กลรักร้าย เจ้านายมาเฟีย S2 Love Beginning S2

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติสิขสิทธิ์ปี พ.ศ.2537 ไม่อนุญาตให้คัดลอก ทำซ้ำ ตัดแปลง เผยแพร่ ส่วนใดส่วนหนึ่งของนิยายต้นฉบับนี้ โดยไม่ใด้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากเจ้าของลิขสิทธิ์ ซึ่งเป็นของ นามปากกา MaNIE-STORY หากพบการละเมิดลิขสิทธิ์ จะดำเนินคดีตามกฎหมายทันที Writer : MaNIE-STORY Illust : Frerozy บ้านปีกขวา ชีวิตของมาเฟียหนุ่มที่เคยดุดัน ทรงอิทธิพล ชีวิตหลังจากมีครอบครัวและมีลูกชายตัวน้อย อย่าง มาเฟีย เพิ่มเข้ามาในชีวิต จากคนที่เคยทำงานตลอด 365 วันไม่เคยหยุด ไปทำงานแต่เช้ามืดและกลับดึกเกือบทุกวัน ไม่เคยต้องมีห่วงคล้องคอ ในการทำงานแต่ละวัน แต่หลังจากที่ชีวิต มีความรักและได้อยู่ด้วยกัน โดยที่หลานสาวของหัวหน้าแม่บ้านซึ่งเป็นแม่นมของเขาและหรรษาน้องสาวฝาแฝด ซึ่งเข้ามาในบ้านดินแดนตั้งแต่เธอ 3 ขวบ ตั้งแต่วันนั้น เธอคนนี้ก็กุมหัวใจของเขาเรื่อยมา แม้ว่าการมีลูก มีครอบครัว จะทำให้กะตัญอ่อนโยนมากขึ้นก็ตาม แต่ความดุดันยังคงมีอยู่ นั่นมันส่งต่อไปหา มาเฟีย ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่ถอดแบบผู้เป็นพ่อมา 100% แต่เพราะความเป็นลูกชายคนโต ความเป็นพี่ชาย ทำให้ความแข็งกร้าวของกะตัญ ยังคงมีอยู่ในตัวค่อนข้างมาก ย้อนกลับไปงานวันเกิดดินแดนผู้เป็นพ่อ กะตัญในวัยไฮสคูล ที่เตรียมตัวเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศพร้อมกับน้องสาวฝาแฝดอย่างหรรษา ในวันนี้ที่เป็นวันเกิดของดินแดนผู้เป็นพ่อ คือวันก่อนเดินทางไปเรียนต่อไม่ถึง 1 เดือน "พ่อครับ เห็นน้องมั้ยครับ" "หรรษาเหรอ เหมือนเห็นเดินไปที่พักแม่บ้านนะ หาน้องทำไม" "ผมแค่ไม่เห็นน้องเฉยๆครับ" "หวงน้องให้มันน้อยลงหน่อย น้องมึงอายุห่างจากมึงแค่ 3 นาทีนะ" "ไม่โตหรอกครับ น้องผมยังเด็กอยู่ครับพ่อ ห่างแค่ 3 นาที แต่ทุกวันนี้เหมือนห่างกัน 3 ปีเลยครับ ดื้อมาก" "น้องมึงโตแล้วไม่ใช่เด็กๆ ปล่อยๆบ้างๆ อีกอย่างลูกสาวกูเป็นเด็กร่าเริง ไม่ใช่ดื้อ" "พ่อก็เข้าข้างน้องตลอดครับ" "ทำอย่างกับมึงไม่เข้าข้างน้อง? น้องฟาดจนหัวแตกยังไม่ดุน้องสักคำ" "ผมไปดูน้องดีกว่าครับ อยู่ต่อพ่อแซะผมอีกแล้ว" หลังจากเดินมายังที่พักของบอดี้การ์ดและแม่บ้าน กะตัญพบว่าหรรษามาหาเอแคล ที่ตอนนี้อยู่ในวัยปฐมปลาย