Chapter 1. ‘พี่รี่ของน้องเมษา’
1361 คำ
‘พี่รี่ของน้องเมษา’
เหมียว ~~
เพี้ยง เพี้ยง เพี้ยง เพี้ยง อยากมีตะเกียงวิเศษ
เอามาถูและถูและถู เรียกคนเอ็นดูสักคน
ให้กลายเป็นเหงาสองคนได้ปะ
ว้าว ว้าว ว้าว ว้าว อยากลองเป็นต้าวสักวัน
อยากสมมุติให้ใครคนนั้นมายืนข้างฉันสักหน่อย
อยากชวนมาเป็น My Boy ให้ปะ
ตะเกียงวิเศษ (One Wish) - Minnie CAC feat. Ai ATK
@เชียงใหม่
06.00 น.
เช้านี้กับอุณหภูมิ 18 องศา เข้าช่วงเดือนแห่งความรัก สายลมหนาวพัดผ่านสวนร้อยบุปผา จนดอกไม้ใบหญ้าแกว่งไกว
เหมียว ~~ วันนี้อากาศดีนั่งชมวิวสวย ๆ ลมเย็น ๆ พัดใส่หน้า ขนสีขาวนุ่มฟูปลิวไสวตามแรงลม
ว้าว ~~ ทำตาโต นั่นมันพี่คนหล่อข้างบ้านนี่นา ~~ ผักกาดชอบจังตื่นเช้ามันดีแบบนี้นี่เอง เฮ้อ…แมวสวยชอบผู้ชายหล่อค่ะ
ว่าแต่….นั่นยัยคุณย่ามหาภัยนี่นา มาทำไมแต่เช้า…ท่าไม่ดีแล้ว มาทีไรยัยคุณย่าชอบดุหม่ามี้ผักกาด มี้ผักกาดน่ารักขนาดนั้น ดุหม่ามี้ได้ไง!
ไม่รอช้า รีบกระโดดลงจากขอบหน้าต่างตรงไปเตียงนอน
มี้! มี้! ตื่นค่ะ คุณย่ามหาภัยมา มี้!! โอ๊ยแมวหัวจะปวด มี้ไม่ยอมตื่น นอนคลุมโปงอีกต่างหาก อย่างว่าวันนี้วันเสาร์มี้ไม่ต้องไปโรงเรียน
ฮึบ! ไม่เป็นไร เมื่อคืนมี้ทำงานดึก มี้ทำงานหนัก เพื่อหาเงินซื้อขนมแมวเลียให้ผักกาด มี้รู้ว่าผักกาดชอบ...
ในฐานะลูกที่ดี ผักกาดจะไปสืบข่าวให้มี้เองค่ะ! เหมียว ~
ว่าแล้วเดินย่อง ๆ มองซ้ายที ขวาที กลัวคุณย่าจะดุเอา ลงไปชั้นล่าง อยากรู้ว่าคุณย่ามหาภัยมาทำไมแต่เช้า มันต้องมีอะไรไม่ดี เกี่ยวกับมี้เมษาแน่นอน! ผักกาดสัมผัสได้ กลิ่นมันตุ ๆ
ห้องรับแขก
ผักกาดนั่งแอบสังเกตการณ์ผ่านช่องประตู แอบสุด ๆ แอบเหมือนป้าข้างบ้านที่ชอบเผือก (ⓛ ω ⓛ *)
“ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าฉันไม่ชอบนางเด็กกาฝากนั่น!”
“คุณแม่ครับ”
“ไม่ต้องมาพูด อีกไม่กี่เดือน มีนาจะกลับมาแล้ว แกทำยังไงก็ได้ ให้นางเด็กกาฝากนั่นออกไปจากที่นี่! เดี๋ยวนี้! วันนี้ได้ยิ่งดี!”
“แม่ครับ ผมขอละ ยังไงเมษาก็เป็นลูกสาวผมอีกคนนะครับถือว่าผมขอ”
“หึ...ลูกสาวงั้นเหรอ? แกเลือกเอาตาเหนือ ว่าจะไล่เด็กกาฝากนั่นไปคนเดียว หรือแกจะให้ฉันไล่ไปทั้งแม่ทั้งลูก!”
