ตอนที่10
1174 คำ
วันนี้เมยาวีมาเรียนตามปกติ แต่เธอรีบออกมาก่อนเวลา เพราะเกรงว่าจะโดนดักรอมาส่งเหมือนผู้ปกครองอีก
“เมย์...”
มารผจญมารอแต่เช้า เมยาวีกรอกตามองบน เมื่อเห็นพลอยชมพูมายืนดักรอ
“มีอะไร?”
เธอถามกลับเสียงห้วน ไม่เหลือความอ่อนโยนให้เพื่อนที่เคยหักหลัง
““เราขอโทษ... เรื่องทั้งหมดที่เราทำไป เราแค่... แค่อิจฉาเธอ เราโพสต์ขอโทษเธอในไอจีแล้วนะ”
พลอยชมพูพูดเสียงอ่อย แล้วรีบชูหน้าจอโทรศัพท์ให้เมยาวีดู เป็นโพสต์ขอโทษยาวเหยียดที่ทำให้เมยาวีแปลกใจจริง ๆ
“เธอทำแบบนี้ทำไม?” เมยาวีถามอย่างไม่ค่อยไว้ใจนัก
“ฉันแค่รู้สึกผิด... ฉันไม่อยากเลิกเป็นเพื่อนกับเธอนะ” สีหน้าของพลอยชมพูเว้าวอนมาก มากจนความใจอ่อนของเมยาวีเริ่มทำงาน
“อืม... ฉันให้อภัย แต่..อย่าทำแบบนี้กับฉัน หรือกับใครอีกก็แล้วกัน ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ให้อภัยเธออีก”
เมยาวียอมให้อภัยพลอยชมพูในที่สุด
“เห้ย! สองสาวทำไรกัน”
บาสที่เดินมาทีหลังกล่าวทักทายด้วยรอยยิ้มสดใส
“อ้าว บาสมาพอดีเลย งานวันเกิดนาย ฉันกับเมย์ไปด้วยนะคืนนี้” พลอยชมพูรีบคว้าโอกาสทอง พูดออกมาอย่างรวดเร็วราวกับเป็นเรื่องที่ตกลงกันไว้แล้ว
“วันเกิด?”
เมยาวีหรี่ตาเพราะไม่รู้มาก่อนว่ามีปาร์ตี้วันเกิดอะไรกัน เธอไม่แน่ใจว่าเธอจะไปได้หรือเปล่า
“วันเกิดเรา... ไปนะเมย์เพื่อนไปกันหมดเลย”
บาสเดินเข้ามาใกล้ ส่งสายตาอ้อนวอน
“แต่ว่า....”
“เมย์ ไปเถอะนะ เราขอร้อง เราอยากให้เธอไป” พลอยชมพูรีบเสริมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง
เมยาวีถอนหายใจออกมา เธอรู้ว่าถ้าปฏิเสธตอนนี้จะทำลายความสัมพันธ์ทั้งหมดที่เพิ่งสร้างขึ้นมาใหม่
“โอเค ก็ได้..”
เมยาวีตอบตกลงในที่สุด ทั้งด้วยความใจอ่อนและไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกแย่ซ้ำสอง
เมยาวีใช้เวลาตั้งแต่หัวค่ำเก็บตัวเงียบอยู่ในห้อง เธอแกล้งทำเหมือนว่าหลับไปแล้ว เธอรออย่างใจจดใจจ่อจนมั่นใจว่ากวินทร์เข้าห้องนอนหลับไปแล้ว หรืออย่างน้อยก็อยู่ในห้องทำงานจนไม่สนใจโลกภายนอก
ปัง!
เสียงปิดประตูห้องทำงานของกวินทร์ที่ดังขึ้น ก็หมายความว่าเขาจะใช้เวลาอยู่ในนั้นนานเป็นชั่วโมง
เธอค่อยๆ ย่องออกมาจากห้องของตัวเองอย่างเงียบเชียบ หัวใจเต้นแรงแอบความรู้สึกผิดที่ทำแบบนี้ แต่ก็มีอีกความรู้สึกที่ดังขึ้นในหัวว่า
‘เธอโตแล้ว... เธอมีสิทธิ์ไปไหนก็ได้ที่อยากจะไป’
เมยาวีเดินลงมาชั้นล่างของคอนโดฯ ได้สำเร็จโดยไม่มีใครจับได้ แต่อีกใจก็แย้งกลับมาเช่นเคย
'เขาคงไม่สนใจหรอกมั้ง'
เธอคิดปลอบใจตัวเอง แต่ก็แอบรู้สึกผิดอยู่ดีที่ไม่ได้บอกเขา เพราะ กลัวว่าบอกแล้วเขาจะไม่อนุญาต
“เมย์!”
เสียงเรียกจากพลอยชมพูที่ยืนรออยู่ข้างล่างของคอนโดฯ อย่างกระตือรือร้น
พลอยชมพูตรงปรี่เข้ามาหาเมยาวีด้วยรอยยิ้มดีใจที่เธอหนีออกมาได้สำเร็จ พลอยชมพูดรู้เรื่องของเธอทุกอย่างเกี่ยวกับกวินทร์ เนื่องจากก่อนหน้านี้เธอไว้ใจพลอยชมพูมาก เลยเผลอเล่าทุกเรื่อง
“ฉันเตรียมชุดมาให้เธอแล้ว เพราะรู้ว่าเธอต้องใส่เสื้อยืดกับกางเกงยีนออกมา”
พลอยชมพูพูดอย่างรู้ทัน พลางมองชุดเรียบๆ ที่เมยาวีใส่อยู่
“อีกชั่วโมงงานเริ่ม ไปแต่งตัวห้องฉันกัน”
“โอเค..”
