7 My Protector <3 พี่เหมันต์ไม่เคยรัก
1195 คำ
7
( จอมร้ายกาจ )
𓂃𔘓𓂃
Per* "เธอนิสัยไม่ดี ฉันก็ต้องสั่งสอน"
"...." พูดออกมาได้ยังไง มนุษย์รูปปั้นหน้านิ่งนี่ ทำราวกับเธอเป็นเด็กยังไม่โต คนที่ควรสั่งสอน ควรเป็นไอ้น้องชายหัวฟ้าจอมนิสัยไม่ดีของเขามากกว่าไหม รายนั้นทั้งมั่วผู้หญิง กะล่อน ปริ้นปร้อนสารพัด
"เลิกด่าในใจ พูดต่อหน้า ดูเธออยากมีเรื่องจะพูดกับฉันเยอะเลยหนิ" เหมันต์พูดขึ้นมา สบดวงตาของหญิงสาวนิ่ง ทว่ามือของเขายังโอบเอวบางไว้
ตอนนี้สองหนุ่มสาว ยังอยู่ในท่านอนทาบทับร่างกัน
"เฮอะ ไม่มี ไม่คุย!" ลิด้ากระแทกเสียงใส่หน้ายุ่ง พร้อมจะลุกออกจากร่างของเขา มันไม่สมควรที่จะเนื้อตัวแนบชิดกันขนาดนี้
"ฮึ" เหมันต์กระตุกมุมปากขึ้น ปล่อยลำแขนที่โอบเอวของเธอออก เด็กดื้อก็ยังคงเป็นเด็กดื้อคนเดิม นิสัยไม่ได้เปลี่ยนไปเลย
"ทำมาเป็นรู้ว่าเราด่าในใจ ไอ้พี่บ้า" ริมฝีปากสีเชอร์รี่บ่นอุบอิบ พอลุกออกจากเตียงได้ ก็รีบจัดเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเองลวก ๆ
"ได้ยิน" โทนเสียงดุดังขึ้น โดยเหมันต์ยังนอนอยู่บนเตียง ปลายตามองมาที่เธอ
ลิด้าทำหน้าเลิ่กลั่ก เมื่อกี้ว่าพูดเสียงเบามากแล้ว ทำไมถึงได้หูดีขนาดนี้ นึกถึงวัยเด็ก ยามเธอก่อเรื่องแสบ ๆ มักโดนเหมันต์จับได้ตลอด ราวกับเขามีตาทิพย์คอยตามติดพฤติกรรมของเธอ
"ก็ได้ยินไปสิ ลิด้าจะกลับโรงแรม ป่านนี้มหึมากับเบเบ้ กระวนกระวายแย่แล้ว"
"..??" อุตส่าห์บอกขนาดนี้แล้ว ยังนอนทำหน้าเดียวใส่ ไม่ยอมพูดจา เมื่อไม่ได้ดั่งใจ ลิด้ากระทืบทั้งสองเท้า สะบัดหน้าใส่เขา เดินมาผลักประตู ก้าวออกจากห้องมา เจอกับคชาที่นั่งฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันเกือบครบทุกซี่
"จะยิ้มอะไรนัก!" ลิด้ามองซ้ายมองขวา หาสิ่งของใกล้มือเพื่อปาใส่หัวคชาอีกรอบ คนพี่ก็ทำให้เธอหงุดหงิด ออกมายังเจอคนน้องอีก เดจาวูรอบสองจริง ๆ
"ก็ถ้าอยู่ในห้องกันนานกว่านี้ จะเอานี่ไปให้"
"อะไร?" ลิด้าเลิกคิ้วขึ้นข้างนึง กอดอกมองคชาที่กำลังลวกกระเป๋ากางเกงหยิบของบางอย่างขึ้นมา ริมฝีปากหยักของหนุ่มหน้าหวานกระตุกยิ้มกวน
ปั่ก!!
"อ่ะ นายปาอะไรใส่หัวฉันนี่!" ลิด้ายกมือจับตรงหน้าผาก แล้วย่อตัวนั่งหยิบสิ่งของตรงเท้าขึ้นมาดู กล่องสี่เหลี่ยมพื้นผ้ารูปสีดำ
ถุงยางอนามัย!
"ไอ้คชา เขวี้ยงกล่องถุงยางใส่หัวฉันไม่พอ ในหัวยังคิดแต่เรื่องลามกอีก ไอ้คนชั่ว!" ลิด้าด่าคชาเสียงดังลั่น ในมือกำกล่องถุงยางแน่น คิดอกุศลแบบนี้ได้ยังไง เธอกับพี่ชายเขานี่นะ จะทำเรื่องแบบนี้ด้วยกัน
"เฮ้ย ๆ ลิด้า อย่านะ นั่นแจกันเลยนะ มันจะหัวแตกเอา" คชารีบลุกจากโซฟา เตรียมสับฝีเท้าวิ่งหนี ตั้งแต่วัยเด็ก เวลาไปแหย่แกล้งเธอ เขาถูกไล่ตีประจำ
"แตกสิดี เอาเลือดชั่วออกจากหัว กล้าคิดแบบนี้ได้ยังไงฮะ!" เสียงแหลมแว้ดขึ้นมาพร้อมสาวเท้าเดินตามคชาที่เดินวนอยู่รอบโซฟา
"ลิด้า ใจเย็น ๆ นะ เธอเป็นนางฟ้าต้องใจดีสิ"
"ฉายาฉันแค่นางฟ้า แต่ตัวจริงฉันอะนางมารร้าย!" ลิด้าพูดจบก็ยกมือทุบแจกันลงไปแถวเท้าของคชา อยากมาทำให้เธอของขึ้นเอง ช่วยไม่ได้
เพล้ง!!
