บทที่ 11 พี่จะโกหกเราทำไม
1070 คำ
มัดหมี่ตื่นขึ้นมาในช่วงกลางดึก พบว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อมกอดของมาวิน และชุดก็ได้ถูกเปลี่ยนเป็นชุดนอนของเธอเรียบร้อยแล้ว เธอพยายามคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าเธอมานอนที่ห้องพี่ได้ยังไง
เธอเปิดไฟที่หัวเตียงและพยายามจะลุกขึัน แต่ดูเหมือนตอนนี้มือของมาวินที่ทับเธอมันหนักเหลือเกิน ทำไมเธอถึงไม่มีแรงขนาดนี้
"จะดิ้นอีกนานไหมครับ" มาวินที่ตื่นตั้งแต่น้องขยับตัวตอนแรกแล้วถามออกมา
"พี่มาวิน หนูมานอนห้องพี่ได้ยังไง" มัดหมี่ถามออกมาอย่างอยากรู้
"เห้อ ก็หนูนะสิ มาเคาะห้องพี่บอกจะขอนอนด้วย พี่ปฏิเสธ บอกว่ามันไม่ดี หนูก็บอกว่าจะนอนด้วยท่าเดียว พี่ก็ใจอ่อนสิครับ" มาวินโกหกน้องหน้าตาย
"ไม่จริงอ่ะ ไม่มีทาง" มัดหมี่บอกออกมาอย่างไม่เชื่อมาวิน
"เอ้า พี่จะโกหกเราแล้วได้อะไร ถ้าพี่เป็นคนพาเรามาจริง แล้วทำไมเราใส่ชุดนอนเราเองละ ห้องพี่ไม่มีชุดนอนของเราเลยนะ แถมน้ำก็อาบเรียบร้อยแล้ว"มาวินโกหกน้องคำโต เขาวางแผนมาแล้วทั้งหมดพาน้องไปอาบน้ำให้น้องที่ห้องของน้อง เปลี่ยนชุดนอนของน้องแล้วอุ้มน้องมาที่นี่ อาศัยว่าน้องเมาแล้วไม่ได้สติ จำไม่ได้ อำน้องยกใหญ่เลย
"หือออ หนูเมาแล้วไม่รู้เรื่องขนาดนี้เลยเหรอ ไม่เอาแล้วคราวหลังไม่กินแล้ว" มัดหมี่บ่นออกมา
"หนูนะ ไม่นอนเปล่านะครับ เอามือมาจับลูกชายพี่ พี่ก็อดทนอยู่นานเลยนะ"มาวิน ใส่ไข่เข้าไปอีก
"งื้ออออ ไม่จริง ไม่จริงใช่ไหม" มัดหมี่ถามอย่างเขินอาย
"จริงครับ พี่ก็ไม่รู้ว่าจะโกหกเราไปเพื่ออะไร" มาวินบอกออกมาและอาศัยจังหวะที่มัดหมี่เอามือปิดหน้าอย่างอายๆ หัวเราะออกมาเบาๆ
"ทำไมพี่ไม่ห้าม ปล่อยให้จับทำไม"มัดหมี่บ่นออก
"ก็ของมันคุ้นเคย พี่จะห้ามความสุขของหนูทำไมละ" มาวินบอกออกมาแล้วหัวเราะ
"โอ้ยยย" มัดหมี่โอดครวญ
"นอนเถอะครับดึกแล้ว นอนกับพี่นี่แหละ จะให้กลับห้องกลัวเดินละเมอไปเคาะที่อื่น จะเป็นเรื่องใหญ่กว่านี้นะ" มาวินแกล้งบอกน้องอย่างเป็นห่วง ทั้งที่ความจริง มันไม่มีเรื่องอะไรพวกนี้เลย น้องแค่เมาหลับธรรมดา
"พี่ต้องกอดหนูไว้เลยนะ ห้ามให้ไปทำแบบนี้ที่อื่น"มัดหมี่ล้มตัวลงนอน แล้วบอกมาวิน เธอคิดว่า อย่างน้อยมาวินก็ปลอดภัยกว่าคนอื่น
"ครับ ฝันดีนะครับ" มาวินบอกออกมา เขาเอื้อมมือไปปิดไฟ แล้วจูบที่หน้าผากของน้องเบาๆ แล้วกอดน้องจากทางด้านหลังที่น้องนอนตะแคงหันหลังให้เขาแบบนั้น มัดหมี่นอนด้วยความระแวงว่าตัวเองจะไปเคาะห้องใคร ส่วนมาวินนอนอย่างสุขใจ ที่ได้กอดได้หอมน้องโดยที่น้องไม่ได้ขัดขืนสักนิด
