2 (1/2)
1624 คำ
ครั้นจะปฏิเสธไม่ให้ค้างก็ไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงเจ้านายแถมสาเหตุที่ต้องติดฝนก็เพราะแวะมาส่งภัทรที่บ้าน ทำให้เขาต้องปล่อยให้คุณภาสกรหลบฝนอยู่ในบ้านตัวเองสักพัก ระหว่างรอให้ฝนที่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดกระหน่ำง่าย ๆ หยุดตก ภัทรก็ตัดสินใจไปชงชาร้อน ๆ ให้คุณภาสกรอีกสักแก้ว ดีกว่าเราจะมานั่งมองหน้ากันแก้เก้อ
“ขอบคุณครับ ถ้าคุณง่วงนอนก็ขึ้นไปนอนได้เลยนะ ผมไม่ขโมยของในบ้านคุณหรอก ถ้าฝนหยุดแล้วผมจะรีบออกไปให้เร็วที่สุด” คุณภาสกรว่าพร้อมกับรับถ้วยชาจากของมือภัทร
“จะทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะครับ ที่คุณภาสกรติดฝนก็เพราะมาส่งผมนี่นา” ภัทรว่าพร้อมกับมองไปทางหน้าต่างอีกครั้งเพื่อดูท่าทีของฟ้าฝนข้างนอกอีกครั้ง ตอนนี้ฝนก็กระหน่ำลงมาได้เกือบยี่สิบนาทีแล้ว แต่ยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่าย ๆ เลย
“เดี๋ยวผมจะอยู่เป็นเพื่อนดีกว่าครับ” ธนภัทรว่า นอนน้อยสักคืนเพื่ออยู่เป็นเพื่อนคุณภาสกร คงไม่ใช่เรื่องหนักหนาเกินไปสำหรับเขา
เราต่างฝ่ายต่างเงียบ มีเพียงแค่เสียงสายฝนที่โปรยกระหน่ำลงมาเท่านั้นที่ทำให้หูเราไม่ว่างจนเกินไป ความกระอักกระอ่วนเกิดขึ้นระหว่างเราอีกครั้ง ภัทรมองไปอีกทาง คุณภาสกรเองก็มองอีกทาง เรานั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกัน แต่ไม่พูดกันสักประโยค ต่างฝ่ายต่างไม่รู้จะชวนคุยเรื่องอะไรดี เพราะเรื่องที่อยากรู้ก็ถามไปให้ห้องคาราโอเกะไปหมดแล้ว
“สงสัยพายุเข้า จวนจะตีสองอยู่แล้ว ยังไม่มีท่าทีหยุดง่าย ๆ เลย” หลังใช้เวลาเค้นสมองอยู่นาน ในที่สุดภัทรก็ได้คำตอบแล้วว่าจะชวนคุณภาสกรคุยเรื่องอะไร
“คงงั้นมั้งครับ ช่วงนี้ผมก็ไม่ได้ตามข่าวกรมอุตุฯอยู่ด้วย”
“ดูท่าฝนอาจจะตกถึงเช้า….งั้นคืนนี้คุณภาสกรค้างที่บ้านผมก่อนดีกว่าไหมครับ” ธนภัทรตัดสินใจถามออกไป หลังคิดอยู่นานว่าควรชักชวนคุณภาสกรนอนค้างที่นี่ดีไหม เพราะดูท่าแล้วฝนคงไม่หยุดตกในเร็ว ๆ นี้
ตัวภัทรยังไงก็ได้ เขาแค่เสนอทางเลือกอีกทางให้คุณภาสกรเท่านั้น หากคุณเขาไม่อยากค้างตามคำชวน ภัทรก็จะนั่งอยู่เป็นเพื่อนเหมือนเดิม แต่หากคุณเขาจะค้าง ภัทรจะได้รีบไปจัดที่นอนเตรียมไว้ให้คุณเขา เพราะตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วอีกอย่างภัทรเองก็เริ่มง่วง
“ฝนคงไม่หยุดตกง่าย ๆ ตามที่คุณพูดจริงด้วย” ว่าจบคุณเขาก็ทำท่ามองฟ้าฝนข้างนอก ก่อนจะหันมาสบตากับเจ้าของบ้านตัวเล็กอีกครั้ง
“......”