ปากพล่ามต่อว่าลูกชาย ชำเลืองหางตามองไปยังลูกสะใภ้ ที่ได้แต่ยืนนิ่ง มือสองข้างผสานกันแน่น ก้มหน้าไม่กล้าสบสายตาที่จงเกลียดจงชังคู่นั้น เพราะรู้ดีว่าคุณหญิง ‘บุษบา’ ไม่เคยรักและเอ็นดูตัวเองกับลูก ตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเท้าเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้
‘มินตรา’ อยู่กินกับสามี คุณ ‘ทิศเหนือ’ มา 2 ปีกว่า ที่ยังอยู่ที่นี่ได้เพียงเพราะเธอมีลูกชายให้เขา คุณหญิง ‘บุษบา’ ถึงได้ยอม แต่ก็ไม่เคยมีสักวันที่คุณหญิงจะไม่ต่อว่า พูดจาถากถางให้เจ็บช้ำน้ำใจ
ถึงสามีจะรักและเอ็นดูเธอกับลูกสาวมากแค่ไหน ทว่า...สิทธิ์ในการตัดสินใจทุกอย่าง ขึ้นอยู่กับคุณหญิง ‘บุษบา’ เพียงผู้เดียว
“.....” ทิศเหนือเองกลืนไม่เข้าคายไม่ออก คนหนึ่งคือแม่ผู้ให้กำเนิด อีกคนคือเมียที่เขารัก เขาทำได้เพียงเดินเข้าไปโอบไหล่เป็นการปลอบประโลมเมีย ให้กำลังใจผ่านแววตาที่แสนอบอุ่น
“แกก็รู้...ถ้าไม่ใช่เพราะเมียแกมีตา ‘ธันวา’ แม่ไม่มีวันรับผู้หญิงอย่าง ‘มินตรา’ เป็นลูกสะใภ้เด็ดขาด คิดให้ดี ระหว่างลูกในไส้กับลูกนอกไส้แกจะเลือกใคร”
“ไหนแกเคยสัญญากับแม่ของมีนาเอาไว้ ว่าจะไม่รักใครไปมากกว่าลูกและเมีย แล้วดูที่แกทำสิ ให้เงินมันใช้ ส่งมันเรียนโรงเรียนดี ๆ คิดจะยกมันขึ้นมาเทียบหลานฉัน แกทำอะไรเคยคิดถึงความรู้สึกมีนาบ้างไหม”
“โธ่หลานย่า เสียแม่ไปตั้งแต่เด็ก หวังว่าพ่อจะรัก ที่ไหนได้! แกมันไม่มีหัวใจทิศเหนือ!" แสร้งทำหน้าเศร้า" ฉันให้เวลาแกแค่ 3 วัน ไล่นางเด็กเมษานั่นออกไปจากบ้านฉัน! ถ้าแกไม่ทำตามที่ฉันบอก!”
“แก!” นิ้วเหี่ยวย่น สายตาชิงชัง ชี้ไปที่ลูกสะใภ้ที่ได้แต่ก้มหน้าร้องไห้ “ไสหัวออกไป แล้วบอกลูกสาวแกด้วย เป็นแค่กาฝากอย่าริอ่านอยากเป็นหงส์!”
ว่าจบคุณหญิง ‘บุษบา’ ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าร่ำรวยที่สุดในเมืองเชียงใหม่ ต้นตระกูลเก่าแก่ ลูกสาวนายพลใหญ่ ผู้ทรงอิทธิพลในแถบเมืองเหนือ เจ้าของที่ดิน โรงแรม รีสอร์ตนับพันไร่ เดินเชิดหน้าออกจากบ้านผู้เป็นลูกไปอย่างไม่สนใจไยดีว่าคนฟังจะรู้สึกเจ็บปวดเสียใจ กับคำพูดจากปากเน่า ๆ ของตัวเอง
เหลือไว้แต่ความเงียบ และความหนักใจไว้ให้กับผู้เป็นลูก...
