8 My Protector <3 พี่เหมันต์ไม่เคยรัก
1283 คำ
8
(เป็นเด็กดี อย่าดื้อ)
𓂃𔘓𓂃
Per. "มองลิด้า ทำไมมิทราบ?"
"...." เด็กแสบนี่ จ้องหน้าถามเขาราวกับหาเรื่อง ไม่รู้เธอร้ายกาจได้ใครมา ก่อนหน้านั้นเขาก็มองวิวเมืองนี้อยู่เช่นกัน หลายปากของผู้คนบอกว่าเวนิสคือเมืองแสนโรแมนติกอันดับต้น ๆ ที่คู่รักจากทั่วสารทิศต่างพามาเยือน
ได้แต่ตั้งคำถามอยู่ในใจว่ามันโรแมนติกตรงไหน สำหรับเหมันต์นั้นรู้สึกเฉย ๆ ทว่าพอหันมาเจอคนข้างกาย ที่กำลังมองวิวบรรยากาศรอบตัวด้วยความตื่นตาตื่นใจ ดูเธอมีความสุขมากจนฉีกรอยยิ้มสดใสออกมา เขาเลยเผลอมองนานไปเพียงเท่านั้น
และยัยตัวแสบก็จับได้ ว่าตัวเองกำลังถูกจับจ้องอยู่
"ว่ายังไงคะ มองลิด้าทำไมมิทราบ" เธอเลิกคิ้ว เอ่ยถามขึ้นมาอีกรอบ
"ก็แค่มอง" เหมันต์ให้คำตอบเพียงแค่นั้น พลางเบี่ยงหน้ามองไปทางอื่นแทน
"ชิ!" ลิด้าพึมพำขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่ง สะบัดใบหน้าหนีไปอีกทาง เธออยากอ่านสายตาของเหมันต์ออกบ้าง บางครั้งก็มีความรู้สึกว่าเขาเป็นคนเข้าถึงยาก
ตั้งแต่วัยเด็ก เขาพูดนับคำได้ มีแค่เธอกับคชาที่คอยพูดเจื้อยแจ้วเป็นนกแก้ว
เหมันต์หันกลับมามองลิด้าอีกครั้ง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกัน เธอหันใบหน้ามาพอดี เขาจึงทำเป็นเหลือบสายตามองตรงไปข้างหน้าแทน
"อะไรของเขา" ลิด้าพึมพำสีหน้ามุ่น รู้นะว่าเมื่อครู่เหมันต์แอบมองอีกแล้ว พอเธอจับได้มาทำหน้ารูปปั้นใส่ รู้สึกหงุดหงิดใจเหลือเกิน
ในขณะที่เรือกำลังพายเลี้ยวเข้ามาในตรอกซอยแคบ เป็นยานของอาคารสถาปัตยกรรมดังของเวนิส ไม่รู้ว่าเหตุบังเอิญหรือคราวซวยอะไรของลิด้า ทีมงานหนังสือดังที่เธอเพิ่งถ่ายแบบให้เสร็จไป กำลังวุ่นวายอยู่กับการถ่ายนายแบบดังอีกคน ทำให้ตรงนั้นมีผู้คนเยอะมาก รวมถึงนักข่าวพื้นที่และปาปารัสซี่
"เวรแล้ว" ลิด้าไม่รู้จะไปหลบตรงไหน เลยย่อตัวเอียงคล้ายกับคนกำลังนอน หันใบหน้ามุดเข้าหาหน้าท้องของคนข้างกายแทน
เหมันต์หลุบตามองคนที่เอาใบหน้าแนบติดอยู่บริเวณแถวหน้าท้องตัวเอง จึงเอ่ยถามเสียงเรียบ
"ทำอะไรของเธอ?"
