Artery! บรีฟงาน(ยังไงให้)ได้เมีย

Chapter 2. กรุงเทพมีอะไร

(Pakard- Part)

เหมียว ~~

ได้ยินมี้บอกว่าต้องไปอยู่กับคุณตาที่กรุงเทพฯ กรุงเทพฯ คืออะไรนะ อยู่ที่ไหน เหมือนผักกาดเคยได้ยิน

มี้ มี้ขา มี้!! กรุงเทพฯ คืออะไรเหยอ แล้วกรุงเทพฯ อยู่ที่ไหน เดินไปหามี้ ที่เอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตาทำงาน ว้ามี้ไม่สนใจผักกาดเลย ตอบผักกาดหน่อยค่ะ มี้ มี้ขา หันมาตอบผักกาดก่อน

เฮ้อ...แมวน้อยใจ ใช่กรุงเทพฯ ที่มี ‘มาริโอ้’ ไหมคะมี้ ผักกาดเคยดูในทีวี มี้!! มี้!! หม่ามี้!!!!

เชอะ เมินหนู หนูไปก็ได้ กรุงเทพฯ มีอะไร กรุงเทพฯ มีอะไร ผักกาดมีอะไร จุ๊มเหม่งมีอะไร เฮ้ยไม่ใช่นั่นมันพี่จุ๊มเหม่ง นี่หนูผักกาดเอง แฮ่ ~~

เดินเชื่องช้าไปที่เตียง แต่...เดินเลี้ยวกลับไปที่ระเบียงห้อง หูผึ่งได้ยินเสียงร้องกรี๊ดกร๊าด เอะอะโวยวาย

ใช่! ต้อง ใช่ แน่ ๆ วันนี้วันหยุด กรี๊ด!! มัวแต่เผือกเรื่องคุณหญิงย่าลืมไปเลย

ว้าว!!! แมวตาโต โอ้โหผู้ชายเล่นน้ำ พี่ชายข้างบ้านกับเพื่อน ๆ และสระน้ำของเขา ขาว แน่น ล่ำ เลือดกำเดาแมวจะไหล

เฮ้อ…คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วสินะ ที่แมวสวย ๆ สาวน้อยเมืองเชียงใหม่อย่างผักกาด ต้องจากหนุ่ม ๆ ข้างบ้านไปแอ่ว ผู้บ่าวกรุงเทพฯ…..เหมียว ~~

(นิสัยแมวหรือนิสัยคนเขียนกันนะ)

(Maysa-Part)

20.00 น.

เอาไงดีนะ ไปกรุงเทพฯ ตอนนี้ ตอนใกล้จะเปิดเทอม ถึงพ่อเลี้ยงจะจัดการเรื่องโรงเรียนให้แล้ว แต่เรื่องเรียนมหาวิทยาลัย

อ๋อ นึกออกแล้ว!

CHATLING

Maysa: พี่รี่คะ ว่างไหมเมมีเรื่องจะถาม

Arthur: ว่าไง

Maysa: คือเมใกล้จะจบแล้วใช่ไหม แล้วเมต้องไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ

Arthur: กรุงเทพฯ?

Maysa: ค่ะ พอดีมีเรื่องนิดหน่อย เมอยากเรียนด้านวาดภาพ อยากพัฒนาตัวเอง แต่เมไม่รู้ว่าเขาเรียนกันที่ไหน สาขาอะไร แล้วค่าใช้จ่ายแพงไหม พี่รี่พอจะแนะนำเมหน่อยได้ไหม

Arthur: สายวาดเหรอ แป๊บนะพี่ดูก่อน

Maysa: รอนะคะ (ถอนหายใจเบา ๆ จ้องมือถืออย่างใจจดใจจ่อ)

Arthur: คณะดิจิทัลมีเดีย สาขาดิจิทัลอาร์ต สาขานี้มีสอนไม่กี่มหาลัย พี่ส่งให้ในเมล ในนั้นมีรายละเอียดสอบชิงทุนด้วย ไปศึกษาดู มีอะไรไม่เข้าใจถามพี่ได้

Maysa: ขอบคุณค่ะ พี่สาวใครนะ ทั้งสวยทั้งใจดี (ปากหวานแล้วหนึ่ง)

Arthur: หึ...เคยเห็นหน้าพี่แล้วเหรอ ถึงรู้ว่าพี่สวย

Maysa: ไม่เคย แต่สัมผัสได้ คนสวยมักใจดีเสมอค่ะ พี่รี่ดีกับเมทุกอย่างเลย รู้ตัวไหม ถ้าไม่ใช่เพราะพี่รี่ คนอื่น ๆ คงไม่มีใครรู้จักเม เมคงไม่มีงานเยอะเหมือนทุกวันนี้

Arthur: ปากหวานจริงนะ ว่าแต่เราเองก็คงสวยไม่เบา

Maysa: หือ...ไม่เลยค่ะ เมน่ะทั้งอ้วน ทั้งดำ เตี้ย ก็เตี้ย ตัวก็เหม็น

Arthur: หึ...ว่าแต่จะมากรุงเทพฯ เมื่อไหร่

Maysa: ทำไมคะ จะไปรอรับเหรอ

Arthur: ก็ไม่แน่...

