บทที่ 9 แสดงความจริงใจ
1035 คำ
เมื่อแวะทานมื้อเช้ากันเรียบร้อยแล้ว มาวินก็พามัดหมี่มายังที่พักปรารบุรี
"สวยจัง" มัดหมี่มองทะเลแล้วบอกออกมา
"ครับ คืนนี้เราจะพักที่นี่"มาวินบอกออกมาแบบนั้น แล้วยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ
"หะ พักอะไรกันอะ พี่ไม่เห็นบอกล่วงหน้าสักนิด" มัดหมี่ถามออกมาอึ้งๆ
"ก็บอกอยู่นี่ไงครับ" มาวินบอกออกมาแล้วยิ้มอย่างสบายใจ
"อะไรกัน มีแค่ชุดติดตัวมาเลย พักไม่ได้หรอกคะ" มัดหมี่พยายามหาเหตุผล
"ซื้อ เดี๋ยวพี่พาเราไปซื้อ" มาวินบอกออกมา แล้วลากแขนมัดหมี่เข้าบ้านพักที่เขาจองเอาไว้
"พี่ มา วิน" มัดหมี่เรียกพี่ เน้นคำ เสียงเขียว
"ว่าไงครับ" มาวินหันมายิ้มให้น้องอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"ทำไมเอาแต่ใจแบบนี้คะ" มัดหมี่บ่นออกมา
"เอาแต่ใจอะไรครับ พี่พาเรามาฮีลใจเลยนะ" มาวินพูดออกมายิ้มๆแล้วจูงแขนมัดหมี่มานั่งที่โซฟา
มัดหมี่นั่งแล้วมองหน้าพี่นิ่ง มาวินส่งโทรศัพท์ของเขาให้มัดหมี่ มัดหมี่รับมาอย่างงงๆ
"อะไรกันคะ" มัดหมี่ถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ
"หนูลองกด 18071998 ดูครับ" มาวินบอกออกมายิ้มๆ
มัดหมี่ทำตามอย่างงงๆ ปรากฎว่า โทรศัพท์ปลดล็อกเรียบร้อย เธอมองหน้าพี่อึ้งๆ
"นี่คือขั้นแรกที่พี่แสดงความจริงใจ พี่ไม่มีใคร พี่จีบเราแค่คนเดียว และนี่คือรหัสปลดล็อกเครื่องของพี่ "มาวินบอกออกมาพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น มัดหมี่มองพี่อึ้งๆ
"ส่วนของเรา พี่จะไม่ถามถ้าเราไม่อยากบอกพี่ไว้ใจเรา" มาวินยังคงพูดออกมาต่อ ทำให้มัดหมี่นั่งฟังอย่างอึ้งๆ
"วางทุกอย่างในใจลงได้ไหม แล้ววันนี้ คืนนี้ และต่อๆไป เรามาเรียนรู้กัน ให้โอกาศพี่ได้ไหม ยังไม่ตกลงเป็นแฟนกับพี่ ก็ไม่เป็นไร พี่ไม่ได้ว่า แต่เปิดใจให้พี่บ้างได้ไหม" มาวินบอกออกมาน้ำเสียงจริงจัง ปกติเขาเป็นคนไม่ชอบอธิบาย แต่กับมัดหมี่เขาสามารถอธิบายทุกอย่างได้อย่างมากมายเหลือเกิน มัดหมี่มองหน้าของพี่อย่างชั่งใจ ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ
"ลองดูก็ได้คะ" มัดหมี่ตอบออกมาอย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทั้งๆที่อยากปฏิเสธ แต่กลับตอบออกไปว่าจะลองดู
"ไปครับ พี่พาไปซื้อชุด "มาวินบอกออกมาแล้วลุกขึ้นยืน ยื่นมือเพื่อให้น้องจับ มัดหมี่เอื้อมมือไปจับมือของพี่ แล้วลุกขึ้นเดินตามกันไป ขึ้นรถ ตระเวรหาซื้อชุด สำหรับใส่นอนคืนนี้ และใส่กลับพรุ้งนี้อีก 1 วัน
ระหว่างทาง มัดหมี่นั่งมองวิวยิ้มๆ เธอรู้สึกว่าชอบที่นี่เข้าเสียแล้ว
"ชอบเหรอครับ พี่เห็นมองยิ้มตลอดทางเลย" มาวินถามออกมาเพราะเขาสังเกตุมัดหมี่อยู่เสมอ
"ค่ะ สวยมาก สบายตา สมองโล่งดี" มัดหมี่ตอบพี่ออกมาตามตรง
"ไวพี่จะพามาบ่อยๆนะ"มาวินตอบออกมาแค่นั้น แล้วบังคับพวงมาลัยรถต่อ ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ปล่อยให้มัดหมี่นั่งใจเต้นแรงอยู่อย่างนั้น
เมื่อซื้อชุดและของที่จำเป็นที่ต้องใช้กันเสร็จ มาวินก็พาน้องกลับบ้านพัก
ทั้งคู่ออกมานั่งม้านั่งที่หน้าบ้านพัก แล้วก็มองทะเลยามเย็น งดงามไปอีกแบบ
"มัดหมี่" อยู่ๆมาวินก็เอ่ยออกมา
"คะ?"