เธอและเขาอายุห่างกันพอสมควร ตอนนี้ทั้งคู่กำลังนอนดูแล็ปท็อปที่มีจอแสดงภาพบางอย่าง มาเฟียหนุ่มเคาะประตูเบาๆก่อนยืนกอดอกมอง นั่นทำให้เอแคลสะดุ้งสุดตัวแล้วรีบยืนขึ้นก้มหน้าอย่างไว "ทำอะไรกันอยู่ครับ" "เฮียอ่าาา น้องตกใจหมดค่ะ" "หนูทำอะไรหรรษา" "กำลังดูเสื้อผ้ากับน้องค่ะ เฮียมาทำไมคะ คุณพ่อจะเป่าเค้กแล้วเหรอคะ" "ยังครับ เฮียเดินมาดูว่าหายไปไหน" "หนูไมไ่ด้ไปดื้อที่ไหนสักหน่อย เนอะเอแคลเนอะ" "จริงเหรอเอแคล" "ค่ะ..ค่ะ" "เฮียย อย่าทำเสียงดุ" "เฮ้อ ทำอะไรน้องสาวก็ว่าผิดไปหมดเลยครับ" "ก็เฮียดุนี่คะ" "หนูไปเปลี่ยนชุดได้แล้วครับ เฮียว่าไม่นานคุณพ่อจะเป่าเค้กแล้วครับ ลุงจักรมาแล้วด้วย" "โอเคค่ะ แคล ดูไปก่อนนะ เดี๋ยวเลิกงานวันเกิดแล้วพี่มาหาใหม่" หลังจากหรรษาเดินออกไป เอแคลยังคงยืนก้มหน้าไม่ยอมมองหน้ากะตัญเพราะความกลัว แต่กะตัญกลับกดยิ้มก่อนเดินออกไป กระทั่งจบงานวันเกิดของดินแดน เพราะเธอยังเด็กจึงกลับมาที่ห้องพักก่อน แต่เพราะยั่งดูชุดที่หรรษาเพลินจนเผลอหลับไม่รู้ตัว ขาแกร่งของกะตัญเดินก้าวเข้ามาที่ห้องพักของเอแคลที่ไม่ได้ปิดประตู เขายืนมองเอแคลที่หลับนิ่งๆ ก่อนจะเอ่ยบางอย่างขึ้นในลำคอ "ฉันต้องไปเรียนต่อนาน มัดจำไว้ก่อนแล้วกัน" ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงจุ๊บเข้าที่ปากของหญิงสาวเบาๆก่อนผละออก ไม่นานเขาก็เดินออกไป เอแคลที่กึ่งหลับกึ่งตื่นค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น เพราะกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยและมีเพียงคนเดียวที่ใช้ ทำให้เธอรู้ว่าใครที่เดินเข้ามา "มะ..เมื่อกี้ จูบเหรอ..." กลับมาปัจจุบัน บ้านปีกขวา หน้าบ้านปีกขวาในเช้านี้ ซึ่งกะตัญผู้เป็นเจ้านายหนุ่มกำลังประชุมลูกน้องที่จะไปส่งของในวันนี้ด้วยบรรยากาศตึงเครียด "ลูกค้าคนนี้ กูไม่ต้องการให้มีอะไรผิดพลาด เข้าใจมั้ย" "ครับนาย" "สถานที่ค่อนข้างสับซ้อน ทำตามแผนที่วางไว้ เข้าใจมั้ย!" "ครับนาย!" บรรยากาศการประชุมงานที่ตรึงเครียด จู่ๆกลับกลายเป็นบรรยากาศสบายๆเมื่อเสียงน้อยๆของเจ้านายน้อยบ้านปีกขวาดังขึ้น "คุณพ่อคร้าบบบบ" "ตื่นเช้าจังเลยครับ ฟ่อดด" มาเฟียที่วิ่งเตาะแตะมาหาผู้เป็นพ่อทำเอาลูกน้องที่กำลังประชุมด้วยถึงกับได้ผ่อนคลาย มีสีหน้าที่โล่งอกไปตามๆกัน "เฟียจะมาหาพ่อครับ" "พ่อประชุมกับลุงการ์ดอยู่ มาเฟียรอพ่อก่อนนะครับ" "ได้ครับ" "เอาล่ะ งานที่คุยไป หวังว่าทุกคนจะเข้าใจขั้นตอน ไม่มีอะไรผิดพลาด เข้าใจมั้ย!" กะตัญเอ่ยสั่งงานทั้งที่แขนยังคงอุ้มลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอย่างมาเฟียเอาไว้บนอก แถมมาเฟียน้อยยังทำท่าทางตามแบบผู้เป็นพ่อไม่มีผิด "ล้อเลียนพ่อเหรอเจ้าตัวแสบ" "คิกๆ ลุงการ์ดห้ามทำพลาดนะ ไม่งั้นเฟียจะจัดการโทษสูงสุดเลย" "คร้าบบบคุณหนูมาเฟีย" จากบรรยากาศตึงเครียด สู่ความน่ารักของเจ้านายน้อยของบ้าน กะตัญกดยิ้มอย่างที่ลูกน้องไม่เคยเห็นมาก่อนในตอนก่อนมีครอบครัว "เอาล่ะ แยกย้าย ส่งรายงานให้กูด้วย" "ครับนาย" กะตัญเดินอุ้มลูกชายกลับเข้าบ้าน ก่อนจะเจอเมียสาวอย่างเอแคลที่ช่วงนี้ดูมีน้ำมีนวลมากเป็นพิเศษกำลังจัดโต๊ะอาหารให้ในมื้อเช้านี้ "แคล" "อ้าว ไปอ้อนอะไรคุณพ่อคะมาเฟีย" "เฟียแค่ไปหาพ่อครับแม่แคล" "ลูกไปกวนพี่หรือเปล่าคะ เมื่อกี้ลูกยังเล่นอยู่ตรงนี้ แคลก็ไม่ทันมองเลยค่ะ" "ไม่กวนหรอก พี่สั่งงานเสร็จพอดี" "นั่งก่อนค่ะ แคลจัดโต๊ะอาหารให้เสร็จพอดีค่ะ" "เฟียอยากกินแตงโมครับ" "กินข้าวก่อนนะครับ แล้วค่อยกินแตงโมนะ แม่แกะเม็ดมันออกให้หมดแล้วค่ะ"เอแคลเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน เธอทำหน้าที่ภรรยาและแม่ได้ไม่มีที่ติเลยสักนิด "เย้ๆ" "หนูนั่งเถอะแคล ให้แม่บ้านทำต่อ" "เอ่อ..ค่ะ แคลก็ก็ลืมตัว" "คุณนายเอแคลครับ ลูกชายโตขนาดนี้แล้ว หนูชินได้แล้วนะ" "ค่ะ แคลจะพยายาม" "เดี๋ยววันนี้พี่มีงาน อาจจะไม่ได้กลับมากินมื้อเย็นกับหนูนะ น่าจะกลับดึก นอนก่อนไม่ต้องรอพี่นะ" "อันตรายมั้ยคะงานวันนี้" เอแคลมักจะถามกะตัญเสมอเวลาที่จะออกไปทำงาน ว่างานเขาวันนี้อันตรายหรือไม่ "ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่จะรีบกลับ" "ค่ะ ระวังตัวนะคะ" หลังจากจบมื้อเช้า มาเฟียหนุ่มก็ขับรถออกจากบ้านปีกขวาเข้าไปที่โกดัง และแน่นอนว่าเมื่อไปถึง เขามีงานที่ต้องสะสางไม่น้อย เมื่อจู่ๆลูกน้องที่ดูแลบนเรือส่งสินค้าก็มารายงาน เรื่องของฝันที่ก่อเรื่องไม่ซ้ำแต่ละวันในขณะที่ทำงานอยู่บนเรือมาหลายปี วันนี้เรือลำนี้กลับมาเทียบท่าที่ไทยเพื่อส่งสินค้าล็อตใหญ่ ทำให้กะตัญต้องเข้าไปจัดการด้วยตนเอง ท่าเรือ ขาแกร่งก้าวเดินขึ้นเรือสินค้าของครอบครัวลำใหญ่โดยที่มีลูกน้องเดินตามไปไม่ห่างหลายคน ก่อนจะเจอเข้ากับฝันที่ตอนนี้ไม่หลงเหลือสภาพเดิมที่เคยมีสีหน้าเย่อหยิ่งและสดใส "คะ..