บทที่ 17
ข้ารับใช้ต่างโลก
พอทำธุระในเมืองเสร็จ ลู่ซินฟางพาลูกๆ ไปกินของอร่อยแล้วตรงกลับหมู่บ้าน
ค่ำคืนวันนั้น หลังจากลูกทั้งสองหลับสนิทและไม่ตื่นจนถึงเช้า ลู่ซินฟางก็ข้ามมิติมาหาหลินทันที
สายลมกลางคืนพัดเย็น ลู่ซินฟางนั่งดื่มชากับกินคุกกี้ช็อกโกแลตที่หลางไป๋ยกมาเสิร์ฟ
“ขนมของหลางไป๋เนี่ย จะกินอีกกี่ครั้งก็ยังอร่อยเหมือนเดิมเลย” ลู่ซินฟางกินคำหนึ่งก็ชมคำหนึ่ง “ชาก็หอมกลมกล่อม”
หลางไป๋ยิ้มไม่หุบ “เป็นเพราะท่านซินฟางช่วยส่งเสริม ฝีมือทำอาหารของข้าก็เลยพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ขอรับ”
ช่วงที่เผ่าหมาป่าเข้ามาอยู่ในอาณาเขตนี้ใหม่ๆ หลางไป๋ยังเป็นแค่หมาป่าที่ทำอะไรไม่เป็น แต่ด้วยความที่อยากตอบแทนบุญคุณ เขาจึงคอยติดตามอยู่ข้างหลังหลินกับลู่ซินฟางอยู่เสมอ
รู้ตัวอีกที หลางไป๋ก็คอยรับใช้พวกนางในฐานะพ่อบ้าน
สิ่งที่หลางไป๋สนใจเป็นพิเศษคือการทำอาหาร ลู่ซินฟางเห็นว่าหลางไป๋มีพรสวรรค์จึงซื้อหนังสือทำ
