บทที่ 1 จุดเริ่มต้น
1024 คำ
แสงแดดยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านมาส่องที่ใบหน้าขาวของสาวสวยที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนที่นอน จนเธอรู้สึกได้ถึงสิ่งรบกวนที่ส่องกระทบบนใบหน้า
"อือออ 9 โมงเช้าแล้วเหรอเนี่ย"ปากบางพึมพำออกมา เมื่อเหลือบมองนาฬิกา พลันเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมา มือของเธอควานหาโทรศัพท์แล้ว กดรับสาย
"ค่ะ"
"มัดหมี่ลูกตื่นหรือยัง"เสียงคุณน้า เอมมี่ เพื่อนสนิทของคุณแม่ของเธอ ถามออกมา
"เพิ่งตื่นเลยค๊าาาาา"มัดหมี่ตอบคุณน้าคนสวยออกมา
"เห็นคุณแม่บอกว่า เรายังไม่ได้ที่ฝึกงานใช่ไหมลูก"น้าเอมมี่ถามเธอออกมา
"ใช่ค่ะ ยังหาไม่ได้เลย"มัดหมี่ตอบออกมาอย่างไม่ปกปิด
"งั้นพรุ้งนี้ตอนเย็นมาหาน้านะลูก มีงานเลี้ยง บริษัทแล้วหนูมาฝึกงานกับน้า ดูแลนักแสดง"น้าเอมมี่บอกออกมากับมัดหมี่ เพราะเธอเปิดบริษัท เป็นผู้จัดการส่วนตัวของดาราหลายคน
"ออ ได้ค่ะ ตรีมอะไรคะ"มัดหมี่ถามออกมาเพื่อเตรียมความพร้อม
"ตรีมสวนสัตว์ จ๊ะ"
"โอเคค่ะเดี๋ยวหนูไปนะคะ"
"จ้า เจอกันนะ"
หลังจากวางสายมัดหมี่ก็อาบน้ำแต่งตัวไปมหาวิทยาลัย
มหาวิทยาลัยM
"แกเป็นอะไรปุยฝ้าย" มัดหมี่เดินเข้ามานั่งลงข้างๆเพื่อนรักที่โรงอาหาร ในมหาวิทยาลัย แล้วถามออกมาเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนรัก
"มัดหมี่ แกจำเมื่อวานที่เราทำแบบสอบถามพี่วาโยนั่น ได้ป่ะ" ปุยฝ้ายเพื่อนรักของมัดหมี่ถามออกมา
"ออ จำได้ มีอะไรอะ"มัดหมี่ถามเพื่อนออกมา
"บริษัทเค้าโทรมาบอกว่าฉันผ่าน ให้ไปเจอพี่วาโยตอนบ่าย" ปุยฝ้ายตอบเพื่อนรัก
"หะ จริงดิ"มัดหมี่ถามอย่างอึ้งๆ
"อืม ฉันก็ถามเค้านะ ว่าใช่เหรอ ฉันตอบอะไรไม่ได้เลยนะ เขาก็ตอบว่าใช่"ปุยฝ้ายบอกกับมัดหมี่ อึ้งๆ
"ไปๆๆๆ ไม่ต้องอึ้ง ไปสิคะ รออะไร ฉันพาไป บ่ายเราไม่มีเรียนอยู่แล้ว" มัดหมี่บอกอย่างดีใจ
"แก ไม่คิดว่ามันแปลกๆเหรอ ตอนถามเค้าให้ตอบให้เยอะที่สุด แต่ฉันตอบไม่ได้เลยนะ" ปุยฝ้ายถามเพื่อนอย่างกังวน
"หืม แกอย่าไปคิดเยอะ วงการบันเทิง" มัดหมี่ตอบเพื่อนออกมาแล้วหัวเราะ
ช่วงบ่ายของวัน
ปุยฝ้ายและมัดหมี่ มาถึงบริษัทวาโยสตูดิโอ
"ใหญ่มากเลยอ่ะ" มัดหมี่พูดอย่างตื่นเต้น
"อืม ใหญ่มาก" ปุยฝ้ายตอบออกมาแล้วมองไปรอบๆ
"สวัสดีค่ะ คนไหนน้องปุยฝ้ายคะ" เชอร์รีนถามออกมาอย่างเป็นมิตร
ปุยฝ้ายยกมือขึ้น แล้วยิ้ม
"พี่เชอร์รีนนะคะ เราจะได้สอนงานกัน เดี๋ยวน้องปุยฝ้ายมากับพี่ ส่วนเพื่อนรอตรงนี้นะคะ ของกินทุกอย่างหยิบได้เลยนะ" เชอร์รีนบอกแล้วเดินนำปุยฝ้ายไป
"ไปก่อนนะแก เดี๋ยวมา"
