4 My Protector <3 พี่เหมันต์ไม่เคยรัก
1410 คำ
4
(เจ้าของตัก)
𓂃𔘓𓂃
วันถัดมา...
เวนิส ดินแดนที่เดินทางด้วยการใช้เรือมากกว่าใช้ถนน มีสถาปัตยกรรมอันเก่าแก่ อีกทั้งเมืองนี้ยังเป็นจุดหมายปลายทางของพวกคู่รัก
ลิด้าได้มาเยือนเมืองนี้เป็นครั้งที่สาม ครั้งแรกเธอมากับครอบครัวในช่วงวัยเด็ก ครั้งที่สองมาเดินแบบแฟชั่นโชว์ และครั้งนี้มาถ่ายแบบขึ้นปกหนังสือชื่อดัง
"เช็ทสุดท้ายแล้วครับ คุณลิด้า" เสียงตากล้องตะโกนบอกหญิงสาวที่กำลังจัดชุดโพสท่าอยู่บนสะพานริอัลโต สะพานรูปหินทรงโค้งข้ามคลองใหญ่ของเมืองเวนิส มีอายุสี่ร้อยสามสิบกว่าปี
"คุณลิด้า ดูอารมณ์ดีขึ้นแล้วนะ" เบเบ้ผู้จัดการของนางแบบสาวพูดกับมหึมาที่ยืนอยู่ด้วยกัน
"นั่นสิคะ เมื่อวานอยู่ดี ๆ ก็องค์ลง มาตี้ตกใจตอนกระทืบดอกกุหลาบมาก" มหึมาได้ทีนินทาลูกสาวของเจ้านาย
"หรือเพราะเธอไม่ชอบสองคนนั้น เจ้าของเข็มกลัด กับผู้หญิงที่เป็นเจ้าของดอกไม้" เบเบ้วิเคราะห์เหตุการณ์ ในตอนแรก ตอนพบกับต้องมนตรา ลิด้ายังดูปกติ แต่พอชายหนุ่มรูปหน้าหล่อคมคนนั้นปรากฎตัว เธอกับดูไม่พอใจมาก
"อุ้ยตาย มาตี้เพิ่งนึกออก" มหึมาหยิบกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินจากในกระเป๋าเสื้อสูทขึ้นมา
"อ้าว เมื่อวานเจ้าของไม่ได้เอากลับไปหรือ?" เบเบ้ทำสีหน้าสงสัย เธอจำได้ว่าลิด้าวางคืนไว้บนโต๊ะแล้ว
"ก็ใช่น่ะสิคะ เมื่อวานพนักงานโรงแรมเอามาให้มาตี้ แจ้งว่าฝากให้คุณลิด้าด้วย"
"ฝากอะไรให้ฉันหรือ?" ลิด้าที่ถ่ายแบบเสร็จเรียบร้อย เดินเข้ามา ในมือถือแก้วน้ำ ใบหน้าเรียวสวยดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย
"อ่อ..." มหึมากำลังอ้าปากตอบ ทว่าลิด้ามองลงมาเห็นสิ่งของในมือก่อนแล้ว
"อะไรเนี่ย ทำไมเขาไม่เอาของตัวเองกลับไปล่ะ"
"ก็พนักงานโรงแรมน่ะสิคะ บอกให้ฝากให้คุณลิด้าด้วย ผู้ชายคนนั้น ไม่ยอมเอากลับไป" เบเบ้อธิบายให้หญิงสาวฟัง
"เฮ้อ อะไรของเขา มนุษย์รูปปั้นประสาทกลับ" ลิด้าคว้ากล่องเข็มกลัดของเหมันต์มาถือไว้ พร้อมกับยู่ใบหน้ายุ่ง
"มนุษย์รูปปั้น" มหึมากับเบเบ้หันมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ
"วันนี้ช่วงเย็น ฉันมีนัดกับเพื่อนที่ร้านบาร์แถวนี้นะ พวกเธอสองคนไปพักกันเถอะ ไม่ต้องตามฉัน"
"แต่ว่า..." มหึมาเตรียมแย้งลิด้า หากไม่ได้ติดตามเธอ ท่านราเชนทร์บิดาของหญิงสาวรู้เข้า ตนได้เดือดร้อนแน่นอน
