Chapter 2
2002 คำ
"พี่...เพิ่งกินข้าวนะคะ"
"คิดอะไร หื้ม?"
"ก็พี่..."
"วันนี้เหนื่อย 15 นาทีพอ"
หลังจากเข้าห้อง เสียงจังหวะสวาทก็เริ่มต้น กะตัญที่วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันจริง ก็ทำรักเมียสาวเพียงไม่นาน อีกทั้งเวลานี้ก็ดึกมากแล้ว เอแคลเองก็ไม่ยอมพักผ่อน ความเหนื่อยงานบวกกับเป็นห่วงเมียสาวก็ทำให้เซ็กส์ที่มีเวลาสั้นลง
เช้าที่บ้านปีกขวา
"จะไปไหนครับมาเฟีย"
กะตัญที่อาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะออกไปทำงานก็เอ่ยขึ้น เมื่อเห็นลูกชายทำท่าทางเหมือนกำลังจะไปปั่นจักรยาน เพราะใส่หมวกและอุปกรณ์เซฟตี้เข่าและแขน
"เฟียจะไปปั่นจักรยานกับเพื่อนครับ"
"ครับ? ที่ไหนครับ"
"อ่อ ลูกจะไปที่สวนตรงเลยบ้านเราไปนิดค่ะ เด็กๆในหมู่บ้านข้างๆมาเล่นกันเยอะ มีการ์ดไปด้วยค่ะพี่ไม่ต้องห่วง"
"เพื่อนเยอะมากเลยเหรอครับมาเฟีย"
"เยอะครับพ่อ เฟียมีเพื่อนหลายคนเลยครับ"
"จำที่พ่อสอนได้มั้ยครับ ต้องระวัง สังเกต ไม่เข้าใกล้คนที่ไม่คุ้นเคย"
"จำได้ครับพ่อ"
"เก่งมากครับ เดี๋ยววันนี้พ่อทำงานเสร็จ พ่อรีบกลับนะครับ พ่อมีของมาให้หนูด้วย"
"ของเล่นหรือเปล่าครับพ่อ เย้ๆ"
"เอาไว้เดี๋ยวพ่อกลับมาค่อยดูนะครับ ฟ่อด พ่อไปทำงานแล้วนะ" กะตัญเอ่ยพรางก้มลงหอมแก้มลูกชายแล้วหันไปหอมแก้มเมียสาว
"พี่ไปทำงานนะ"
"ระวังตัวนะคะ"
"ครับ"
กะตัญออกมาที่โกดังเพื่อทำงาน วันนี้เป็นอีกวันที่กะตัญขมวดคิ้วเมื่อมาถึงที่โกดัง รายงานจากบ่อนที่ชายแดนที่ซึ่งเขาให้แม่ยายของตัวเองไปอยู่ที่นั่น แม้จะเป็นแม่ยาย และแม่แท้ๆของเมียสาว แต่เพราะผู้หญิงคนนี้พยายามจะฆ่าเอแคลเมียสาวของเขาตั้งแต่เด็กแล้วทำไม่ได้ จึงทอดทิ้งเธอไว้กับยายและเมื่อกลับมาอีกครั้ง ก็พยายามทำร้ายเธอจนเธอเกือบตายอีกครั้ง แต่เพราะเอแคลขอชีวิตไว้ว่ายังไงก็เป็นแม่แท้ๆเธอ จึงทำให้กะตัญส่งเธอไปอยู่ที่บ่อนชายแดนให้ทำงานแลกเงินแลกที่พักอาศัย
"แม่คุณเอแคลก่อเรื่องอีกแล้วครับนาย"
"รอบนี้ก่อเรื่องอะไรอีก"
"ขโมยเงินแขกที่โต๊ะวีไอพีครับนาย"
"เท่าไหร่?"
