5 My Protector <3 พี่เหมันต์ไม่เคยรัก
1198 คำ
5
( My Man ของลิด้า )
𓂃𔘓𓂃
ฤทธิ์แอลกอฮอล์เริ่มทำให้ลิด้าครองสติไม่ได้ ดวงตากลมโตเหลือบมองลำแขนแกร่งที่กอดรัดเอวคอดเธอไว้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอนั่งอยู่บนตักของผู้ชายคนนี้
"อื้อ ใครน่ะ?" ลิด้าดันตัวลุกจากเจ้าของตักแกร่ง ค่อย ๆ หมุนตัวกลับมา เพ่งมองบุคคลนี้ ทว่าในบาร์แห่งนี้มืด มีเพียงแสงไฟสลัว ๆ ทำให้เห็นใบหน้าของเขาไม่ชัดเจน
"...." ดวงตาคมดุจ้องคนตัวเล็กตรงหน้าที่ยืนทรงตัวแทบไม่อยู่ และเป็นอย่างที่คาดไว้ หญิงสาวเซเสียหลักถลาเข้ามาทับกับร่างของเขาไว้
"อ่ะ มึนหัวจังเลย" ลิด้าพูดเสียงอู้อี้อยู่ในอกแกร่ง ลำแขนเรียวทั้งสองยกขึ้นคล้องบนลำคอหนาของชายหนุ่ม แล้วเงยหน้าขึ้นมองเขา
หากบุคคลอื่นมองเข้ามาก็จะเห็นเธอนั่งอยู่บนตัก หันหน้าชนกันกับชายหนุ่ม ภาพไม่ต่างกับคู่รักที่กำลังสวีทกันอยู่บนโซฟา
"...." ลิด้าใช่สายตาเพ่งใบหน้าเขาชัด ๆ ริมฝีปากสีเชอร์รี่เหยียดขึ้นเล็กน้อย มือนุ่มนิ่มดึงแก้มเขา น้ำเสียงของคนเมาเอ่ยขึ้นมา
"หน้ารูปปั้นแบบนี้ คล้ายกับ..."
เหมันต์เบี่ยงหน้านี้จากการถูกคนตัวเล็กดึงแก้มเล่นสลับข้างไปมา
"นี่ นายหันมาสิ ฉันยังมองหน้านายไม่ชัดเจนเลย!" ลิด้าชักใบหน้าบูดบึ้ง ใช้ทั้งสองมือจับใบหน้าของเหมันต์ให้กลับมาสบตากับเธอต่อ
"เหมือนมาก ยิ่งทำหน้าไร้อารมณ์แบบนี้ ยิ่งเหมือน"
"เลิกเล่น" เหมันต์คว้ามือนุ่มนิ่มมาจับไว้ ทว่าเธอกับสะบัดมือออกอย่างแรง แล้วใช้ลำแขนคล้องคอเขา
"ไม่รู้เขาจะกลับมาให้ฉันเห็นหน้าทำไม ไอ้พี่เหมันต์คนเฮงซวยคนนั้นอะ ลิด้าเคืองเขานัก!" เสียงยานของคนเมาเอ่ยตัดพ้อ เบะปากคล้ายกับคนกำลังจะร้องไห้
"เฮงซวย?" เหมันต์ทวนคำต่อว่า แล้วมองเธอด้วยสายตาดุทันที กลับมาเจออีกที ยัยตัวแสบนี่ ฝีปากร้ายกาจนัก
"ใช่ ลิด้าจะโกรธเขาไปจนตายเลย ฮึก!" พอพูดจบประโยคเธอก็ร้องไห้ ซุกใบหน้าทั้งน้ำตาแนบลงไปในอกแกร่งของเขา
"พูดจริงหรือ?" เสียงสุขุมเอ่ยถามพร้อมเลื่อนมือลูบแผ่นหลังบาง สมัยก่อนเวลาเธอไม่ได้ดั่งใจแล้วงอแง เขาจะปลอบด้วยวิธีนี้
"นี่!" เธอไม่ตอบคำถามเขา แต่เงยใบหน้ายุ่งขึ้นมาจ้องเขม็ง คิ้วสวยขมวดเข้าหากันยุ่ง
"...." เหมันต์มองนิ่ง แก้มทั้งสองข้างของเธอขึ้นสีแดง จากฤทธิ์แอลกอฮอล์ ไม่อยากจะเชื่อสายตา ว่ายัยเด็กที่วิ่งตามเขาในสมัยก่อน โตขึ้นมาจะดื่มเก่งและขี้เมาได้ขนาดนี้
"สนใจมาเป็นผู้ชายของฉันไหม สวยรวยแบบฉัน เลี้ยงนายได้สบายทั้งชาติ"
"หยุดเพ้อเจ้อ ฉันจะพาเธอกลับ" เหมันต์ทำท่าจะอุ้มเธอขึ้น ขืนเขายังนั่งอยู่ต่อ ยัยตัวแสบนี่ได้ก่อกวนใจไม่หยุดแน่นอน ตัวแค่นี้ริอาจจะเลี้ยงผู้ชาย มันน่าจับมาฟาดนัก
"ว่าใครเพ้อเจ้อ อื้อ ฉันไม่กลับ!" ลิด้ากอดลำคอหนาไว้แน่น ส่ายใบหน้าไปมาอย่างเอาแต่ใจ
"กลับ!" เหมันต์เน้นย้ำเสียงเข้ม แล้วลุกยืนอุ้มร่างเธอขึ้นมาทั้งแบบนั้น สาวเท้าเตรียมออกจากบาร์แห่งนี้
"ก็บอกว่าไม่กลับไง อิตาหน้ารูปปั้น!"
