6 My Protector <3 พี่เหมันต์ไม่เคยรัก
1305 คำ
6
( เด็กนิสัยไม่ดี )
𓂃𔘓𓂃
เช้าวันถัดมา...
"อื้อ ปวดหัวชะมัด" ริมฝีปากเผยอพึมพำ เปลือกตาสวยเริ่มขยับเปิดขึ้นมาปรับโฟกัสมองพื้นเพดานอันไม่คุ้นเคย เมื่อรู้ตัวว่านี่ไม่ใช่โรงแรมที่เธอพัก คิ้วสวยขมวดเข้าหากันยุ่ง
"ซวยแล้ว เมื่อคืนนี้!" ลิด้าเริ่มส่งเสียงโวยวาย ดีดตัวลุกนั่งอย่างรวดเร็ว ยกทั้งสองมือกุมศีรษะอันแสนมึนของตัวเอง
"สนใจมาเป็นผู้ชายของฉันไหม สวยรวยแบบฉัน เลี้ยงนายให้สบายไปทั้งชาติ"
คำพูดนี้เธอใช้พูดกับใครกันแน่ แสงไฟสลัวทว่าใบหน้าคม กับดวงตาคู่ดูแสนคุ้นเคยนี้
"ไม่มีทาง ต้องไม่ใช่!" ลิด้าเริ่มส่ายใบหน้าไปมา รับไม่ได้กับความไร้สติของตัวเอง ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนนี้เริ่มรีรันเข้ามา ราวกับฉากละคร
"รู้ไหม ว่าเมืองนี้มันแสนโรแมนติกมาก ลิด้าอยากนั่งเรือกอนโดลาบ้างจัง" เธอพูดเสียงยาน ๆ ยกแขนทั้งสองคล้องลำคอหนา ซุกใบหน้าแนบอยู่ในอกของเขา
"ถ้าเธอไม่ดื้อ ฉันจะพาไปนั่ง" เสียงขรึมแสนคุ้นหูตอบกลับมา ในขณะที่เขาอุ้มเธออยู่ในท่าอุ้มเตง และข้างกายมีคชาเดินอยู่ด้วย
"โอ้ย งามหน้าแล้วไหม" ลิด้ายกมือขยี้ผมสีบลอนด์ของตัวเอง แม้จะถูกฤทธิ์แอลกอฮอล์เล่นงาน ต่อให้ภาพจะเลือนลางแค่ไหนก็ตาม ใช่ว่าจะจำอะไรไม่ได้เลย เธอจำได้
"ดื่มแอลกอฮอล์ แทนที่จะมีสติมากกว่านี้ แค่ดูแลตัวเองยังทำไม่ได้เลยนะ ลิด้า"
"..!!" ลิด้าเบิกตากลม สะดุ้งตกใจกับน้ำเสียงสุขุมของคนที่เธอรู้ดีว่าเป็นใคร เมื่อหันไปมองพบว่าเขากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างริมหน้าต่าง ในมือถือถ้วยกาแฟ
นี่เขาถึงขนาดเอากาแฟมานั่งดื่ม รอเธอตื่นนอนเลยหรือ ให้ตายเถอะ อยากจะแกล้งกรีดร้องเสียงแหลม แล้วบอกว่าผีเข้า
"ไง ลืมกันไปแล้วหรือ?" เหมันต์เลิกคิ้วถามคนบนเตียง ที่นั่งทำหน้ายุ่งเหยิง ดูเธอจะช็อคมากที่ตื่นมาแล้วพบกับเขา
"เหอะ ลืมได้ก็ดีสิ" ลิด้าเบะปาก เชิดใบหน้าขึ้นใส่อีกฝ่าย แล้วรีบหย่อนฝีเท้าลงจากเตียง วิ่งเร็วสุดชีวิต ผลักบานประตูออกมาจากห้อง
เธอคิดว่านี่จะเป็นโรงแรม แต่ไม่ใช่ เหมือนเป็นบ้านพัก พอออกมาก็เจอกับห้องโถง แถมยังเจอกับไอ้กวนประสาทหัวฟ้าตัวดี กำลังนั่งพ่นควันบุหรี่อยู่บนโซฟา
"อรุณสวัสดิ์ นางฟ้าคนสวย" คชากล่าวคำทักทาย รีบเขี่ยมวนบุหรี่ทิ้งลงในถาด