"เรามีอะไรที่สงสัยในตัวพี่อีกหรือเปล่า ถามออกมาได้เลย สงสัยอะไร ถามพี่ได้ทุกเรื่อง พี่จริงใจกับเราจริงๆ" มาวินบอกออกมาอย่างที่เขาตั้งใจ เพราะเขาไม่อยากให้น้องไม่มั่นใจในตัวของเขา
"เออ พี่เคยมีแฟนมาแล้วหรือเปล่าคะ" มัดหมี่นิ่งไปนานก่อนจะตัดสินใจถามออกมา
"หึ เคยสิ แต่นานแล้วละ เมื่อก่อนพี่เจ้าชู้มากนะ แต่นั้นมันสมัยเรียนมหาวิทยาลัยนะ แต่พอเลิกกับแฟนคนล่าสุด พี่ก็โสดยาวๆ มา 7 ปีแล้วครับ" มาวินบอกออกมาอย่างไม่ปกปิด
"แล้วทำไมถึงเลิกกันละคะ" มัดหมี่ถามออกมาอย่างแปลกใจ
"เธอคนนั้น รอพี่ไม่ได้ เพราะพี่เรียนไปด้วย ถ่ายหนังถ่ายละครไปด้วย ไม่มีเวลาให้เธออย่างที่ควร เธอเลยไปแอบคบคนอื่น พี่จับได้ เราเลยจบความสัมพันธ์กัน"
"ขอโทษนะคะ ที่ถามให้พี่ต้องย้อนไปนึกถึงเรื่องที่ไม่สบายใจ" มัดหมี่บอกออกมาอย่างรู้สึกผิด เธอคิดว่าไม่ควรถามพี่เลย
"เฮ้ย ไม่เป็นไร พี่ตอบเราได้ทุกอย่าง เรื่องมันนานมามากแล้ว พี่ไม่ได้เก็บมาใส่ใจแล้ว" มาวินตอบออกมาพร้อมกับยกมือลูบที่หัวเล็กของมัดหมี่อย่างเอ็นดู
"ถามพี่แค่นี้เหรอ มีอะไรจะถามอีกไหม" มาวินถามออกมาอย่างแปลกใจ ที่น้องถามเขาเพียงคำถามเดียว
"มีค่ะ"
"ครับว่ามา"
"ตอนเย็นกินอะไรคะ" จบคำถามของมัดหมี่ เล่นเอามาวินหัวเราะก๊ากกกก ออกมา
"เดี๋ยวนะหนู นี่เราชอบกินขนาดนี้เลยเหรอ"
"มากๆคะ ชอบกินขนาดที่ว่า ถ้าหนูโกรธพี่มากๆ พี่เอาของกินอร่อยๆมาล่อ หนูก็จะใจเย็นลง หรือถึงขั้นหายโกรธไปเลยก็ได้ค่ะ"มัดหมี่บอกออกมาแล้วยิ้มกว้าง มาวินมองรอยยิ้มของเธอแล้วก็พลอยยิ้มตาม รอยยิ้มนี้ น่ารักและมีเสน่ห์เหลือเกิน
"พี่จ้างคนของที่พัก มาย่างอาหารทะเลให้เราแล้วครับ ตอนเย็นทางบ้านพักมีไฟติดให้อยู่แล้วที่หน้าบ้าน มีเตาย่างบริการ เราก็นั่งๆชิวๆกินไป เป็นไง พอจะได้คะแนนใจบ้างไหม" มาวินถามออกมา มัดหมี่มองหน้าพี่แล้วก็พยักหน้ายิ้มๆ
- ผู้เขียน