"หลบพวกนั้นไง พี่เหมันต์คอยดูให้ลิด้า เรือของเราเลยผ่านไปหรือยัง" เสียงกระซิบกระซาบบอก โดยเธอหลับตา ทำตัวลีบขั้นสุด กลัวว่าตัวเองจะถูกถ่ายรูปจนเป็นข่าว
"...." เหมันต์ไม่ได้ให้คำตอบ มองคนที่หลบภัย โดยใช้ตัวเขาเป็นเกราะกำบังด้วยดวงตานิ่งสงบ
จนกระทั่งผ่านไปสักพักเธอจึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นหันมองซ้ายขวาอย่างหวาดระแวง เมื่อเห็นว่าเรือออกจากตรอกนั้นมาได้ไกลแล้ว ลิด้ารีบดันตัวลุกนั่งในท่าปกติ พร้อมมองค้อนใส่ไปที ปล่อยให้เธอเอาหน้าซุกอยู่ตรงหน้าท้องจนเมื่อยคออยู่ได้
"ทำไมไม่บอกลิด้าล่ะ เลยมาไกลแล้ว"
"เธอกลัวพวกคนกลุ่มนั้นเนี่ยนะ ไร้สาระสิ้นดี" บทจะพูดก็พูดขึ้นมา ทีตอนที่เธอบอกให้ส่งสัญญาณบอกกับไม่ยอมเปิดปาก
"ลิด้าเป็นคนดังอย่าลืม ถ้าพวกปาปารัสซี่เห็นว่าลิด้าล่องเรืออยู่กับผู้ชายสองต่อสอง กลางเมืองเวนิสสุดแสนโรแมนติก คงได้เอาไปตีข่าวกันสนุก แน่นอนว่าลิด้าไม่มีทางยอมแน่!" ตรงประโยคสุดท้ายเธอกระแทกเสียง พร้อมกับเชิดใบหน้าขึ้นอย่างถือตัว
"สองต่อสอง?" เหมันต์พูดขึ้นพลางพยักหน้าไปที่คนพายเรือ บนเรือนี้มีอยู่สามชีวิตต่างหาก ไม่รู้ว่าเธอจะกลัวอะไรนักหนา
"จิ้ ลิด้าไม่อยากคุยกับคนไร้อารมณ์แบบพี่เหมันต์ ไม่ต้องมาคุยด้วยเลยนะ" ลิด้าตวัดใบหน้ามามองตาขวางใส่เขาเล็กน้อย
"...." เหมันต์ปรายตามองเธอนิ่ง เขาชินแล้ว ในวัยเด็กเวลาเธอต่อว่าก็มักจะเป็นประโยคแบบนี้
ประมาณครึ่งชั่วโมง เรือกอนโดลาถูกพ่ายมาถึงตรงหลังโรงแรมที่ลิด้าพักอยู่ มหึมากับเบเบ้บังเอิญอยู่ตรงบันไดสะพานพอดี พอเห็นนางแบบสาวก็พากันทำสีหน้าโล่งใจ
"คุณลิด้าขา มาตี้เกือบช็อคตายแล้วนะคะ" มหึมารีบเดินมารับหญิงสาว ส่งมือให้เธอได้ก้าวเดินขึ้นจากเรือ
"ฉันขอโทษด้วยนะ เมื่อวานเมาหนักไปหน่อย เลยค้างอีกโรงแรมใกล้ ๆบาร์" ลิด้าบอกลูกน้องทั้งสอง จากนั้นจึงหันมามองคนตัวสูงที่ก้าวตามเธอขึ้นมาด้วย
"นี่ คุณเจ้าของเข็มกลัดนี่คะ?" เบเบ้มองหน้าเหมันต์อึ้ง ทำไมถึงได้บังเอิญมาเจอกันที่เวนิสอีก รังสีบางอย่างจากเหมันต์ทำให้ผู้จัดการของนางแบบสาว ขยับเท้าถอยหลัง