"ทำไม เมื่อคืนนายไม่บอกฉัน ว่าพี่ชายนายมาด้วยฮะ!" ลิด้าแว้ดเสียงแหลมใส่คชาทันที เมื่อคืนเธอดื่มเมา จนควบคุมตัวเองไม่ได้ เผลอทำอะไรน่าอับอายต่อหน้าเขาไปตั้งเยอะ ยิ่งนึกก็ยิ่งรับไม่ได้
"ลิด้า นี่เธอวีนแตกตั้งแต่เช้าเลยนะ โอ้โฮ นี่หรือ ผู้ที่ได้ยกย่องว่าเป็นนางฟ้า คชารับไม่ได้นะ" คชาแทรกยกมือปิดหน้าปิดตาใส่ลิด้า
"นี่ คชา อย่ามากวนประสาทฉันนะ" ลิด้าคว้าหนังสือที่วางอยู่ใกล้มือปาใส่คชา ซึ่งเลยเฉียดศีรษะสีฟ้าไปนิดนิดเดี๋ยว
ก่อนที่จะถูกเธอเขวี้ยงของใส่อีก คชารีบลุกยืนจากโซฟา ก้าวเท้าเข้ามาหาหญิงสาว
"ลิด้า ทำไมเกรี้ยวกราดแบบนี้"
"สมควร อยากมากวนฉันทำไมฮะ!" ลิด้ากระแทกเสียงใส่อย่างไม่ค่อยสบอารมณ์
คชายกยิ้มขบขัน การได้แกล้งคนอยากลิด้าให้โมโห คือความสนุกอย่างนึง เลยหยิบมวนบุหรี่ออกจากซอง ยื่นไปตรงหน้าเพื่อนสนิท
"ลองไหม เผื่ออารมณ์ของเธอจะดีขึ้น"
ลิด้ายืนอยู่ในท่ากอดอก กลอกตามองบนใส่คชา คนพี่ก็นิ่งเป็นหิน คนน้องก็กวนส้นเท้าเก่งเหลือเกิน
มวนบุหรี่ถูกมือของผู้เข้ามาใหม่คว้าไว้ แล้วปาลงพื้น เจ้าของร่างสูงมองหน้าน้องชายตนเองสลับกับมองหญิงสาว
"ไอ้คนบ้า" ลิด้าสบตาเหมันต์ เผลอสบถพูดออกมาอย่างไม่รู้ตัว เมื่อกี้เธอคิดว่าพูดในใจ เมื่อมองหน้าหล่อคม พบว่าในตอนนี้เขากำลังส่งสายตาดุใส่
"โอ้ว ลิด้า เธอกล้าได้ไง" คชาถึงกับหัวเราะออกมา แล้วถอยหลังกลับไปนั่งบนโซฟา ทิ้งให้คนทั้งสองยืนมองหน้ากัน
"มองอะไร มิทราบคะ คุณเหมันต์" ลิด้าพูดชื่อของเขาพร้อมเชิดหน้าใส่เหมือนเดิม
"เธอเรียกฉันแบบนี้หรือ?" เหมันต์เริ่มคิ้วกระตุก คว้าข้อมือเรียวเล็ก แล้วลากให้เธอเดินตาม
"อ่ะ ปล่อยลิด้านะ อะไรเนี่ย" ลิด้าโวยวาย จะขืนตัวไม่ให้เดินตาม แต่ก็สู้แรงมหาศาลของเขาไม่ได้ พอหันไปจะขอความช่วยเหลือจากคชา
"เคลียร์กันเองครับ อย่ามายุ่งกับคชาเลย" คชาโบกมือไล่คนทั้งสองในสีหน้ายิ้ม ๆ
"โอ้ย บอกให้ปล่อยไง ไอ้คนโรคจิต คนบ้า!" ลิด้าเริ่มต่อว่าเหมันต์หนักขึ้นเรื่อย ๆ ทว่าเขาก็ไม่หยุด ลากเธอจนมาถึงในห้องนอน
"นี่ อย่ามาทำแบบนี้กับลิด้านะ นิสัยเสีย!" ลิดด้าสะบัดมือหนาออก จากนั้นรีบหันหลังวิ่งมาที่ประตู
ปึง! แรงลมจากไหนไม่รู้พัดผ่านร่างเธอไป เมื่อเงยมองพบว่าบานประตูถูกกระชากให้ปิดเอง พอเลื่อนมือจะผลักกลับเปิดไม่ออก
"เฮ้ย เป็นไปได้ยังไง หรือคชามันแกล้ง" ลิด้าพยายามกระชากประตู ทว่าก็เปิดไม่สำเร็จ ใบหน้าเรียวสวยจึงตวัดหันกลับมามองร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหลัง
"เปิดเดี๋ยวนี้นะ!"