"ไม่ต้องเป็นห่วง เพื่อนคนนี้ดูแลฉันได้ เขาเป็นเพื่อนเล่นของฉันตั้งแต่เด็ก ๆ" ลิด้าเอ่ย เธอแค่รู้สึกเบื่อการถูกติดตาม อยากได้เวลาส่วนตัวบ้างก็เท่านั้น
"โอ้ย มาตี้หนักใจนะคะเนี่ย กลัวท่านราเชนทร์บีบคอมากเลย"
"ไม่ต้องกลัวคุณพ่อ ท่านใจดี ไม่ทำอะไรนายหรอก" ลิด้าเอ่ย แล้วหยิบโทรศัพท์ที่แจ้งเสียงเตือนข้อความขึ้นมาดู
"เจอกันที่บาร์ R&r Bar"
"นี่มันผับไม่ใช่เหรอ?" ลิด้าพึมพำ ขมวดคิ้วยุ่งเล็กน้อย แต่ก็ถือว่าได้ไปดื่ม ให้ตัวเองได้รู้สึกผ่อนคลายบ้าง หลายเดือนที่ผ่านมาเธอทำงานแทบไม่ได้พักเลย
"วันนี้ทั้งสองก็พักกันเถอะ หรือจะออกไปเที่ยวก็ตามสบาย ไม่ต้องตามฉัน โอเค รู้เรื่องกันเนอะ" ลิด้าฉีกยิ้มกว้าง บอกลูกน้องทั้งสอง คืนนี้เธอจะได้ไปไหนมาไหนอย่างอิสระบ้างเสียที
@R&r Bar
"คืนนี้ไปต่อที่ไหนคะ สนใจไปกับฉันไหม?" สาวสวยอิตาลีแท้ใส่ชุดเดรสรัดรูป ยกแก้วเหล้าเข้ามาทักทายชายหนุ่มผู้มาจากโซนเอเชีย หน้าตาหล่อหวาน ย้อมผมสีฟ้าอ่อน กำลังนั่งไขว่ห้างอยู่กลางโซฟา
"โอ้ว เห็นทีคืนนี้จะไม่ได้" ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก คว้ามือของหญิงสาวมากดริมฝีปากจุมพิต พร้อมเงยหน้ายักคิ้วขึ้นข้างนึงให้กับผู้มาใหม่ที่กำลังเดินเข้ามา
"คชา นายหยุดเก็บแต้มสักวันนึงได้ไหม" ลิด้าว่าพลางเบะปากใส่เพื่อนชายผู้แสนแพรวพราวกับเพศหญิงเป็นพิเศษ
"ว้าว นางฟ้าฮอลลีวูดซะด้วย คืนนี้ฉันคงสู้เธอไม่ได้แล้วล่ะ" สาวอิตาลีปลายตามองมาที่ลิด้า จากนั้นถึงเดินกลับไปยังโต๊ะของตนเอง
"ไม่เจอกันตั้งนาน เธอสวยยิ่งกว่าเดิม สมกับฉายานางฟ้าเลยนะ"
"ไม่ต้องมาชม ฉันไม่หลงคารมของนายง่าย ๆ หรอก เก็บไว้ไปชมผู้หญิงในสต๊อคของนายเถอะ" ลิด้าชักสีหน้ารำคาญเล็กน้อยใส่คชา
"ว่าแต่ เธอได้เจอกับพี่ชายของฉันหรือยังล่ะ?" คชากอดอก เลิกคิ้วถามลิด้าสีหน้ายิ้ม ๆ
"เจอ" ลิด้าตอบเพียงสั้น ๆ แล้วกวักมือสั่งเครื่องดื่มกับพนักงานเสิร์ฟของบาร์
"สมกับเป็นเหมันต์จริง ๆ ทำคนสวยอย่างเธอไม่สบอารมณ์อยู่เรื่อย"
"รู้ดี" ลิด้าว่า ยกแก้วเหล้าเพรียว ๆ ขึ้นมากระดกดื่มจนหมดแก้ว
"เฮ้ย เดี๋ยวก็เมาหรอก เหล้าที่ผับนี้แรงนะ" คชาเอ่ยเตือน มองหญิงสาวที่ส่งแก้วเหล้าเปล่าให้พนักงานเสิร์ฟเติม
"แล้วยังไง ฉันเมาแล้วนายจะเอาฉันไปปล้ำเหรอ?" ลิด้าพยักหน้ากวนถามคชา
"ลิด้า อย่าไปพูดแบบนี้ให้ใครได้ยินนะ โดยเฉพาะ..." คชาหันมองซ้ายขวาอย่างหวาดระแวง
"โดยเฉพาะ อะไรของนาย ทำไมไม่พูดให้จบ?"