เสียงโวยวายของลิด้า ทำให้คชารีบหันมามอง เมื่อเห็นว่าคนที่อุ้มเพื่อนตัวเองเป็นใครก็ตุกยิ้มมุมปากขึ้น ก้าวเท้ายาวมาดักหน้าพี่ชายตัวเอง
"ถอยไป"
"มารับถึงที่เลยหรือพี่ชาย" คชากอดอกพลางยักคิ้วกวนใส่เหมันต์ ขนาดเขาเป็นน้องแท้ ๆ แทบไม่เคยเจอหน้าพี่ชายตัวเอง แต่มาในวันนี้กลับมาปรากฎตัวอยู่ที่นี่
"ฉันจะไม่พูดครั้งที่สองนะ" เหมันต์เริ่มไม่สบอารมณ์กับน้องชายตนเอง ถ้าไม่ติดว่าเป็นสายเลือดเดียวกัน ร่างของคชาได้ปลิวกระเด็นออกไปแน่
"อ่อ ถ้าอยากเจอกับพี่ก็ต้องอยู่กับลิด้าสินะ รอบหน้าผมจะชวนลิด้าไปเที่ยวบาร์โฮส"
"ไอ้คชา!" เหมันต์ขบฟันเรียกชื่อน้องชาย ดวงตาของเขาดุดันมากขึ้นเรื่อย ๆ
"อื้อ จะอุ้มฉันอีกนานไหม!" ลิด้าเริ่มโวยวายอีกครั้ง แล้วเขย่าตัวจะลงจากการถูกโอบอุ้ม
"ลิด้า รอบหน้าฉันจะพาเธอไปเที่ยวบาร์โฮส เธออยากไปไหม" คชาตะโกนบอกลิด้า เพราะในบาร์เปิดเพลงเสียงดัง
"ได้สิ ฉันจะไปเที่ยวกับนาย แต่ตอนนี้นายต้องช่วยฉันลงจากตัวมนุษย์รูปปั้นคนนี้ก่อน"
เหมันต์เพ่งดวงตาไปยังน้องชายตนเอง เพียงเสี้ยววิร่างของคชาก็หงายหลังลงนอนไปบนพื้น จากนั้นเขาจึงอุ้มหญิงสาวพาเดินออกมา
"โฮ้ย ใช้พลังกับน้องตัวเอง พี่มันเลวคน" คชาตะโกนด่าเหมันต์ แล้ววิ่งตามหลังมาด้วย นาน ๆ เขาจะได้เจอพี่ชายตัวเอง เลยติดตามมาด้วย
เวลาต่อมา
มือหนาประคองศีรษะทุยสวยของลิด้าลงบนหมอนอย่างทะนุถนอม ตอนนี้เธอได้หลับสนิทไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"กว่าจะหมดฤทธิ์เดช" คชายืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับพี่ชายมองลิด้าที่นอนอยู่บนเตียงยิ้ม ๆ
ตลอดเวลาที่เหมันต์อุ้มเธอเดินกลับมายังที่พัก เธอเล่นบ่นโวยวายไปตลอดทาง ทำเอาคชานั้นชาหู
"...." เหมันต์มองหน้าเรียวสวยนิ่ง คิ้วสวยได้รูป จมูกสันโค้งโด่ง ริมฝีปากกระจับสีเชอร์รี่ เมื่อรู้ตัวว่าตนกำลังมองหญิงสาวนานไปจึงผละสายตาเพ่งไปยังคชาที่ยืนยกยิ้มกวนใส่
"สวยอะดิ?"
เหมันต์เลือกที่จะไม่ตอบคำถามน้องชาย มือหนากระตุกผ้าห่มมาคลุมกายให้คนบนเตียง จากนั้นหันมาออกคำสั่งเสียงเข้ม "ออกมาได้แล้ว"
คชาเดินตามหลังเหมันต์ออกมาจากห้องพลางส่งเสียงถาม "แล้วทำไมพี่ไม่พาลิด้าไปส่งที่โรงแรมอะ เดี๋ยวผู้จัดการกับบอดี้การ์ดก็หัวปั่นกันหรอก"
เหมันต์ไม่ตอบคำถามน้องชายเช่นเคย ร่างสูงเข้ามาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา เขาหยิบลูกแก้วสีขาวที่ด้านในมีหยดสีแดงคล้ายเม็ดเลือดขยับไปมาขึ้นมาดู
"นี่พี่คิดจะทำอะไรกันแน่อะ ไม่กลัวพ่อเขาฆ่าตายเหรอไง" คชาเข้ามาเท้าเอวมองเหมันต์ ความโหดของท่านราเชนทร์ยิ่งขึ้นชื่ออยู่ ต่อให้ทั้งสองครอบครัวรู้จักกันก็ตามเถอะ
"ฮึ กลัวตาย ใช้กับคนอย่างฉันไม่ได้หรอก" เสียงสุขุมเอ่ยพลางมองลูกแก้วที่กำลังหมุนอยู่ในมือ ใบหน้าหล่อคมยากจะคาดเดาว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่ แต่ดวงตาคมของเขากลับมองไปยังบานประตูห้องของหญิงสาว
"อยากจะรู้เหมือนกัน ถ้าตื่นขึ้นมาประจันหน้ากับฉัน เธอจะเป็นยังไง"
𓂃𔘓𓂃
- ผู้เขียน