คุณกะตัญ ปล่อยฝันไปเถอะค่ะ ฮึก ฝันทรมานมากเลย" ฝันที่วิ่งเข้ามากอดขากะตัญที่เพิ่งเดินเข้ามา "ถ้าเธอทำตัวดีไม่ก่อเรื่อง ฉันก็จะคิดดูใหม่เรื่องปล่อยเธอไป" "ฝะ..ฝันจะทำตัวดี ฝันจะไม่ก่อเรื่อง ฮึก ขอร้อง บอกให้พวกเขาหยุดทำฝันสักที" สิ่งที่เธอพูด คือการที่เธอต้องมีเซ็กส์กับลูกน้องบนเรือทุกวัน บางวันหลายต่อหลายคน จนเธอแทบไม่ได้พักผ่อนตลอดหลายปีมานี้ สิ่งที่เธอทำกับเอแคล ตอนนี้กำลังถูกกะตัญลงโทษอย่างสาสม ฝันที่ถูกมีเซ็กส์แทบจะทุกที่ของเรือ เมื่อเธอเดินไปที่ไหนก็มักจะถูกลากไปมีเซ็กส์อยู่เป็นประจำ เพราะบนเรือสินค้าแห่งนี้ การออกทะเลเป็นเวลานานหลายเดือน ทำให้ผู้ชายบนเรือควรต้องมีที่ปลดปล่อย อีกทั้งฝันยังสาวและหน้าตาดีพอสมควร เธอจึงเป็นเหมือนดาวยั่วสวาทของเรือลำนี้ "ฉันเตือนเธอไว้อย่าง! ถ้าเธอยังก่อเรื่องไม่หยุด ฉันจะให้พวกนั้นจัดการเธอซะ!!" กะตัญที่บีบใบหน้าของฝันเต็มแรงเมื่อเขาเอ่ยประโยคที่เธอรู้ดี เพราะเธอมักจะก่อเรื่อง หาทางหนีบ้าง ก่อเหตุวุ่นวายบ้าง ล่าสุดก่อนเรือเทียบท่า เธอจุดไฟเผาตู้สินค้าแต่โชคดีที่มีคนเห็นก่อนที่ไฟจะลุกลาม "ฝะ..ฝัน" "อย่าหาว่าฉันไม่เตือนเธอ!!!" ฝันที่มีสีหน้าหวาดกลัวสุดขีด กะตัญยังคงเป็นบุคคลที่หน้ากลัวเสมอไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน มาเฟียที่ทรงอิทธิพล รูปหล่อ แต่เรื่องความโหดร้ายไม่เป็นสองรองใครเช่นกัน "ฮึก ฝัน..ฝันทนไม่ไหว" "ตอนเธอทำร้ายเอแคลไม่เห็นเธอจะกลัวอะไรนี่ มาตอนนี้กลัวคงสายไปหน่อย ฉันเป็นคนที่พูดจริงทำจริง!" "ฝะ..ฝันผิดไปแล้ว ฝันยังเด็ก คิดอะไรไปไม่ทันคิด ปล่อยฝันไปเถอะนะคุณกะตัญ" "เรื่องนี้ฉันบอกแล้วไว้ฉันจะคิดดูอีกที" กะตัญเดินออกจากตรงนั้นด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง เยือกเย็น มีแต่ความน่ากลัวเต็มที่ ฝันที่ถูกพาตัวกลับเข้าไปด้านในเรือพร้อมเสียงร้องอย่างน่าเวทนา ไม่นานนักกะตัญก็เดินมาพบลูกค้าที่นัดกันมารับสินค้าที่ท่าเรือแห่งนี้เช่นกัน "ไม่เจอกันนานนะครับคุณกะตัญ" "ครับ สินค้าตรวจดูหรือยังครับ" "ตรวจแล้วครับ ไร้ที่ติมาก ไม่เคยผิดหวังเลยที่ทำธึรกิจกับบ้านปีกขวา" "ผมไม่เคยปล่อยให้ลูกค้าได้ของไม่มีคุณภาพอยู่แล้วครับไม่ต้องห่วง" "ได้ข่าวว่าแต่งงานแล้วเหรอครับ" "ครับ เลยไม่ค่อยได้มาเองครับ" "มีลูกมั้ยครับ" "ครับ มีคนนึงครับตอนนี้" "ยินดีด้วยนะครับ ผมเองก็มีลูกสาวครับ ตั้งแต่มีแกชีวิตผมมีความสุขขึ้นเยอะ เลยไม่ค่อยได้มาติดต่องานเองเหมือนกันครับ" "ยินดีด้วยเช่นกันครับ" "ลูกสาวผมเกิดเรื่องเมื่อเดือนที่แล้ว ธุรกิจผมมันเป็นตัวทำให้ลูกสาวผมเป็นเป้า" "เกิดอะไรขึ้นครับ" "ลูกสาวผมถูกลักพาตัวไปจากพี่เลี้ยงที่พาไปปั่นจักรยานในหมู่บ้าน กว่าจะตามเจอ ถูกทำร้ายเจ็บหนักครับ ผมตามไปฆ่าล้างบางพวกมัน เลยเพิ่งมีโอกาศมาติดต่องานเองนี่ครับเพิ่งว่าง" "อ่อ ไอ้พวกนี้ถอนโคนไม่ตัดราก มันจะมีโอกาศงอกขึ้นมาใหม่ เพราะฉะนั้นต้องตัดราก ถอนโคนให้สิ้น" การส่งสินค้ารอบนี้ใช้เวลานานเพราะเป็นสินค้าล็อตใหญ่มาก และค่อนข้างต้องใช้ความระมัดระวัง มาเฟียหนุ่มที่ขับรถคุ้มกันของให้กับลูกค้าพร้อมลูกน้องอีกกว่าสิบชีวิต ขบวนรถเทเลอร์มากถึง6คันที่วิ่งตามลำเลียงสินค้าจากท่าเรือไปยังคลังของลูกค้า ค่อนข้างเป็นจุดส้นใจเป็นพิเศษ ทำให้กะตัญต้องเป็นคนลงมือมาด้วยตัวเองในวันนี้ เส้นทางจากท่าเรือมุ่งหน้าออกจากกรุงเทพไปทางจังหวัดชายทะเลซึ่งไม่ห่างจากกรุงเทพมากนัก กะตัญที่ขับรถตามหลังเป็นคันสุดท้าย เพราะหากเกิดเรื่องจะไม่เกิดตรงจากด้านหน้า แต่จะเกิดจากคันสุดท้ายก่อนเสมอ และเป็นไปตามคาด มีรถขับตามมาในระยะประชิด กระตัญที่ขับรถคันสุดท้ายมีสายตาเรียบนิ่งไม่แม้แต่จะตกใจ เขาลดความเร็วลงจนสุด ปล่อยให้รถที่ขับตามมานำหน้าไปยังรถเทเลอร์คันสุดท้าย ก่อนจะเร่งเครื่องขับตามไปจนจ่อไปติดหลังรถอีกสองคัน "หึ!" ปืนรุ่นใหม่ล่าสุดที่ไฮเทคจนมีแค่ไม่กี่กระบอกในประเทศถูกยกขึ้นก่อนกระจกรถจะเลื่อนลง ปืนกระบอกหรูถูกยื่นออกนอกรถ ก่อนจะนิ่งเพื่อล็อกเป้า อีกมือยังคงจับบังคับพวงมาลัยเพื่อคุมรถ กระสุนถูกสาดใส่รถคันข้างหน้าจนหมดแม็ค พาเอารถหักลงข้างทาง กะตัญที่เคยชินกับสิ่งเหล่านี้ก็ได้แต่กระตุกยิ้ม เมื่อที่นี่เหมาะที่จะลงมือเพราะห่างไกลจากบ้านเรือน (จัดการเคลียร์ซะ แล้วหามาว่าใครส่งมันมา) (ครับนาย) กระทั่งตกดึกคืนนั้น กะตัญที่ขับรถกลับมาจอดที่บ้านปีกขวา ก่อนขาแกร่งจะก้าวเดินเพื่อเข้าบ้านหลังจากไปทำงานมาตลอดทั้งวัน แต่เมื่อมาถึงทางเข้าบ้าน ขาแกร่งกลับชะงัก เมื่อเห็นหญิงสาวตัวเล็กในชุดนอนยาวสีขาวกำลังเดินกอดอกไปมาที่หน้าบ้าน พาให้นุกถึงวันเก่าๆที่เริ่มรักกัน