“คืนสารท...เสียงกระซิบจากเถ้ากระดูก”

ตอนที่ 2: เถ้ากระดูกในลม

ลมกลางคืนพัดผ่านช่องไม้ ได้มีเสียงแกรกเบา ๆ เสียงนั้นดังมาจากใต้ถุนบ้าน มนตรีถือไฟฉายและเดินลงไปอย่างระมัดระวัง มนตรีได้กวาดแสงไฟสลัวผ่านเสาไม้ที่ขึ้นราและผ้าขี้ริ้วเก่าที่ปลิวไหวเหมือนมีมือคนจับไว้ เขาเหลือบไปเห็นหม้อไหดินเผาเก่า ๆ วางอยู่ตรงมุมหนึ่งที่ใต้ถุนบ้าน ฝาที่ปิดไหผุพังจนเห็นเถ้าขาวขุ่นกับเศษผมแห้งกรังปนอยู่ข้างใน

“สงสัยจะของยายคำจริง ๆ...” เขาพึมพำ พลางหัวเราะเบา ๆ “ของพวกนี้คงจะขายได้ราคาดีพอสมควรอยู่นะ เห็นพวกเล่นของเขาชอบกันนักกันหนา”

มือที่สั่นเพราะความโลภมากกว่าความกลัว ค่อย ๆ เปิดฝาไหออกทีละนิด เถ้าผงสีเทาขาวปลิวขึ้นตามมาแรงลม รู้สึกเหมือนมีลมหายใจของใครบางคนแผ่วผ่านแก้มเขา แล้วทันใดนั้น...มีเสียงคลายเสียงหญิงชรากระซิบข้างหูเขาจากทุกทิศทางพร้อมกัน

“อย่าแตะของ ของข้า......”

มนตรีสะดุ้งสุดตัว “ใคร!” เขาหมุนไฟฉายไปรอบ ๆ แต่ทันใดนั้นแสงสว่างกลับดับพรึ่บ ลมหวนแรงจนฝุ่นปลิวว่อน เสียง แกรก แกรก ดังชัดขึ้นราวกับมีคนใช้เล็บข่วนไม้ใต้พื้นบ้าน มนตรีได้กลิ่นควันไฟไหม้จาง ๆ ลอยเข้าจมูกเขา กลิ่นเหมือนเสื้อผ้าที่เพิ่งถูกเผาในกองไฟ

เขารีบวิ่งกลับขึ้นไปบนบ้าน ปิดประตูแน่น หัวใจเต้นแรง มือสั่นเทา ความเงียบในบ้านกลับหนักอึ้งจนน่ากลัวกว่าความมืดเสียอีก เสียงลมหอบยาวลอดช่องฝาเข้ามาแผ่ว ๆ เหมือนเสียงคนคร่ำครวญ

คืนนั้นเขานอนไม่หลับ ทุกครั้งที่หลับตา เสียงกระซิบของหญิงแก่จะดังขึ้นข้างหู

“เอาของข้าคืนมา...”

มนตรีสะดุ้งตื่นกลางดึก เหงื่อท่วมตัว ทั้งๆที่อากาศเย็นจับขั้วหัวใจ เขาพยายามบอกตัวเองว่ามันก็แค่ฝัน แต่เมื่อเขามองไปที่ปลายเตียงกลับพบเห็นคราบฝุ่นขาวจาง ๆ เกาะอยู่เต็มพื้น...เหมือนเถ้ากระดูกที่ปลิวออกมาจากไห

เช้าวันต่อมา เขาตัดสินใจเอาไหไปเก็บไว้ในลังไม้ แล้วฝังไว้หลังบ้าน แต่ลมในวันนั้นกลับแรงผิดปกติ ใบไม้ร่วงกราวเหมือนมีใครสักคนกำลังเดินวนรอบต้นมะขามหลังเรือน และขณะกลบดินอยู่นั้น มีเสียงกระซิบเดิมก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“อย่าฝังของข้า...มันจะกลับไปอยู่ที่เดิม”

มือเขาชะงัก ใจเต้นแรงจนแทบหลุดอก แต่เขากลับหัวเราะเยาะ “จะผีหรือคน ข้าก็ไม่กลัว!”

คืนนั้น...เสียงแกรกแกรกกลับมาอีกครั้ง เสียงลมพัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนประตูเปิดเอง เงาดำรูปร่างหญิงแก่ค่อย ๆ ลอยเข้ามาในแสงจันทร์ ดวงตาขาวโพลนมองตรงมาที่เขา และเสียงแหบแห้งกระซิบใกล้หู

“ของของข้า...เจ้าจะไม่มีวันได้มันไป”

ลมแรงขึ้นจนเปลวเทียนดับลงไปหมด มนตรีมองเห็นหม้อไหดินเผาที่เขาฝังไว้หลังบ้านได้ปรากฏอยู่ตรงกลางห้อง — เปียกชื้น ราวกับเพิ่งถูกขุดขึ้นมาจากดิน เถ้ากระดูกภายในค่อย ๆ ปลิวขึ้นหมุนวนรอบตัวของเขา

และเมื่อเถ้าขาวเข้าปาก เขาจึงได้ยินเสียงสุดท้าย...เสียงหัวเราะของหญิงชราที่ดังพร้อมกับเสียงลม

“ข้าอยู่ในลมหายใจของเจ้าแล้ว...”