“งั้นคืนนี้ผมขอรบกวนคุณภัทรอีกสักเรื่องแล้วกันนะครับ”
“ได้ครับ.....งั้นคุณภาสกรรอผมอยู่ข้างล่างสักสิบนาทีนะครับ ผมขอไปจัดการเตรียมที่นอนข้างบนก่อน”
หลังได้ข้อสรุปแล้วว่าคุณภาสกรจะอยู่ค้างที่นี่สักคืนหรือรอจนฝนหยุดตกก่อนแล้วค่อยกลับ ธนภัทรจึงขอตัวขึ้นไปชั้นบนของบ้าน เพื่อไปเตรียมที่นอนให้กับคุณเขาและเตรียมพวกผ้าเช็ดตัว ข้าวของเครื่องใช้ชุดใหม่ เผื่อคุณภาสกรอยากจะอาบน้ำก่อนนอน
ภัทรตัดสินใจแล้วว่าจะให้คุณภาสกรนอนค้างห้องตัวเอง ส่วนเขาจะไปนอนกับหลานสักคืน สิ่งที่ภัทรต้องทำเป็นสิ่งแรกหลังจากตัดสินใจเช่นนั้นก็คือเขาต้องเก็บหลักฐานความชอบหลาย ๆ อย่างของตัวเองที่ยังไม่เข้าที่เข้าทางให้มันไปอยู่ในที่ ๆ ที่ควรอยู่อย่างเช่นในตู้สะสม
ต้องยอมรับว่าบางครั้งช่วงเงินเดือนออกใหม่ ๆ ภัทรก็หน้ามืดซื้อของอย่างไร้ขอบเขตอยู่หลายครั้ง จนของบางอย่างภัทรซื้อมา จนถึงป่านนี้เขายังไม่มีเวลาได้เปิดมันด้วยซ้ำ มันจึงถูกวางอยู่ข้างนอก ไม่ได้เก็บเข้าตู้สะสมอย่างที่ควรจะเป็น
บางกล่องรู้ว่าข้างในเป็นอะไร ใครส่งมาให้ก็ถูกลัดคิวเปิดก่อน บางกล่องมาถึงเป็นเดือนแล้ว เขายังไม่มีเวลาได้แกะมันด้วยซ้ำ ดังนั้นวันนี้ภัทรจึงได้ฤกษ์เคลื่อนย้ายพวกมันเสียที เขายังไม่เปิด แต่เก็บเอาเจ้ากล่องพัสดุทั้งหลายไปกองไว้ในที่ ๆ ควรจะอยู่ นั่นก็คือข้างตู้สะสม
ภายในห้องนอนของภัทรถูกแบ่งออกได้หลายสัดส่วน ไม่ว่าจะเป็นมุมทำงาน มุมพักผ่อนและมุมสะสมของรักของหวงของตัวเอง ห้องของภัทรไม่ได้กว้างมากมาย เขาใช้เวลานานอยู่เหมือนกัน กว่าจะแบ่งสรรปันส่วนให้มันลงตัวเช่นนี้
หลังจากเก็บข้าวของและจัดที่นอนใหม่แล้ว เขาก็กวาดสายตารอบ ๆ ห้องอีกครั้ง เพื่อตรวจตราว่าตัวเองได้ทิ้งหลักฐานอะไรไว้อีกหรือเปล่า
ที่ภัทรต้องเก็บทุกอย่างไว้เช่นนี้ เพราะเขาไม่อยากให้คุณภาสกรรู้ความชอบของตัวเอง มันเป็นความชอบที่ค่อนข้างส่วนตัวในความคิดของภัทร ความชอบของใครของมันและเขาไม่อยากให้คุณภาสกรคิดไปต่าง ๆ นานา หลังจากเห็นความชอบส่วนตัว ดังนั้นภัทรควรตัดปัญหาตั้งแต่ต้นน่าจะดีกว่า ขนาดเจ้าโอ๊ต ภัทรยังไม่อยากให้มายุ่งเลย เมื่อมั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ทิ้งหลักฐานอะไรแล้ว ภัทรก็ลงไปเรียกคุณภาสกรให้ขึ้นมา
“ห้องผมมันอาจจะคับแคบไปหน่อยนะครับ” ภัทรออกตัว บอกคุณภาสกรให้เตรียมใจไว้ก่อน ห้องนอนของเขาคงไม่ได้กว้างขวางเทียบเท่าห้องที่คุณเขาเคยอยู่มาแน่ ๆ
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลยครับ ผมไม่ใช่คนติดหรูนะ” คุณภาสกรว่าพร้อมกับอมยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะเดินตามผู้เป็นเจ้าของบ้านเข้าไปในห้องนอนติด ๆ
ดวงตาคมกวาดสายตามองรอบ ๆ ห้องนอนขนาดน่ารักของธนภัทร ไม่ได้แสดงท่าทีอึดอัดหรือทำท่าจะอยู่ไม่ได้อย่างที่ภัทรกังวลเอาไว้ นั่นทำให้พนักงานตัวเล็กถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
“ห้องคุณไม่เห็นจะคับแคบเลยครับ ก็เหมาะสมกับขนาดตัวคุณนั่นแหละ”
“นี่คุณจะบอกว่าผมตัวเล็กเหรอครับ”
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แค่บอกว่าห้องนอนก็สมกับขนาดตัวคุณ”
“ก็ห้องนอนผมมันเล็ก”
“เอาเป็นว่าคุณจะเข้าใจยังไงก็ได้ที่จะไม่ทำให้คุณโกรธผม” คุณภาสกรว่าพร้อมเผยรอยยิ้มอีกครั้ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะถือวิสาสะนั่งตรงปลายเตียง
“เฮ้อ....แล้วนี่คุณจะอาบน้ำเลยไหมครับ” ภัทรเอ่ยถามอีกครั้ง
“ก็ว่าจะอาบเลยครับ ตอนนี้ผมเริ่มครั้นเนื้อครั้นตัวแล้ว”
“โอเคครับ ผมเตรียมของไว้ในห้องน้ำให้แล้วนะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวไปนอนห้องหลานก่อนนะครับ เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงผมต้องตื่นไปทำงานแล้ว” ธนภัทรว่าต่อ ทำท่าจะขอตัวออกจากห้องไป แต่ถูกคุณภาสกรรั้งเขาไว้ด้วยเสียงเสียก่อน
“อ้าว ผมก็นึกว่า....”
