ตอนที่ 1: คำสัญญาที่ถูกลืม
651 คำ
เสียงจักจั่นร้องระงม เคล้าคลอกับสายลมยามเย็นในหมู่บ้านหนองหลวง แสงแดดสุดท้ายของวันได้ทอดผ่านยอดหญ้าเป็นแถบทองแดงอ่อน ๆ มนตรีกำลังนั่งรถกระบะสีเงินของเขาเข้ามายังหมู่บ้านแห่งนี้ หลังจากห่างหายไปนานเกือบ 20 ปี เขากลับมาเยือนบ้านเกิดอีกครั้ง ที่ๆซึ่งเขาเคยสาบานว่าจะไม่กลับมาอีก เพียงแต่ครั้งนี้ เขากลับมาด้วยเหตุผลเดียว คือที่ดินผืนนั้น ที่ดินของหมอผียายคำ ผู้ซึ่งถูกฆ่าตายอย่างน่าสยดสยอง
เสียงเครื่องยนต์ดับลงตรงหน้าศาลากลางบ้านหนองหลวง พร้อมด้วยกลิ่นควันไฟจากครัวใกล้ ๆ ปนเปกับกลิ่นดินชื้นลอยมาตามลม สร้างความรู้สึกแปลกประหลาดไปทั่วร่างกาย ราวกับมีสายตาหลายคู่จับจ้องเขาจากเงาไม้
“เอ้า มนตรีจะกลับมาจริง ๆ หรือลูก...” เสียงเรียกของหญิงชราสะกิดมนตรีให้หลุดจากภวังค์ ปลายเสียงคือป้าสาย ญาติคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ของเขา หญิงสูงวัยในชุดผ้าซิ่นสีคราม นั่งอยู่ใกล้โต๊ะเบื้องหน้า เธอยิ้มบาง ๆ แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความกังวล
“ครับ ป้าสาย ผมตั้งใจจะมาอยู่ที่นี่สักพักน่ะครับ... มีโครงการจะทำรีสอร์ตเล็ก ๆ จะถางที่ตรงศาลยายคำครับ นักท่องเที่ยวจะได้มาเที่ยววัด ดูทุ่งนา อะไรแบบนี้” เขาพูดพลางหัวเราะเบา ๆ เสมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา
ในขณะเดียวกัน คำกล่าวของมนตรีทำให้ป้าสายชะงัก ช้อนข้าวในมือหยุดนิ่ง เสียงคนรอบโต๊ะเงียบลงแทบจะพร้อมกัน พ่อเฒ่าคำปันที่นั่งมุมศาลาเงยหน้าขึ้น ดวงตาขุ่นมัวด้วยวัยชราจับจ้องเขาแน่น
“อย่าพูดเล่นนะหลาน... ที่ตรงนั้นมันเป็นที่ของเขา ของยายคำ...”
มนตรีหัวเราะเบา ๆ “ก็ที่ดินมันรกร้างมานาน ผมเห็นป้ายหลวงให้ประมูล ก็เลย...”
“มันไม่ใช่ของที่หลวงให้ได้หรอกนะ มันเป็นของคนที่ตาย ที่ยังไม่ยอมไปไหนสักที ” ป้าสายพูดเสียงสั่น เธอได้หันไปทางมุมศาลา ที่มีธูปเก่า ๆ ปักอยู่ในกระถางที่แตก “คืนสารทของทุกปี ยายคำจะกลับมาดูเถ้ากระดูกตัวเอง ใครไปแตะ จะได้ยินเสียงเขากระซิบ...”
มนตรีหัวเราะ “ป้าอย่าพูดให้หลานกลัวสิ สมัยนี้ยังมีใครเชื่อเรื่องแบบนี้อยู่อีกเหรอ ผีไม่มีจริงหรอกครับ ที่มีจริงมีแต่ที่ดินราคาถูกกับโอกาสดี ๆ แค่นั้นเองครับ ”
พ่อเฒ่าคำปันเคาะไม้เท้าลงพื้น “มนตรี เองพูดเหมือนคนไม่รู้เรื่อง ตอนยายคำยังอยู่ ยายแกเคยช่วยคนในหมู่บ้านมากมาย แต่ก็โดนกล่าวหาว่าทำของ จนถูกเผาทั้งเป็น ศพยังไม่ทันเย็นดี ก็มีเสียงหัวเราะลอยมาในลม นับตั้งแต่วันนั้น ใครที่เข้าไปในที่ตรงนั้น...ไม่มีใครเคยกลับออกมาดี ๆ ได้เลย ”
คำพูดนั้นทำให้บรรยากาศในศาลาเย็นวาบ ทั้งหมู่บ้านเหมือนนิ่งเงียบไปชั่วขณะ มนตรีถึงแม้จะฝืนยิ้ม แต่ก็ขนลุกขึ้นตามต้นคอ สายตาของเขาได้เหลือบมองออกไปทางทุ่งไกล ที่ตรงนั้นมีเพียงเงาไม้ดำและแสงไฟจากวัดไกลลิบ
และในคืนนั้น เขากลับไปนอนในบ้านไม้เก่าหลังหนึ่งที่เคยเป็นของยายคำ บ้านนั้นถูกทิ้งร้าง ฝุ่นจับตัวหนา พื้นไม้ดังเอี๊ยดทุกครั้งที่ก้าวเดิน ด้วยความรู้สึกคุ้นเคย เหมือนโดนสะกด เขารู้สึกเหมือนถูกดึงดูด เหมือนบางสิ่งรอให้เขากลับมา ราวกับคำสัญญาที่เขาเคยให้ใครคนนึงไว้ แต่เขาไม่เคยรู้.... ว่ามันคืออะไร --- เขาลืมมันไปแล้ว
- ผู้เขียน