เมยาวียิ้มออกมาอย่างสดใส รู้สึกสนุกและตื่นเต้นขึ้นมาตามประสาวัยรุ่นคึกคะนอง
ได้อยู่กับเพื่อนทำให้เธอรู้สึกเหมือน นกที่หลุดออกมาจากกรงทอง เธอไม่รู้ตัวเลยว่าความรู้สึกอิสระชั่วขณะนี้ อาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดฝันเอาไว้ก็ได้
เมยาวีรู้สึกหัวเราะเสียงใส สนุกกับการแต่งตัวเองอยู่ในห้องของพลอยชมพู ชุดเดรสที่พลอยเตรียมมาเป็นชุดเซ็ทสีแดงสองชิ้น เสื้อเกาะอกกับกระโปรงสั้นที่รัดรูปจนเผยสัดส่วนเซ็กซี่ ใบหน้าของเธอถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางจนดูสวยคมและเย้ายวนเกินวัย
“มันจะไม่โป๊ไปใช้มั้ย?”
เมยาวีมองตัวเองในกระจกแบบไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่
“ถ้าเธอโป๊แล้วฉันล่ะ”
“เออ จริง!”
ทั้งคู่หัวเราะออกมาพร้อมกัน พลอยชมพูโพสต์ท่าเซ็กซี่ถ่ายรูปดูยั่วยวนเกินวัยลงในสตอรี่รัว ๆ โดยที่เมยาวีไม่เอาด้วยเพราะเธอกลัวว่าโจทย์จะมาเห็นเข้า
เมื่อไปถึงสถานที่จัดปาร์ตี้ ซึ่งเป็นร้านอาหารกึ่งผับหรูใจกลางเมืองเมยาวีจึงกลายเป็นจุดสนใจทันที
บาสรีบเดินเข้ามาต้อนรับพวกเธอด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหลงใหลหญิงสาวในชุดสีแดงเพลิงเป็นพิเศษ นั่นก็คือเมยาวีหญิงสาวที่เขาตามจีบมานานแต่หล่อนไม่เล่นด้วยสักที
พลอยชมพูเดินเลี่ยงไปอีกทางอย่างเงียบๆ แล้วส่งสัญญาณให้บาสทำตามแผน
“เมย์ มานั่งตรงนี้สิ”
บาสดึงเมยาวีไปยังโซฟาที่ค่อนข้างลับตาคน
“อ่ะนี่!เครื่องดื่ม”
เมยาวีรับแก้วน้ำสีใสที่บาสยื่นมาให้ด้วยความกระหาย เธอจิบน้ำไปเล็กน้อยก่อนจะเริ่มรู้สึกถึงรสชาติแปลกๆ ที่ซ่าขึ้นมาในลำคอ
“น้ำอะไรน่ะบาส? รสชาติแปลกๆ”
“อ๋อ... เป็นไวน์ขาวผสมโซดาน่ะ! อร่อยดีนะ ลองดื่มเยอะๆ สิจะได้รู้สึกดี”
บาสยิ้มกริ่ม สายตาของบาสที่มองเมย์เต็มไปด้วยความปรารถนาบางอย่างที่ไม่ใช่เพื่อนแม้แต่น้อย
เมยาวีรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเริ่มร้อนผ่าวอย่างผิดปกติ หัวใจเต้นรัวแรงกว่าการออกกำลังกายที่ยิมของกวินทร์เสียอีก บรรยากาศรอบตัวดูเหมือนจะหมุนคว้างไปหมด เสียงเพลงที่เคยเร้าใจตอนนี้กลายเป็นเสียงกระซิบที่ดังอื้ออึงอยู่ในหู
“ร้อนจัง...”
เมยาวีพึมพำ เธอรู้สึกว่าเสื้อผ้าที่สวมอยู่รัดแน่นจนหายใจไม่สะดวก เธอพยายามจะลุกขึ้นแต่ขากลับอ่อนแรง
บาสรีบเข้ามารวบตัวเธอไว้
“เมย์... ไม่ไหวแล้วใช่ไหม?” ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
เมยาวีมองเห็นสายตาของบาสที่เต็มไปด้วยความใคร่... ตอนนั้นเองที่เธอรู้ว่าเธอถูกหลอก!
“แก... พวกแกจะทำอะไรฉัน!” เมยาวีพยายามผลักบาสออก แต่เรี่ยวแรงที่มีกลับหายไปหมดสิ้น
บาสไม่สนใจ เขาอุ้มร่างที่อ่อนปวกเปียกของเมยาวีขึ้นมาอย่างง่ายดาย แล้วหันไปพยักหน้าให้พลอยชมพูที่ยืนมองอยู่ห่างๆ
“ห้องด้านบนเตรียมไว้ให้แล้วนะ”
พลอยชมพูตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา
- ผู้เขียน