"เฮ้อ เธอนี่นะ ฉันหล่อ พราวเสน่ห์ขนาดนี้ ไม่มีทางเอาเพื่อนตัวเองแน่นอนครับ" คชายกไหล่ว่าพลางขมวดคิ้วมองลิด้าที่ยกแก้วเหล้าดื่มต่อ ตั้งแต่เธอมาถึงก็ดื่มไปแล้วหลายแก้ว
"ใครจะไปรู้ล่ะ" ลิด้าว่าอย่างไม่ใส่ใจนัก เพราะรู้ว่าคชาไม่ทำอะไรแบบนี้กับเธอหรอก
"ลิด้า นางฟ้าของโคดี้" เสียงของผู้ไม่ได้รับเชิญดังขึ้น
"...." ลิด้าหันมองหน้ายุ่ง ๆ หนุ่มฝรั่งตาน้ำข้าว เป็นนายแบบดัง มีชื่อเสียงพอสมควร และกำลังตามจีบเธออยู่
คชาทำหน้าขบขันทันที เมื่อเห็นสีหน้ารำคาญของลิด้า คืนนี้เห็นทีเขาอาจจะได้เห็นเรื่องบันเทิง
"นายมาได้ยังไง?" ลิด้าถามโคดี้ที่เข้ามาทิ้งร่างนั่งลงข้างกันกับเธอ
"บังเอิญมาเที่ยวน่ะที่รัก" โคดี้ยกยิ้มทะเล้น เลื่อนมือไปม้วนผมสีบลอนด์ของลิด้าเล่น
"ใครที่รักของนาย" ลิด้าปัดมือโคดี้ออกทันที คืนนี้เธออุตส่าห์ได้มีความสุข ผ่อนคลายแล้วแท้ ๆ ดันมาเจอผู้ชายน่ารำคาญอีก
"ลิด้าใจร้ายกับผมอีกแล้ว" โคดี้แสร้งตีสีหน้าเศร้าหมอง ขยับตัวออกห่างจากหญิงสาว
"นี่ ถ้าจะนั่งอยู่ด้วยกัน นั่งเงียบ ๆ อย่าพูดอะไร ฉันต้องการดื่มอย่างสบายใจ" ลิด้าออกคำสั่งกับนายแบบหนุ่ม จากนั้นจึงคว้าแก้วเหล้ามายกดื่มต่อเงียบ ๆ
ภายในโต๊ะ ไม่มีบทสนทนาอะไรอีก จนกระทั่งเวลาผ่านไปได้เกือบหนึ่งชั่วโมง
คชากับโคดี้กอดคอกันลุกออกไปเต้นกับกลุ่มสาว ๆ กลางฟลอร์ ปล่อยให้ลิด้านั่งดื่มอยู่เพียงลำพัง ซึ่งตอนนี้นางแบบสาวแทบประคองสติตัวเองไม่ได้แล้ว
"อืม ทำไมมึนหัวจัง" ลิด้ายกมือกุมศีรษะ นั่งเซร่างไปมา ทว่ามือของเธอยังถือแก้วเหล้าได้อยู่
"เติมอีกแก้วไหมครับ?" พนักงานเสิร์ฟถามหญิงสาว
"อือ เติม เอามาสิ ลิด้าซะอย่าง!" ลิด้าชูแก้วสูง ๆ แล้วลุกขึ้น แต่ร่างกายของเธอทรงตัวเองไม่ได้ แค่ขยับเท้าก็หงายหลังล้มลงมาบนโซฟาตัวเดิม
"อ่ะ อื้อ" ลิด้าเอียงใบหน้า จับศีรษะตัวเองไว้ แต่เธอกับรู้สึกแปลก ๆ ทำไมโซฟามันถึงได้แข็ง เมื่อหลุบตามองต่ำเห็นลำแขนหนาของใครบางคนกอดเอวเธอไว้
"เอ่อ จะให้ผมชงเหล้าให้ต่อไหมครับ?" พนักงานของบาร์เอ่ยถาม ทว่าเมื่อเห็นใบหน้าของเจ้าของตักที่หญิงสาวนั่งอยู่ถึงกับชะงัก ถอยหลังเดินออกไปทันที รังสีเย็นเยียบ ดูพิศวงเช่นนี้ สัมผัสได้ว่าไม่ควรเข้าใกล้
𓂃𔘓𓂃
- ผู้เขียน