"เออ สู้ๆ" มัดหมี่ตอบกลับเพื่อนรักอย่างส่งกำลังใจ เธอมองตามปุยฝ้ายจนลับสายตา แล้วมานั่งกินขนมตรงห้องรับรอง รอเพื่อนรักอย่างตื่นเต้นตามไปด้วย
สักพักปุยฝ้ายก็เดินกลับมา
"เป็นไงบ้างแก" มัดหมี่ถามเพื่อนรักทันทีที่เดินมาถึงเธอ
" กลับกันเถอะเดี๋ยวค่อยว่ากัน" ปุยฝ้ายบอกกับเพื่อนรัก แล้วหันมาก้มหัวลาพี่เชอร์รีน
" ไหนแกเล่ามาสิยัยปุยฝ้ายทำตัวมีลับลมคมใน" มัดหมี่ ถามขึ้นมาทันทีเมื่อกลับถึงหอพักนักศึกษา เธอเดินเข้ามาที่ห้องเพื่อนรัก แทนที่จะกลับห้องของตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
" เขาก็โอเค ถามฉันว่าจะเริ่มงานได้วันไหน ฉันก็เลยตอบไปว่าขอมาทำเรื่องฝึกงานก่อน" ปุยฝ้ายตอบเพื่อนรักออกมา
" อ้าวถ้ามันโอเค แล้วแกจะทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างนี้ทำไม" มัดหมี่ถามปุยฝ้ายออกมาอย่างที่เธอสังเกตเห็น
"แหะ ฉันปิดแกไม่เคยได้เลยจริงๆ" ปุยฝ้ายบอกเพื่อนรักอย่างยอมรับ
" เล่ามา" มัดหมี่เน้นเสียงแล้วจ้องตาปุยฝ้ายเพื่อนรัก
" ก็พี่วาโยของแกนะสิ เขาดูเหมือนคนมี 2 บุคลิก พออยู่บนเวทีเขาดูไนซ์น่ารักอบอุ่น แต่พออยู่ในห้องทำงาน แววตาเขาดูดุ เหมือนเสือที่พร้อมขย้ำ แม้ว่าปากเขาจะยิ้ม แต่ความร้ายกาจผ่านทางดวงตามันปิดไม่มิดเลยจริงๆ" ปุยฝ้ายตอบเพื่อนรักตามที่เธอสัมผัสได้
" วงการบันเทิงอะแก มันก็ต้องมีมุมโลกส่วนตัวบ้าง แกก็อย่าไปคิดเยอะ" มัดหมี่บอกปุยฝ้าย เพราะเธอนั้นชื่นชมวาโยเอามากๆ
" ฮ่าๆๆ ฉันว่าแล้วถ้าเล่าให้แกฟังแกจะต้องตอบแบบนี้ เพราะว่าแกนะเป็นติ่งพี่เขา" ปุยฝ้ายแซวมัดหมี่ออกมาขำๆ
" ไอ้เป็นติ่งอ่ะมันก็ใช่ แต่ฉันก็ยังไม่อยากให้แกคิดมาก เพราะว่าเรายังไม่ได้ลองทำงานเลย อย่าเพิ่งคิดไปเองไปลองดูก่อน" มัดหมี่ ตอบปุยฝ้าย อย่างที่เธอคิดเธอไม่อยากให้เพื่อนคิดไปเอง
" แหะๆ นั่นน่ะสินะฉันอาจจะคิดมากไปเองก็ได้" ปุยฝ้ายตอบเพื่อนออกมาแล้วยิ้มกลับอย่างสดใส
" แกนะอย่าคิดมากไปเลย พี่วาโยเขาเป็นศิลปินดังมากๆ มีแต่คนอยากร่วมงานกับเขา แกได้โอกาสนี้แล้ว แกก็ทำโอกาสที่มี ให้ดีที่สุด คิดแค่นี้ก็พอแล้ว เพราะฉันเองคิดว่าบริษัทใหญ่ขนาดนี้ค่าเหนื่อยของแกก็คงคุ้มเอามากๆ แถมยังได้ใบผ่านฝึกงานอีก" มัดหมี่ปลอบใจเพื่อน
"อืม ลองดูสักตั้ง" ปุยฝ้ายตอบเพื่อนรัก
" แกจำไว้นะปุยฝ้าย แกยังมีฉันอยู่เสมออย่ากังวล ถ้าใครรู้ว่าแกได้ทำงานกับพี่วาโย ต้องอิจฉากันแน่" มัดหมี่บอกเพื่อนรักอย่างภาคภูมิใจ
" โอเครู้แล้ว ฉันต้องทำได้" ปุยฝ้ายตอบเพื่อนรักออกมาแม้ว่าเธอจะไม่มั่นใจเลยก็ตาม
" งั้นฉันกลับห้องก่อนแล้วกัน นี่ก็เย็นมากแล้วแกพักผ่อนเถอะ"
"ออ อืม" ปุยฝ้ายรับคำเพื่อน แล้วมองดูเพื่อนเดินออกจากห้องไป
- ผู้เขียน