"หกแสนกว่าบาทครับ"
"เฮ้อ หาเรื่องทุกวัน นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นแม่เมียกูนะ กูไม่เอาไว้ให้รำคาญใจแล้ว"
"ผมเข้าใจนายนะครับ แล้วแบบนี้ทำยังไงดีครับ"
"จัดการตามที่เคยทำ"
"อีกอย่างครับ พยายามจะหนี พยายามจะตัดสัญญานตามตัวทุกวันครับนาย"
"มึงจัดการด้วย"
แม่ของเอแคลที่ถูกส่งไปที่บ่อนนั้น เธอมีกำไลข้อเท้าติดตามตำแหน่งที่ตัวตลอดเวลา หากมันถูกถอดหรืออกนอกเขต จะส่งเสียงเตือนทันที และแม่ของเอแคลก็พยายามทุกวัน
"นายจะไม่เข้าโกดังแล้วเหรอครับตอนบ่าย"
"ไม่เข้าแล้ว กูจะไปดูของให้มาเฟีย"
"หลงลูกหนักมากช่วงนี้"
"เดี๋ยวกูจะให้แม่กูหาผัวให้ฝ้ายใหม่"
"โหนายครับ อย่าทำแบบนั้นซิครับ นั่นเมียผมนะครับ" ฝ้ายคือแม่บ้านที่ดูแลพาเพลินแม่ของกะตัญ ซึ่งตอนนี้ทั้งฝ้ายและลูกน้องคนสนิทของกะตัญได้แต่งงานกันเรียบร้อยเป็นข้อยกเว้นเพราะความช่วยเหลือของกะตัญแม้จะผิดกฏบ้าน
"เลิกกวนตีนกูแล้วไปทำงาน"
ห้างสรรพสินค้าXX
กะตัญที่วันนี้มาที่ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ใจกลางเมืองเพียงลำพัง เพื่อมารับตัวเลโก้รุ่นลิมิเตดที่สั่งพิเศษให้กับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอย่างมาเฟีย ตั้งแต่มีลูก กะตัญที่เคยทำแต่งาน ดูแต่เรื่องอาวุธปืน ตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นดูเรื่องของเล่นเด็กเพิ่มเข้าไปด้วย
"นี่ค่ะคุณกะตัญ ทั้งหมดสั่งครบเรียบร้อยค่ะ"
"ครับ"
กะตัญที่เดินถือของไปที่รถเพื่อจะกลับบ้าน เขามองของในมือแล้วอมยิ้มเมื่อจินตนาการว่าลูกชายตัวน้อยจะดีใจมากแค่ไหน
ในขณะที่กำลังขับรถกลับบ้านปีกขวา สายเรียกเข้าจากเอแคลก็ดังขึ้น กะตัญกดยิ้มก่อนจะรับสาย
(แคล คิด...)
(พี่คะ!!! ฮึก ช่วยลูกด้วย ช่วยมาเฟียด้วย)
(เกิดอะไรขึ้นแคล ลูกเป็นอะไร!)
(ละ..ลูกออกไปปั่นจักรยานค่ะ มีคนจับตัวลูกไป ยิงการ์ดไปสองคน พี่รีบมาชะ..ช่วยลูกที)
(ว่าไงนะ!!!)
กะตัญขับรถด้วยความเร็วเต็มพิกัด เมื่อสิ่งที่ได้ยินจากเมียสาวทั้งน้ำเสียงสะอึกสะอื้นคืออันตรายของลูกชาย มือหน้ากำพวงมาลัยรถเต็มแรง ดวงตานิ่งราวกับยามรัติการตอนนี้มันมีแต่ไฟนรกด้านใน เมื่อเสือดุร้ายถูกคนบุกเข้าถ้ำเสือไปขโมยลูก เมื่องูเห่าที่มีผิดร้ายถูกล้วงคอ ไฟนรกที่ลุกโชนพร้อมเผาไหม้ใครก็ตามที่ทำแบบนั้น กะตัญจะไม่ปล่อยเอาไว้แน่
บ้านปีกขวา
"แคล!"
"พี่คะ ฮึก!"
กะตัญดวงตาที่มีแต่ความดุร้าย ไหววูบเมื่อรับรองเท้าคู่เล็กของมาเฟียลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่ตกไว้ในที่เกิดเหตุ มันมีคราบเลือดเปรอะเปื้อนอีกด้วย มือเขาเริ่มสั่นเทาก่อนจะเอ่ยขึ้น
"ใครก็ตามที่มันทำร้ายลูกเรา พี่จะไม่ปล่อยมันไว้แน่!!"