"...." เหมันต์เห็นกิริยาก้าวร้าวของเธอ ตัวเขาเริ่มมันไส้ เลยยืนนิ่งใส่ ไม่พูดจา
"บอกให้เปิดไง ฉันไม่มีอารมณ์มาเล่นด้วยนะคะ คุณเหมันต์!" ลิด้ากระแทกเสียงใส่ ยิ่งเห็นใบหน้ารูปปั้น ไร้อารมณ์ของเขาก็เริ่มหงุดหงิด
"เรียกฉันใหม่" น้ำเสียงสุขุมออกคำสั่ง ถ้าคนอยากเขาเอาชนะยัยเด็กแสบนี่ไม่ได้ ก็ให้มันรู้กันไปเลย
"ไม่ เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!" เหมือนเดิม รอบนี้หนักสุด เธอขึ้นเสียงแหลมแสบแก้วหูใส่ ยังดีหน่อยที่เธอไม่กรี๊ดใส่หน้าเหมือนตอนเด็ก ๆ เวลาไม่ได้ดั่งใจ
"บอกให้เปิดประตูไง!"
"...." รอบนี้เหมันต์ไม่ต่อปากต่อคำกับเธอ เขาทิ้งกายลงตรงปลายเตียงยกเท้าไขว่ห้าง มองเธอด้วยความนิ่ง อยากรู้เหมือนกันว่าจะโวยวายได้สักแค่ไหน
"อย่ามาทำแบบนี้นะ ถือดียังไง!" ลิด้ามุ่งฝีเท้าตรงมาหาเจ้าของร่างสูงที่นั่งบนเตียง แล้วกระชากมือมือหนาให้ลุก แต่ยิ่งออกแรงมากเท่าไหร่ เขากับนั่งอยู่ในท่าเดิม
"อื้อ พี่เหมันต์ อย่ามาหน้ามึนใส่ลิด้านะ!" ลิด้าเผลอเรียกสรรพนามเก่าที่เคยใช้เรียกเขา ในระหว่างที่ฉุดกระชากข้อมือของเขาเพื่อให้ลุกขึ้น กลับกลายเป็นเธอที่สะดุดเท้าตัวเองถลาร่างเข้าไปทับเขา
"ว้าย!"
คนทั้งสองอยู่ในท่านอนทับกัน ลิด้านอนอยู่ด้านบนของชายหนุ่ม ดวงตากลมโตเบิกตกใจ เมื่อกี้มันรวดเร็วมาก
"...." ราวกับฉากในละคร ทว่ามันเกิดขึ้นจริงระหว่างเธอกับมนุษย์รูปปั้นหน้าเดียวคนนี้
เหมันต์ใช้ลำแขนทั้งสองรัดเอวบางไว้หลวม ๆ พร้อมกับส่งเสียงขึ้นมา
"เธอนิสัยไม่ดี ฉันก็ต้องสั่งสอน"
"...."
𓂃𔘓𓂃
- ผู้เขียน