“นึกว่าอะไรครับ” ธนภัทรถามต่อพร้อมกับทำหน้างง
“ก็นึกว่าคืนนี้เราจะนอนด้วยกัน”
“โอ๊ต...โอ๊ตครับ เปิดประตูให้น้าหน่อย”
“......”
“โอ๊ตครับ.....”
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ธนภัทรไม่ว่าเปล่า แต่เคาะประตูพร้อมกับเรียกชื่อหลานไปด้วย หลังตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าคืนนี้เขาจะนอนห้องหลาน ส่วนห้องตัวเองก็ยกให้คุณภาสกรชั่วคราว ตอนนี้ความแรงของฝนก็ยังคงสม่ำเสมอ ไม่มีท่าทีจะหยุดตกง่าย ๆ มีบ้างที่ฟ้าร้อง แต่ก็ไม่ได้รุนแรงจนทำให้ภัทรรู้สึกกลัว
มือข้างหนึ่งกอดหมอนคู่ใจเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็เคาะประตูห้องหลานชายอย่างสม่ำเสมอ แต่ทั้งเรียกทั้งเคาะก็ไม่มีท่าทีว่าคนในห้องจะลุกมาเปิดประตูหรือขานรับกันเลยสักนิด ยิ่งฝนตกหนักแบบนี้ ยิ่งทำให้ไม่ได้ยินเสียงกันเข้าไปใหญ่
ภัทรถึงกับถอนหายใจออกมา ลังเลว่าควรไปนอนข้างล่างดีไหม เพราะนอนเพียงไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องลุกแล้ว ขณะที่ธนภัทรกำลังลังเลอยู่นั่น ประตูห้องเขาก็ถูกเปิดออกมาโดยคุณภาสกร
“ถ้าหลานคุณไม่เปิดห้องให้ ก็กลับมานอนห้องนี้สิครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมว่าจะไปนอนข้างล่างแล้ว”
“ผมจะปล่อยให้คุณไปนอนข้างล่างก็ได้ยังไง ถ้าไม่สะดวกใจที่จะนอนห้องเดียวกัน เดี๋ยวผมลงไปนอนข้างล่างแทนคุณเอง” คุณภาสกรว่า
“คุณเป็นแขกนะครับ” ธนภัทรแย้ง
“แต่คุณเป็นเจ้าของบ้าน”
“......”
“เอายังไงครับ” คุณภาสกรถามต่อ
“ถ้าคุณไม่ถือสาอะไร....งั้นเราก็นอนห้องเดียวกันก็ได้ครับ” ธนภัทรว่า ดูท่าทางแล้วคุณภาสกรยังไม่ปล่อยให้เขาไปนอนข้างล่างง่าย ๆ แน่
สุดท้ายเราก็เดินกลับมาห้องนอนอีกครั้ง ภัทรเดินไปวางหมอนไว้ที่เดิม ก่อนจะหอบผ้าเช็ดตัว ชุดนอนตัวเองเตรียมจะไปอาบน้ำ ส่วนคุณภาสกรก็นั่งรออยู่บนเตียง มันค่อนข้างเป็นเรื่องแปลกสำหรับเรา ต่างฝ่ายเหมือนยังอยู่ไม่ถูกที่ถูกทาง หลายครั้งที่ธนภัทรรู้สึกวางตัวไม่ถูก
- ผู้เขียน