"ลูกจะเป็นอะไรมั้ยคะ ฮึก แคลเป็นห่วงลูก"
"พี่จะไม่ยอมให้ลูกเราเป็นอะไรแน่"
กะตัญที่วางรองเท้าคู่เล็กของลูกลง ก่อนเรียกประชุมลูกน้องอย่างเร่งด่วน หาตัวคนทำ แรงจูงใจและเวลาที่หายไป
"ภาพกล้องวงจรปิดมา! ใครอยู่กับลูกกูเป็นคนสุดท้าย!" กะตัญที่ยืนหัวโต๊ะพร้อมทีมลูกน้องฝีมือดีที่สุดของบ้านกำลังหาข้อมูล
"การ์ดเราถูกยิงตายสองคนครับนาย เลือดที่รองเท้าคุณหนูดูจากกล้องแล้วน่าจะเป็นเลือดของการ์ดที่อุ้มคุณหนูหลบครับ คุณหนูน่าจะยังปลอดภับครับนาย"
"แล้วยังไงอีก!"
"รถที่จับตัวคุณหนูมุ่งหน้าออกนอกเมือง ตอนนี้ผมไล่ตามกล้องแล้วครับ นี่คือพิกัดสุดท้ายที่รถจอด ตอนนี้กำลังตามต่อครับ คุณหนูถูกจบตัวไปเมื่อ40นาทีที่แล้วครับนาย"
"เตรียมให้พร้อม กูจะออกไปตามล่ามัน! ลูกกูถูกจับตัวไป40นาที ทำไมไม่มีใครรายงานกู!! ทำไมเป็นเมียกูที่รู้ทีหลังพวกมึงเป็นคนโทรมา!!"
กะตัญที่มีแต่ความโหดร้ายในทุกท่วงท่า เขาพร้อมจะฆ่าทุกคนที่ขวางหน้า หากมันทำให้ลูกของเขาอันตราย
"ไอ้ตัญ ได้ตัวคนจับหลานกูไปหรือยัง!" เสียงดินแดนผู้เป็นพ่อและปู่ของเด็กน้อยที่ร้อนใจเมื่อหลานชายหัวแก้วหัวแหวนหายไป
"ผมกำลังตามล่ามันครับ!! สาบาน ถ้าลูกผมเจ็บแม้แต่ปลายนิ้ว พวกมันต้องชดใช้อย่างสาสมทุกคน!"
"พี่คะ..."
"แคลรออยู่นี่ พี่จะไปพาลูกกลับมา ต่อให้ต้องแลกกับอะไร พี่ก็จะพาลูกกลับมาอย่างปลอดภัยให้ได้"
กะตัญที่ขับรถนำหน้าลูกน้องไป เมื่อจุดที่บ่งบอกว่าลูกชายของเขาถูกลักพาตัวกำลังมุ่งหน้าไป กะตัญที่ประมวลผลสิ่งที่เคยคุยกับลูกค้าประจำที่ลูกสาวเพิ่งถูกจับตัวไปทำร้าย ก็ยิ่งโมโหหนัก เขาไม่น่าชะล่าใจเลยจริงๆ
จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น กะตัญที่ขับรถมือนึง อีกมือรับสาย ก็ต้องขมวดคิ้วอย่างโมโห เมื่อมันไม่มีเบอร์ที่โชว์การโทร
(มึงหาลูกมึงอยู่ซินะ)
(มึงเป็นใคร!)
(กูเป็นมครก็ช่าง แต่มึงมีเวลาไม่นานก่อนลูกมึงจะถูกส่งไปหายมบาล)
(ต้องการอะไร!)
(ชีวิตมึง!)
สายถูกตัด ก่อนที่กะตัญจะให้ลูกน้องตรวจสอบสายที่โทรเข้า เขารู้ดีว่าต้องเป็นคนไม่ไกลตัวนักที่จะทำแบบนี้ รู้เวลา รู้ช่องทาง มันจะดูเป็นการจงใจให้รู้หรือเป็นกับดัก
(นายครับ รถมุ่งหน้าไประยองครับ)
(ส่งตำแหน่งมา!)
(พบพิรุธบางอย่างด้วยครับนาย จากสัญญานโทรศัพท์ มันจับไม่ได้ว่าโทรมาจากไหน เสียงปลายสายก็เป็นเสียงแปลงAiมา คนๆนี้ต้องเชี่ยวชาญเรื่องไอทีมากด้วยครับ)
(ไม่ว่ามันจะเป็นใคร หามันมาให้กู!)
กะตัญที่ขับรถตามสัญญานของคนที่พาตัวลูกชายของตัวเองอย่างมาเฟียไป เมื่อเขานึกว่าลูกน้อยจะกลัวมากแค่ไหน แม้จะเป็นเด็กผู้ชายที่โตและถูกปลูกฝังมาในครอบครัวมาเฟียก็ตาม แต่ยังไงก็ยังเป็นเพียงเด็กน้อยอายุไม่กี่ขวบเท่านั้น
"รอพ่อก่อนนะครับมาเฟีย พ่อกำลังรีบไปช่วย"
ลูกน้องที่ขับรถตามกะตัญมาแทบจะตามไม่ทัน เมื่อเจ้านายหนุ่มขับรถไวและทักษะการขับที่มีมากกว่าบอดี้การ์ดแบบพวกเขามากนัก อีกทั้งหากไปไม่ทันได้มีชะตาขาดกันบ้าง ทำให้ทุกคนเร่งตามและทำงานหาตำแหน่งของเจ้านายตัวน้อยของบ้านไปด้วยในขณะที่เดินทาง
กะตัญขับตามมาจนถึงโรงงานล้างแห่งนึง ซึ่งเหมือนกับว่ากำลังมีการปรับปรุงเพื่อจะกลับมาเปิดใหม่ แต่ที่นี่ไม่มีคนแม้แต่คนเดียว มีเพียง กองหิน หองทราย เครื่องมือช่างจำนวนมากอยู่เท่านั้น
"นายครับ"
"ไม่ถูก มันจะง่ายเกินไป"
"ครับ? นายคิดว่าเป็นกับดักเหรอครับ"
"ไม่ใช่กับดัก แต่มันล่อเรามาผิดทาง!!"
กะตัญที่คำนวนว่าตอนที่เริ่มเดินทาง รถที่จับตัวมาเฟียไปแวะปั้มน้ำมัน อาจมีการสับเปลี่ยนกันที่นั่น เขาเดินเข้าไปสำรวจในโรงงาน พบรถจอดคันนึงจริง และยังเจอชายคนนึงซึ่งน่าจะเป็นคนที่ขับรถคันนี้มา เขากำลังนั่งนับเงินอยู่โดยที่ไม่ได้สนใจว่ามีใครแอบเฝ้ามอง
กะตัญยกสัญญานมือให้ลูกน้องกระจายกันออกไปปิดล้อมบริเวณโดยรอบ ก่อนที่เขาจะแสดงตัวเดินนิ่งๆเข้าไป แม้รู้ว่ายคนดังกล่าวมีปืนวางอยู่ไม่ห่าง
"มึงเป็นใครวะ!!!" ชายคนดังกล่าวยกปืนขึ้นทั้งที่มือสั่นเมื่อเห็นร่างอันแข็งแกร่งพร้อมความดุดันของกะตัญ
"กูเป็นใคร จะบอกว่าไม่รู้?"
"อย่าเข้ามานะเว้ย กูยิงจริงๆ"
"ลูกชายกูอยู่ที่ไหน!!"
"กูไม่บอก!!!"
"ไม่บอก อ่า แสดงว่ามึงอยากตายเต็มที่ซินะ"
"อย่าเข้ามา!!"
กะตัญเดินตรงเข้าไปก่อนคว้าปืนนิ่งๆจากด้านหน้าแล้วปลดมันทำให้ชายคนนั้นลั่นไกลปืนยังไงปืนก็ไม่ทำงาน เขาไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคือเจ้าพ่อค้าอาวุธรายใหญ่และชำนาญเรื่องปืนแค่ไหน รอยยิ้มเย็นเยือกของกะตัญเผยขึ้น ก่อนจะกระชากปืนออกจากมือชายคนดังกล่าวพร้อมปลดมันออเป็นชิ้นๆแล้วใช้ชิ้นส่วนสุดท้ายฟาดเข้าหน้าชายคนนั้นจนล้มลงกับพื้นรเลือดกลบใบหน้า
"กูจะบอกมึงให้ สิ่งเดียวที่มึงทำพลาดบนโฃกใบนี้ คือมีส่วนเกี่ยวข้องที่ทำร้ายลูกชายกู"
กะตัญซัดหมัดเต็มที่ซ้อมชายคนนั้นเต็มแรงจนชายคนดังกล่าวนอนสำลักเลือด กะตัญที่ไม่ได้มีทีท่าว่าจะปราณีแม้แต่น้อยก็เอ่ยขึ้น
"ถ้ามึงไม่ตอบคำถามกู กูจะยัดกระสุนเข้าร่างกายมึงทีละลูก"
"อึก"
"ลูกกูอยู่ไหน!"
"กู..อึก ไม่รู้"
- ผู้เขียน