‘มีนา’
ใครกันนะที่ชื่อมีนา แมวน้อยผู้สุดแสนน่ารักนั่งเอียงคอสงสัย เมื่อได้ยินบทสนทนา
ตั้งแต่อยู่กับหม่ามี้มา ผักกาดไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลย มีนากลับมาทำไมต้องอยากให้มี้เมษาออกไปด้วย มีนาเป็นใครไม่รู้ แต่ที่รู้ ๆ ผักกาดไม่ชอบชื่อนี้เลย
คุณย่าขา บอกผักกาดหน่อยสิ ทำไมต้องให้มี้ไปอยู่ที่อื่น ถ้ามี้ไปอยู่ที่อื่นผักกาดจะอยู่กับใคร ไม่เอานะผักกาดจะอยู่กับมี้ (╯3╰)
มี้ขา ~~ เหมียว ~~
(Maysa-Part)
09.00 น.
ห้องรับแขก
“แม่ขอโทษจริง ๆ นะเม”
“ค่ะ...เมเข้าใจ”
“ไว้ทุกอย่างดีขึ้น แม่จะรับเมกลับมาอยู่ด้วย”
“ค่ะ...ถ้าไม่มีอะไรเมขอตัวก่อนนะคะ” ว่าจบก็ลุกจากห้องรับแขก ตรงไปยังห้องนอนใต้บันไดห้องเดิม ห้องที่เงียบสงบมองเห็นทิวหมอกยามเช้า
เฮ้อ...ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มหลับตาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เบื่อที่สุดคือการเดินทางไกล เกลียดที่สุดคือความรู้สึกที่ไม่เหลือใคร อยู่ตัวคนเดียวบนโลกที่โหดร้าย
'ถ้าไม่ต้องการ ทำไมต้องให้เมษาเกิดมาด้วย' คำถามนี้เฝ้าถามตัวเองมาตั้งแต่เด็ก ชีวิตเหมือนดั่งนกน้อยไร้รังนอน ระหกระเหินไร้ทิศทาง
เพิ่งย้ายกลับมาอยู่กับแม่ได้ไม่ถึงสองปี ทุกอย่างเหมือนจะไปได้สวย แต่พอแม่มีครอบครัวใหม่ มีลูกคนใหม่ โอเค...อาทิตย์หน้าต้องย้ายไปอยู่กับพ่ออีกแล้วสินะ
พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่จำความยังไม่ได้ แต่ที่รู้และจำได้ไม่มีวันลืม ฉันเหมือนตัวภาระของพวกเขาทั้งสองคน เวลาแม่มีปัญหา ท่านจะให้ไปอยู่กับพ่อเหมือนเช่นตอนนี้
และต่อไปถ้าพ่อมีปัญหา แน่นอนต้องย้ายกลับมาอยู่กับแม่ที่นี่ ทำให้ต้องย้ายโรงเรียนบ่อยครั้ง การย้ายโรงเรียนบ่อย ๆ ทำให้แทบไม่มีเพื่อน กลายเป็นคนเก็บตัว โลกส่วนตัวสูง
ความสุขของครอบครัว คืออะไรไม่รู้ ความสุขเดียวที่รู้คือ การได้วาดภาพ ได้ทำในสิ่งที่รัก การวาดภาพมันทำให้ฉันยิ้มได้
และอีกสิ่งที่ทำให้ชีวิตที่แสนโดดเดี่ยวแสนอ้างว้าง กลับฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้คือการมีเจ้าผักกาดแมวตัวน้อยเข้ามาเติมเต็ม สองสิ่งนี้เท่านั้นทำให้หัวใจดวงน้อยมีแรงหายใจสู้ต่อ
‘งานที่รัก และ สัตว์เลี้ยงตัวโปรด’
6 เดือน กับเส้นทางนักวาดภาพประกอบนิยาย เหมือนเป็นการเปิดโลกอีกใบหนึ่ง โลกที่ทำให้ยิ้มได้ โลกที่ทำให้รู้สึกว่า ตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว โลกที่โอบกอดเมษาเอาไว้ ขอบคุณพี่ ๆ ทุกคนที่คอยเป็นรอยยิ้ม
โดยเฉพาะพี่คนนี้ นามปากกา Artery ‘พี่รี่ของน้องเมษา’
- ผู้เขียน