"โอ้ยฉิบหาย เท้าเกือบแตก" คชารีบกระโดดออกจากกองเศษแจกัน ทว่าก้าวออกมาไม่ทันไร แจกันใบที่สองก็ถูกเขวี้ยงเฉียดศีรษะของคชาไป
เพล้ง!!
"ลิด้า ฉันหยอกเธอเล่นนิดเดียวเองนะ โอ้โฮ กะเอาเลือดออกเลย ร้ายกาจ!" คชาตะโกนเสียงดัง
ก่อนที่กรอบรูปตั้งโชว์จะถูกเขวี้ยงแตก บานประตูห้องถูกผลักเปิดออกมาพดี
"...." ลิด้าตวัดหันมอง ในมือถือกรอบรูปค้างไว้ แล้วก้าวฝีเท้ามาหยุดยืนตรงร่างสูงพลางเงยมองหน้าหล่อคม เธอเอ่ยฟ้องเขาเหมือนตอนวัยเด็ก
"พี่เหมันต์จัดการให้ลิด้าเดี๋ยวนี้นะ คชาเป็นคนเริ่มก่อน"
"...." เหมันต์มองหน้าเรียวสวย ไม่พูดจาอะไร พร้อมคว้ากรอบรูปในมือเธอมาวางลงอย่างเดิม
"ฟ้องใหญ่เลยนะ ตัวเองเป็นฝ่ายจะทำร้ายร่างกายคนอื่นแท้ ๆ"
"หุบปาก" เหมันต์ตวัดใบหน้ามาส่งเสียงเย็นเยียบใส่น้องชายตนเอง ถ้าคชาไม่เลิกต่อปากต่อคำ ไม่มีทางจบง่าย ๆ แน่
"ให้ท้ายลิด้าตลอดอะ ผมเป็นน้องชายแท้ ๆ" คชาแสร้งทำสีหน้าน้อยใจ เดินคอตกมานั่งบนโซฟา
"คชาเขวี้ยงนี่ใส่หัวลิด้า" ลิด้าหยิบกล่องถุงยางอนามัยยัดใส่มือของเหมันต์ ใบหน้าของเธอดูหงุดหงิดขั้นสุด ทว่าเมื่อนึกอะไรบางอย่างได้ ดวงตากลมโตถึงกับเบิกกว้าง รีบก้าวถอยห่างจากร่างสูงทันที
เหมันต์มองกล่องถุงยางอนามัยในมือที่น้องชายตัวดีเอามาแกล้งหญิงสาว สมัยตอนเป็นเด็กก็ทะเลาะตีกันประจำ และคนห้ามทัพก็เป็นเขาตลอด
ปั่ก!! กล่องถุงยางอนามัยสีดำลอยผ่านหน้าลิด้าไป กระแทกใส่เบ้าตาของคชาเต็ม ๆ
"อ่ะ โอ้ย เจ็บนะเนี่ย ซิส!" คชายกมือกุมตรงตาข้างซ้าย ร้องเสียงอวดครวญออกมา
"กลับ" เหมันต์คว้าข้อมือของลิด้า ให้เดินตามหลังตนเองออกมา ในระหว่างนั้นหญิงสาวก็หันกลับมาแลบลิ้นใส่คชาด้วยความสะใจ สุดท้ายเหมันต์ก็เลือกจัดการน้องชายตัวเองให้เธอตลอด
"ฝากไว้ก่อนเถอะนะ ลิด้า!" เสียงคชาตะโกนตามหลังออกมา
ลิด้าออกมายืนตรงริมน้ำ ปกติที่เวนิสโดยสารด้วยเรืออยู่แล้ว ทว่าที่แปลกใจ เรือที่จอดรออยู่คือเรือกอนโดลา
กอนโดลาคือเรือเก่าแก่ของเมืองเวนิส มีคนคอยทำหน้าที่พายให้ ปกติเธอนั่งแต่เรือโดยสารไฟฟ้าสุดหรู
"ลงมา" เหมันต์ที่ก้าวลงไปในเรือก่อน ยืนส่งมือมาให้ ใบหน้าหล่อคมจ้องมองมาที่เธอนิ่ง
"...." ลิด้าไม่พูดใด ๆ แต่ยอมส่งมือให้เขาจับ แล้วค่อย ๆ ขยับเท้า ย่อตัวลงมานั่งในเรือกอนโดลา ซึ่งที่นั่งก็ติดกันกับเขา
เรือเริ่มออกตัวโดยฝีมือคนพาย ลิด้าหันมองรอบ ๆ น้ำสีฟ้าอ่อนรายล้อมด้วยงานประติมากรรมกับสถาปัตยกรรมเก่าแก่ของเมืองเวนิส ได้มาที่แห่งนี้เป็นครั้งที่สาม เพิ่งเคยได้สัมผัสความสวยงามในระยะใกล้ ๆ แบบนี้เสียที
เมื่อหันกลับมามองคนตัวโตข้าง ๆ พบว่าสายตาของเขาไม่ผละไปไหน เอาแต่มองเธอนิ่งไม่พูดจา
"มองลิด้าทำไม มิทราบ?"
"...."
𓂃𔘓𓂃
- ผู้เขียน