เช้า
มาวินตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวอย่างอารมณ์ดี แล้วนั่งมองเด็กนอนขี้เซา อย่างเอ็นดู แล้วเขาก็ทำการปลุกน้อง
"มัดหมี่ครับ เช้าแล้ว ตื่นเร็วเด็กน้อย"
"อือ ปวดหัว" มัดหมี่บ่นออกมาแล้วลืมตามองพี่ กระพริบตาถี่ๆไล่ความง่วง
"เดินไปอาบน้ำที่ห้องไหวไหม ให้พี่ไปเอาของมาห้องนี้ไหม" มาวินถามอย่างเป็นห่วง
"น่าจะไหวนะคะ" มัดหมี่บอกแล้วลุกลงจากเตียง แต่เธอทรงตัวไม่อยู่ลงไปกองลงกับพื้น อย่างมึนงง
มาวินอุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำที่ห้องของเขา
"อาบที่นี่แหละ เราไม่ไหว เดี๋ยวพี่ไปย้ายของอีกห้องมาให้"มาวินบอกแล้วเดินไปจัดการเก็บของของมัดหมี่ย้ายมาที่ห้องของเขา
ไม่นาน มาวินก็เดินเข้ามาในห้องน้ำอีกครั้ง
"ว้ายยย พี่เข้ามาทำไม"มัดหมี่ที่ยืนอาบน้ำโป๊อยู่ถามออกมาอย่างตกใจ
"เอาผ้าเช็ดตัวกับชุดมาให้ไงครับ แล้วตกใจอะไร พี่เห็นมาหมดแล้ว" มาวินบอกออกมาแล้วยืนมอง
"พี่ออกไปเลย" มัดหมี่ไล่
"เดินไหวแน่นะ ไม่ใช่ล้มกองที่พื้นอีก"
"ไหวค่ะ ออกไปเลย"
"ก็ได้ครับ" มาวินเดินออกจากห้องน้ำยิ้มๆ
ไม่นาน มัดหมี่ก็เดินออกมาจากห้องน้ำ แต่งตัวเรียบร้อย
"เป็นยังไงบ้าง แฮงก์สินะ" มาวินถามยิ้มๆ
"เห้อ ไม่ไหวเลย ปวดหัวไปหมด " มัดหมี่บอกออกมาแล้วเดินมานั่งข้างๆพี่ที่เตียง
"งั้นนอนพักรอพี่ เดี๋ยวพี่ไปเอาของกินมาให้" มาวินบอกออกมาอย่างใจดี
มัดหมี่พยักหน้า แล้วทำตามอย่างไม่ดื้อ เพราะเธอไม่มีแแรงดื้อแล้ว
มาวินเดินลงไปชั้นล่างของตัวบ้านราวๆ 30 นาที เข้าขึ้นมาพร้อมข้าวต้มทะเลร้อนๆ
"มาครับกินข้าวกินยานอน" มาวินบอกน้อง
"แพลนเราต้องกลับเช้านี้ไม่ใช่เหรอคะ" มัดหมี่ถามพี่ออกมา
"ทั้งอาทิตย์นี้ พี่ไม่มีงาน ถ้าเรายั้งไม่ดีขึ้น พี่จะอยู่ต่ออีก 1 คืน" มาวินบอกออกมาแล้วประคองมัดหมี่ลุกขึ้นนั่ง
"เกรงใจจังคะ" มัดหมี่บอกออกมาอย่างรู้สึกผิด
"เห้ย ไม่เป็นไร กินข้าว กินยานอน อย่าคิดมาก เด็กน้อยเอ้ย" มาวินบอกออกมาแล้วลูบหัวมัดหมี่เบาๆอย่างเอ็นดู
มัดหมี่ยิ้มบางๆ แล้วค่อยๆตักข้าวต้มใส่ปาก มาวินนั่งดูน้องกินข้าวต้มไปเรื่อยๆ แล้วก็ป้อนยาให้น้อง ก่อนที่เขาจะนั่งมองน้องนอน แล้วเปลือกตาของมัดหมี่ก็ค่อยๆปิดลงไป ตัวเล็กเอ้ย ต่อไปนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่จะดูแลเราเอง ไม่ต้องกังวล มาวินนั่งบอกกับน้องที่หลับไปแล้วอยู่อย่างนั้น เขาให้น้องกินเบียร์ไปแค่ 2 ขวดไม่คิดว่าจะอาการหนักขนาดนี้ แต่มันก็ได้ใจน้องอยู่นะ ที่น้องรับรู้ได้ว่าเขาห่วงน้องเอามากๆเลย
- ผู้เขียน