Maysa: ไม่กล้ารบกวนหรอกค่ะ พ่อจะมารับ ขอบคุณนะคะ สำหรับข้อมูล เมขอไปศึกษาดูก่อนแล้วกัน ยังไงเมจะถามพี่อีกทีนะคะ

Arthur: โอเค

Maysa: บายค่ะ จุ๊บ พี่รี่คนสวยของน้อง...

ฟู่ ~~

หลังจากที่แชตกับพี่รี่จบ รีบเปิดอีเมลดูที่พี่เขาส่งมาให้ พี่รี่ส่งมาให้ดูสามสี่มหาวิทยาลัย รายละเอียดทุกอย่างตรงตามที่อยากเรียน ทว่า...

เอ่อ...ค่าเทอม โคตรจะแพง

แต่...พี่รี่ของน้องน่ารักที่สุด

มีสองมหาวิทยาลัยที่ยังเปิดให้สอบชิงทุน เอาละ งานนี้เมษาจะไม่พลาด! น้องจะไม่ทำให้พี่ผิดหวังแน่นอน

เดี๋ยวนะ...มัวแต่คุยกับพี่รี่ ตัวแสบ “ผักกาด ผักกาดอยู่ไหนลูก” ลุกจากโต๊ะหนังสือ ตรงไปยังระเบียง

โอ๊ย!! นางผักกาด เอาอีกแล้วนะ

“มานั่งเป็นนางเอก MV อะไรอยู่ตรงนี้คะ คุณหนูเปรมณีย์!!”

เหมียว ~~

พอได้ยินเรียกชื่อเปรมณีย์ หันขวับทำตาขวางใส่เชียว เหอะ...นางผักกาดตัวร้าย นึกว่าไปไหน มานั่งที่ประจำแอบมองผู้ชายนี่เอง

‘มี้ บอกกี่ทีอย่าเรียกชื่อนี้ เรียกญาญ่าค่ะ ญาญ่าที่เล่นละครคู่พี่มาริโอ้ ผักกาดชอบพี่มาริโอ้ ชิสะบัดตูดใส่เดินสวย ๆ เข้าที่นอนเจ้าหญิง

“เอ้า งอนเหรอ แบบนี้ต้องง้อด้วยขนมไหมนะ?” พูดยิ้ม ๆ มองตามเด็กน้อยขี้งอน “กินขนมไหมนะ วันนี้กินสองชิ้นดีไหมนะ” เดินไปหยิบขนมของโปรดของผักกาด ก่อนจะนั่งลงกับพื้นตรงที่นอนนาง

เหมียว ~~

‘กินค่ะ กินค่ะมี้ ผักกาดชอบ’

“เห็นของกินเป็นไม่ได้นะ อ้อนใหญ่เชียว” ยื่นมือไปลูบหัวเบา ๆ อย่างเอ็นดู “มี้รักผักกาดนะ ต่อไปเราจะไปอยู่กรุงเทพฯ กัน มี้จะหาเงินให้ได้เยอะ ๆ เราจะเช่าห้องอยู่กันสองคน มี้ไม่อยากเป็นภาระใคร”

ผักกาดเป็นผู้ฟังที่ดี บ่นอะไรไปนางก็เอาแต่กิน กิน ไม่สนใจกันเลย!

แน่ะ หมดแล้วมีอ้อนขอกินอีก “พอแล้วมั้ง”

"พอแล้วไว้กินพรุ่งนี้"

“โอเคก็ได้ ๆ ไม่แกล้งแล้ว”

จากนั้นก็ได้แต่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ให้กับความน่ารักของน้องผักกาด กินอิ่มแล้วมีเล่นกับแม่ คลอเคลียยกใหญ่ ลูกสาวใครนะ น่ารักจัง

เหมียว ~~

‘ลูกสาวหม่ามี้ค่ะ ผักกาดเป็นลูกสาวหม่ามี้เมษาคนเดียว’ แผล็บ เลียปากไปหนึ่งที แสดงถึงความรักอันยิ่งใหญ่ของผักกาด…

“อ้วน ดำ เตี้ยก็เตี้ย แถมกลิ่นตัวเหม็นงั้นเหรอ ชักอยากเจอตัวจริงแล้วสิ” ริมฝีปากสวยยกยิ้มเจ้าเล่ห์ มองดูแชตที่คุยกับสาวน้อยนักวาดคนโปรด

ไม่รู้สิ เธอคนนี้มีอะไรที่ทำให้คนลึกลับอย่างเขาสนใจ ตั้งแต่ยังไม่เจอหน้า...

“สักวันเราคงมีโอกาสได้เจอกันนะเด็กน้อย”