เธอกำลังจะเอ่ยสั่งการอะไรสักอย่าง แต่แล้วสายตาของเธอก็ชะงัก เมื่อเห็นภาพที่ เกินกว่าที่เธอจะรับได้
อชิ กำลังยืนอยู่ด้านหลังมิลิน ระยะห่างแทบไม่ถึงฝ่ามือ แววตาของเขาจ้องเธอแน่นิ่ง สื่อความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน
มุตาเบิกตากว้าง สะดุ้งเฮือก
“อชิ?! นายอยู่สิงคโปร์ไม่ใช่เหรอ... แล้วนี่... อะไรกัน?”
เธอพูดเสียงสั่น ดวงตาเปลี่ยนเป็นในทันที มองภาพตรงหน้าราวกับมันคือฝันร้าย
“นาย... นายกลับมาทำไมตอนนี้!?”
แต่คำตอบเดียวที่ได้จากชายตรงหน้าคือ...
เขาอุ้มมิลินพาดบ่า อย่างง่ายดาย ร่างบางในอ้อมแขนเขายังคงเมามึน ไม่มีแรงขัดขืน แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีต่อต้านเลยแม้แต่น้อย
อชิหันมามองมุตาเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะหันหลังให้ และเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว
เสียงส้นรองเท้าหนังกระทบพื้นหินอ่อน เดินห่างออกไป... พร้อมเสียงลมหายใจของมุตาที่เริ่มรุนแรงขึ้น
“ไอ้... ไอ้ชานนท์...!!”
เธอหันกลับไปมองร่างที่ยัง
