลุไปหากันได้โดยสามารถล็อคได้แค่เพียงทางฝั่งของท่านเศรษฐีแต่ปาริชาติไม่สามารถล็อคประตูนี้ได้

ขณะที่วางร่างเล็กลงป้าแม่บ้านป้าหน่อยก็ขึ้นมาหาท่านเศรษฐีไกรสรเผื่อว่ามีอะไรจะให้เธอทำเธอจึงเคาะประตูขออนุญาตผู้เป็นนาย

นายท่านคะมีอะไรให้ป้าช่วยหรือเปล่าเสียงหญิงสูงอายุตะโกนออกมาอยู่ด้านหลังประตูหน้าห้องนอนของหนูน้อยปาริชาติ

เข้ามา..,เสียงเศรษฐีไกรสรตะโกนตอบกลับไปแต่เขาก็ไม่อยากทำให้แม่หนูน้อยปาริชาติที่กำลังรับอุตุจะต้องตื่นขึ้นมา

ป้าหน่อยป้าแม่บ้านเปิดประตูแล้วก็เดินเข้ามาหาผู้เป็นเจ้านายของตัวเองแล้วเอ่ยถามขึ้นว่านายท่านต้องการสิ่งใดให้ป้าเตรียมให้ไหมป้าหน่อยเอ่ย

เศรษฐีไกรษรหันมามองหน้าของป้าหน่อยแล้วบอกออกไปว่า เดี๋ยวป้าหน่อยช่วยให้เด็กเตรียมชุดของปาริชาติแล้วเอามาให้ฉันด้วยฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอป้าหน่อยแค่ได้ยินคำว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ปาริชาติก็มีใบหน้าอึดอัดเล็กน้อยเพราะหนูน้อยปาริชาติตอนนี้สิบสองขวบแล้ว

ป้าว่าให้ป้าทำให้ดีกว่าถ้าคุณท่านทำมันจะดูไม่เหมาะสมเพราะคุณหนูปาริชาติเธอเป็นเด็กผู้หญิงป้าหน่อยจึงหันมาพูดกับเศรษฐีไกรสรด้วยท่าทีจริงจัง

ขอโทษฉันลืมตัวไปน่ะงั้นเดี๋ยวป้าจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ยัยหนูปาริชาติให้ผมทีแล้วกันผมก็จะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเหมือนกันพูดจบเศรษฐีไกรสรก็เดินกลับไปที่ห้องของตนป้าหน่อยถึงกับถอนหายใจโล่งอก

หนูน้อยปาริชาติที่ผ่านเรื่องราวหนักหน่วงมาทั้งวันทำให้เธอนอนหลับสลบไสลแทบจะไม่รู้สึกตัวแต่เมื่อน้ำโดนตัวถูกเช็ดตัวจนทำให้เธอได้ตื่นขึ้นมาเธอเห็นฝ้าเพดานที่คุ้นเคยพร้อมโคมระย้าที่ตกแต่งอยู่ในห้องเธอก็พอจะนึกออกว่าเกิดอะไรขึ้นแต่สิ่งที่เธอเห็นก็คือเสื้อผ้าที่ถูกเปลี่ยนเรียบร้อยแล้ว

ป้าหน่อยจ๊ะป้าเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หนูหรอหนูน้อยปาริชาติหันมาถามทำตาโตใสแป๋วด้วยความสงสัย

ป้าเปลี่ยนให้เองแหละ เห็นสภาพมอมแมมไปทำอะไรมาล่ะวันนี้ป้าหน่อยถามด้วยความเอ็นดู

ปาริชาติจึงเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้ป้าหน่อยได้ฟังว่าเธอได้ไปพบไปเห็นอะไรมาบ้างและได้ทำวีรกรรมอะไรไว้ด้านนอก

เรื่องทั้งหมดก็เป็นอย่างนี้แหละจ๊ะป้าปาริชาติตอบด้วยความภาคภูมิใจที่ได้กระโดดเอาตัวไปบังท่านเศรษฐีของเธอเอาไว้

ส่วนป้าหน่อยแม่บ้านอาวุโสที่ได้ฟังก่อนถึงเอามือทาบที่อกเพราะไม่คิดว่าปาริชาติที่ตัวเล็กแค่นี้จะใจกล้าบ้าบิ่นกระโดดบังคนร้ายให้นายท่าน

วันหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะปาริชาติป้าเป็นห่วงป้าหน่อยหันมาแอบดุเบาๆ

ขอโทษจ้ะแต่ป้าหน่อยไม่ต้องดุฉันแล้วนะเพราะท่านเศรษฐีดุปาริชาติตั้งแต่อยู่บนรถแล้วจ้าปาริชาติส่งยิ้มแห้งๆพร้อมเกาหัวแกรกๆ

ดีแล้วที่ท่านยังดุ ถ้าหากเธอกระโดดไปรับคมมีดคมดาบแบบนั้นแล้วเกิดไม่รอดขึ้นมาจะทำยังไงเวลาทำอะไรเธอต้องคิดเยอะๆนะปาริชาติแม่บ้านอาวุโสอย่างป้าหน่อยค่อย ๆ ขัดเกลาความคิดของปาริชาติค่อยๆเติบโตทีละเล็กละน้อย...