เขาแอบพาเอแคลเข้ามานอนที่บ้านปีกขวา และสัญญากับเธอทุกวันว่าจะรีบกลับ แต่แล้ววันไหนที่กลับดึก เอแคลมักจะมานั่งรอเขาที่ตรงนี้จนกว่าเขาจะกลับอยู่เป็นประจำ "แคล" "พี่คะ..." "ทำไมไม่นอน มายืนตากยุงทำไมตรงนี้ครับ" กะตัญเอ่ยในขณะที่กอดเอแคลที่วิ่งเข้ามาซุกอก เขามีแต่รอยยิ้มอ่อนโยนให้กับเธอ ซึ่งต่างจากกะตัญสุดโหดเมื่อช่วงกลางวันโดยสิ้นเชิง "ทำไมพี่กลับช้าคะ บาดเจ็บมาหรือเปล่า" "พี่ไม่เป็นอะไร ดูซิ ไม่ได้บาดเจ็บ กลับมาครบทุกชิ้นส่วน" "พี่ยังจะมาล้อเล่นอีก วันนี้แคลใจคอไม่ดีเลยค่ะ เป็นห่วงพี่" "พี่ไม่เป็นอะไรครับ ไม่ต้องห่วง เข้าบ้านเถอะ ยุงเยอะ" "พี่หิวมั้ยคะ เดี๋ยวแคลไปเเตรียมให้" "จะว่าไปก็หิวนิดๆนะ กินอะไรสักหย่อยก็ดีครับ วันนี้ไม่ได้กินอะไรเลยยุ่งทั้งวัน" "พี่ไปอาบน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวแคลไปเตรียมให้ค่ะ" "ครับ" กะตัญเดินเข้าบ้านมาในขณะที่เอแคลเดินไปที่ครัวของบ้านหลังใหญ่ แต่กะตัญกลับยังไม่ได้เข้าห้องนอนของตัวเอง แต่แวะห้องนอนของลูกชายอย่างมาเฟียก่อน มาเฟียหนุ่มที่นั่งมองลูกที่กำลังหลับสนิท ใบหน้าไร้เดียงสานั่นถอดแบบเขามาไม่มีผิด มันทำให้กะตัญกังวลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อนึกถึงเรื่องของลูกค้าที่เล่าให้ฟังว่าลูกสาวถูกทำร้ายจากอริที่ทำธุรกิจ "พ่ออยู่ จะไม่ให้ใครทำอะไรหนูแน่นอน" หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในเวลาดึกดื่นที่เพิ่งกลับมาจากทำงาน กะตัญกินข้าวผัดง่ายๆที่เมียสาวอย่างเอแคลทำให้ เอแคลเองก็ไม่ได้ไปนอนก่อนแต่อย่างใด ยังคงนั่งรอกะตัญกินข้าวอยู่ไม่ห่าง "หนูไปนอนก่อนก็ได้แคล" "แคลรอพี่ก่อนค่ะ" "กลางวันเลี้ยงลูกเหนื่อยมาทั้งวัน ทำไมไม่นอนก่อนพี่ล่ะ" "อยากนอนพร้อมพี่ค่ะ" "โอเค เดี๋ยวเราไปนอนกัน อิ่มแล้ว" เอแคลที่ลืมตัวทำทุกอย่างเหมือนกับตอนที่เธอเป็นสาวใช้ในบ้านปีกขวา ทำเอามาเฟียหนุ่มกดอมยิ้มแล้วต้องรีบเดินไปอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าสาว เพราะเอแคลกำลังจะเก็บจานกลับครัว ซึ่งเวลานี้มีแม่บ้านเวรที่สามารถทำได้ "คะ!" "แม่บ้านเวรดึกก็มี หนูไปนอนกับพี่ได้แล้วแคล" "พี่คะ.." แรงจูบที่กดลงมาจากใบหน้าหล่อเหลาของกะตัญในขณะที่เอแคลยังถูกอุ้ม เธอกอดคอเขาพรางจูบตอบ เมื่อกะตัญไม่เคยทำให้เธอสงบได้นานเลย แรงจูบของเขาทำให้เธอเคริ้มฝัน