"อ้าว คุณเทพบุตรรูปหล่อ สุดลึกลับ เป็นไงมายังไงคะเนี่ย" มหึมาเหลือเห็นหน้าเหมันต์เต็ม ๆ ก็เอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม บิดตัวเขินไปมา
"...." เหมันต์มองหน้ามหึมานิ่ง ความเย็นเยียบ หน้าเกรงขามของเขา พลอยให้บอดี้การ์ดผู้ติดตามของลิด้า ถอยหลังหนีไปอยู่ข้างกันกับเบเบ้ทันที
ลิด้าขมวดคิ้วเข้าหากัน ไม่เข้าใจว่าลูกน้องทั้งสองของเธอจะกลัวอะไรเหมันต์ เขาก็ดูปกติดี
"มหึมา ไปเอาเข็มกลัดมา จะได้คืนให้เจ้าของ" เธอเอ่ยสั่งบอดี้การ์ดตัวเองพลางเงยมองร่างสูงตรงหน้า
"ได้ค่ะ" มหึมารีบหันหลังออกไป เบเบ้ที่ไม่อยากอยู่ตรงนี้นานเลยวิ่งตามไปด้วย
"อะไร ของสองคนนั้น?" ลิด้าบ่นพึมพำอย่างแปลกใจ เมื่อหันกลับมามองใบหน้านิ่งของอีกฝ่าย จริงขยับฝีเท้าเข้าไปใกล้ ๆ
เหมันต์เห็นคนตัวเล็กยื่นหน้ามองเข้ามาใกล้ ๆ ในแววตาสงสัยปนแปลกใจ ริมฝีปากสีเชอร์รี่ของเธอขยับพูด
"หน้ารูปปั้น ทำคนกลัวได้ด้วยหรือ?"
"...." ก็มีเพียงเธอนี่แหละ ที่ไม่กลัวอะไรเขาเลย ไม่กลัว แถมในวัยเด็กยังวิ่งตามเขาตลอด ส่วนเด็กคนอื่นไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้เขาหรอก มีอีกคนที่ไม่กลัวแล้วชอบท้าทายคือคชาน้องชายแท้ ๆ ของเขา
"มาแล้วค่ะ เข็มกลัดมาแล้ว" เวลาไม่นานนัก มหึมาวิ่งกลับมาด้วยความเร็ว ยื่นกล่องเข็มกลัดมาให้ลิด้าแทน ส่วนตัวเองรีบถอยหลังไปหลบหลังเจ้านายสาวแทน
"รับไปสิคะ"
เหมันต์มองกล่องกำมะหยี่ที่คนตัวเล็กยืนมาให้ ในสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนจะหันหลังไป เขาไม่รับของสิ่งนี้คืน ยกมือวางบนศีรษะของเธอแทน น้ำเสียงสุขุมพูดทิ้งท้าย
"เก็บไว้ เป็นเด็กดีล่ะ อย่าดื้อ"
"พี่เหมันต์ อะไรของพี่เนี่ย!" ลิด้าตะโกนตามคนที่หันหลังเดินออกไป จะให้ของสิ่งนี้เธอแต่แรก ทำไมถึงเพิ่งมาบอก กวนประสาทในสีหน้าเดียวจริง ๆ
"นั่นสิคะ มาตี้วิ่งเหนื่อยฟรีเลย" มหึมาบ่นเสียงหอบ ทิ้งตัวนั่งลงไปนอนบนแทบเท้าของลิด้า เมื่อกี้เธอวิ่งสุดชีวิตไปเอากล่องเข็มกลัดมาให้แท้ ๆ กลับมาได้ยินแบบนี้ ท้อใจสุด
"มนุษย์รูปปั้นประสาท" ลิด้าพึมพำว่าแล้วก้มมองของในมือ ไม่เข้าใจว่าเหมันต์จะให้เข็มกลัดนี้ไว้ทำไม สงสัยอยากจะถาม ทว่าเขาก็ไปแล้ว
𓂃𔘓𓂃
อีพี่มันก็แอบกวนเหมือนกันนะ 😂
- ผู้เขียน
